Wedstrijdverslag Ironman Antwerp (Pieter De Neve)

Eindtijd 4u31’50"… als 501e atleet uit het water gekomen, als 68e beginnen lopen en gefinisht als 116e. Ben ik een triatleet die slecht zwemt, sterk fietst en matig loopt? Soms zeggen cijfers genoeg, en toch moet hier nog enige duiding bij.

Afgelopen zondag stond in Antwerpen de grootste triatlon van ons land op mijn programma: de Marc Herremans Classic, een Ironman 70.3 (halve triatlon). Er wordt eerst 1900m gezwommen in het Galgenweel (grote vijver op Linkeroever). Daarna fietsen de atleten via de Waaslandtunnel naar het centrum en maken we een lus van 90km in de Antwerpse haven. Tot slot lopen we 21km, over 3 rondes van 7km door de binnenstad.

Om 11u lag ik dan met goed 1.000 andere triatleten in de smalle startzone in het Galgenweel, klaar voor de zwemstart. Voor mij was dit voor het eerst dat ik met zo’n grote groep startte, en hier wou ik dus ervaring opdoen. Ik vond het toch spannend, en tijdens het zwemmen kreeg ik geregeld klappen (zo gaat dat nu eenmaal), maar ik beet van me af en spartelde door… Na 34min30 hees ik mij terug aan land, een voor mijn doen behoorlijke zwemtijd, en toch een mentale opkikker toen ik dit zag op mijn uurwerk.

In de wisselzone had ik een fietstruitje klaar gelegd, maar liet dit liggen: de zon was door de wolken komen priemen en de temperaturen waren aangenaam zacht. Ik vertrok voor mijn 90km en begon atleten voorbij te sjezen… de inhaalbeweging naar voor. Ik lag in 500e positie dus had wat goed te maken. De Waaslandtunnel door en op naar de Antwerpse haven. Na minder 10km kwam ik ploegmaat Ephrem voorbij; hij is een beduidend betere zwemmer en ietwat verwonderd kwam ik hem sneller dan verwacht voorbij. Met rugwind ging het naar het noorden van de Antwerpse haven en Berendrecht… op een bepaald stuk tikte mijn snelheidsmetertje boven de 60km/u. Het vervelende aan het Antwerpse fietsparcours zijn de ontelbare industriële treinsporen die je moet kruisen in de haven; de organisatie had hier wel matten over gelegd, maar het blijft opletten en vertragen.

Vooraan in de race waren Ironman-legende Luc Van Lierde en Marino Vanhoenacker er vandoor gestoven. Bij de plaatselijke lus in Berendrecht kruiste ik nog net de leiders. Ik zette de terugkeer naar het keerpunt in toen hemelsluizen plots openbraken en we getrakteerd werden op een helse stortbui… Ik liet me niet uit het lood slaan en peddelde voort op het ritme dat mij aangewezen leek voor de 90km. Amper 200m voor het punt waar ik 15km eerder Luc Van Lierde gezien had, kruiste ik hem weer: "hola, verlies ik nauwelijks terrein op de kop van de wedstrijd?". Blijkbaar reed ik toen quasi even hard als het leidersduo. Het confronteerde mij met het moeilijkste in mijn fietsondernemimg: in tegenstelling tot de topatleten die snel uit het water komen kan ik mij verderop in het pak niet richten op even sterke fietsers, maar moet ik zelf aanvoelen wat een strak tempo is. In de terugtocht naar Antwerpen kregen we met harde tegenwind te kampen en ik minderde vaart. Tot ik een groep van de betere atleten voor me zag op wie ik enkel naderde tijdens de kilometer dat ze een jury-motor naast zich kregen (de goede verstaander… nu ja, ik haalde ze toch bij hoor). Toen ik de Leien afreed liet ik mijn snelheid stelselmatig zakken om toch ietsje frisser aan het lopen te starten.

Uit de gedetailleerde wedstrijduitslag blijkt dat ik de 22ste fietstijd afklokte, op nauwelijks enkele seconden van een top-20 fietstijd. En dit terwijl ik het gevoel had goed gereden te hebben, maar zeker niet écht voluit. Op dit moment van het seizoen voel ik ook niet dat mijn fietsen al echt op punt staat. En dit Antwerpse parcours in dit weertje zijn me ook al niet op het lijf geschreven. Dit in acht genomen weet ik dus dat het in het fietsen wel goed zit/komt.

Toen ik mijn voeten uit de fietsschoenen haalde zag ik bloed op mijn tenen (wrijving van doorweekte blote voeten in de fietsschoenen). Ik besloot dan maar met sokken te lopen… sowieso heeft het bloeden zich voortgezet: tegen de aankomst waren de tippen van mijn hagelwitte Nike Marathoners rood doorlopen. Maar triatlon is voor harde kerels, dus het zal me een zorg wezen. Op het eerste stuk langs de Scheldekaaien zag ik een atleet 10m voor mij uitlopen en ik beet me vast in zijn spoor, en vond een goed tempo; op de Grote Markt ging ik hem voorbij en ik voelde mij vertrokken voor een stevige halve marathon. Even later kwam Luc Van Lierde, 2de man in de wedstrijd, mij voorbij… een heel stuk ironmangeschiedenis die je volop in actie passeert: een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik zoiets zou kunnen meemaken.

Ik zette mijn weg verder, maar de sterke atleet die ik op de markt nog had voorbijgesneld schoof alweer naast mij en nam afstand. Ik voelde het tempo zakken en in de tweede ronde kreeg ik het knap lastig. Verdorie, hier gaf ik uit handen wat tevoren zo goed ging? De aanmoedigingen van vele supporters -een pak kennissen stond onverwacht verspreid langs het loopparcours!- en zeker de LTTL-ploegmaats stuwden me vooruit; in de laatste 5km kwam ik zo weer op een aanvaarbaar tempo en wellicht was mijn laatste kilometer mijn snelste.

Een bizar verloop van mijn halve marathon dus. De analyse van mijn wedstrijd met mijn begeleiders doet me besluiten dat zich hier toch de duur van de wedstrijd liet voelen… eenmaal boven de 4u wedstrijd kom ik toch wel tegen mijn huidige limieten aan: de beperkte tijd die ik door professionele activiteiten slechts kan vrijmaken voor training laten zich dan dubbel opmerken. Mijn looptijd van 1u37 is exact dezelfde als degene die ik tijdens de halve Ironman van Zwitserland optekende.

Mijn eindtijd was 11 minuten sneller dan bij mijn debuut op de halve ironman. Gezien ik Antwerpen meenam in mijn opbouw naar de IM70.3 Monaco ben ik hier zeer tevreden mee. Een prachtige dag in Antwerpen, ondanks het regenweer.