23 jaar Watermolen triathlon Hamme

De 23e editie van de Watermolen triathlon in Hamme, vindt dit jaar plaats in het weekend van 9 en 10 juni, het weekend van de verkiezingen. Om die reden wordt de start van de triathlon dit jaar naar de namiddag verschoven zodat iedereen eerst kan gaan stemmen.
Deze triathlon wordt niet georganiseerd door een triathlon-club of door ex-triatleten. Het verhaal begon een 23 jaar geleden als café-praat. Het oudercomité van de basisschool Sint Pieter te Hamme wou eens iets anders voor hun schoolfeest. Met een 5 a 6-tal collega’s probeerden ze een triathlonnetje te doen. Ze zwommen toen nog een paar baantjes in het openluchtzwembad van Hamme, ze namen de tijd om zich om te kleden, fietsten daarna richting de school, om daar nog een toertje te lopen. Het idee was gelanceerd. In die 23 jaar leverde het evenement vaak hillarische verhalen op…

Het begin 

Een jaar later was er dan de eerste officiële wedstrijd. Ze konden enkele sponsors overtuigen om met hen in zee te gaan. Al van bij deze eerste editie, stonden er zowel individuele atleten (een 50-tal)  als trio’s (10-tal) aan de start, dus goed voor in totaal 80 atleten. Er werd toen ook nog gezwommen in het zwembad, dus moest er in waves gezwommen worden. Die eerste editie, liep het vooral op het fietsparcours mis. De seingevers, die toen hun taak nog niet echt hartig opnamen, vergaten hier en daar uit café te komen. Onbemande kruispunten leverden gevaarlijke situaties op, atleten reden gewoon de verkeerde kant uit. Toch sloeg het concept wel aan, en de sponsors wilden verder gaan als er een “echte” triathlon kwam.

De tent
Daarom werd het jaar nadien gezocht naar een andere zwemlocatie. De Oude Durme, een inmiddels afgesloten arm van de Durme, leek de ideale locatie. Aan die Oude Durme is een taverne “De Watermolen” gelegen. De uitbater was in eerste instantie niet echt geïnteresseerd in die triathlon, maar had er ook niet echt een probleem mee. Hij had een oude vogelkooi staan, waar hij een dekzeil voor had laten maken. Dat mocht als tent gebruikt worden waar de atleten zich in konden omkleden. Het was de ideale kleedruimte.
Het jaar nadien, kwamen de organisatoren voor de wedstrijd hun “tent” weer in orde maken. De eigenaar had echter in de loop van het jaar zijn volière een meter opgehoogd. Met als gevolg dat het zeil langs alle kanten een meter te kort was. Er moest dus dringend gezocht worden naar een oplossing. Gelukkig vonden ze een tapijtenfabrikant waar ze snel enkele stukken tapijt konden versieren om die tent te dichten.

Het touw
Een ander probleem dat zich stelde, was de zwemproef zelf. De Oude Durme is eigenlijk een lang uitgestrekte plas. Er moeten 3 lengtes gezwommen worden om aan een 1350m te komen. Er moest dus een touw van 450m in het midden van het water gespannen worden waar de atleten konden rond zwemmen. Zo’n professioneel touw, met ronde vlotters zoals in een zwembad, is onbetaalbaar voor zo’n lengte.
Het eerste jaar had de directeur van de basisschool een idee. Hij liet alle leerlingen thuis aan hun moeder vragen om de Silan flessen te sparen. Enkele weken voor de wedstrijd, ging hij aan de slag om de doorzichtige flessen van een laagje verf te voorzien. Het zag er prachtig uit. De klas stonk wel enkele dagen naar de verf
Enkele dagen voor de wedstrijd, werd het touw met de flessen (toen nog met 2 roeiboten) op zijn plaats gebracht. De dag nadien moesten de organisatoren toekijken hoe alle verf van de flessen was gespoeld. De doorzichtige flessen waren nauwelijks nog zichtbaar…

Het jaar nadien, probeerden ze het met ballonnetjes. Met een compressortje werden er een paar honderd ballonnetjes opgeblazen. Een hels werk, en per 10 opgeblazen ballonnetjes, schoten er vaak maar een 7-tal over. De ballonnen werden in grote vuilniszakken gestoken en weer met de roeibootjes op hun plaats gelegd. Ook dat leverde lachwekkende taferelen op. Soms scheurde de vuilniszak, en kon men de ballonnetjes overal van het water gaan plukken.
De ballonnen werden een paar dagen voor de wedstrijd gelegd. Het gevolg was dat de meesten zo goed al plat waren op de dag van de wedstrijd.

Het volgende idee was een touw met blokjes isomo. Om de vlotters wat beter zichtbaar te maken, werd in elk blokje piepschuim een stukje elektriciteitsbuis gestoken, met een Belgisch vlagje aan. Het zag er prachtig uit. Al die witte blokjes met daarop die wapperend vlagjes.
Tot de zwemmers en de boot een beetje golfjes begonnen te maken. De blokjes kantelden en de vlagjes verdwenen onder het wateroppervlak.

Hun 4e poging was uiteindelijk de goeie. Het touw is aan de 2 kanten afgesloten door een grote ton. De vlotters op het touw zelf, zijn een paar honderd PET-flessen die aan de binnenkant met een laagje verf bedekt zijn. Om te voorkomen dat de flessen zouden zinken als ze zouden lek slaan, zijn ze vanbinnen nog eens gevuld met isoleerschuim

Rondjes tellen
Van toen de zwemproef naar de Oude Durme verhuisde, hebben de organisatoren een aanloopstrook en een fietslus van ongeveer 14km die 2x moet worden gereden. Het is echter anders geweest. Toen het zwemmen nog in het zwembad plaats vond, werd er gefietst over een lusje van 3km. Om aan een beetje een respectabele afstand te komen, moesten er 11 rondjes afgelegd te worden. Er zouden meer dan 50 fietsers op het parcours gaan fietsen. Een heuse opdracht om dat in goede banen te gaan leiden. Daarom had men het idee om elke fietser een kaart met 11 vakjes mee te geven. Bij iedere ronde moesten ze even stoppen aan de checkpoint om hun kaart te laten parafferen. Uiteraard draaide dit uit op een ongeziene chaos. Er werd meer dan een vloek uitgesproken die dag 🙂
Ze hebben het nooit echt kunnen bewijzen, maar waarschijnlijk heeft toen iemand vanuit de organisatie die zelf meedeed, gewonnen omdat hij per ongelijk 2 paraffen in 1 ronde heeft gekregen.

Boycot van de postbode
In de beginjaren was de Watermolen triathlon een niet-stayer wedstrijd. Er reden een 5-tal motoren rond die de nummers van de stayerende atleten opschreven. De jury gaf de stayerende atleten een penalty van 5 minuten. Nu was bij de gestrafte atleten een Hammenaar die normaal top 5 had gehaald, maar door zijn penalty dus naar achter in het klassement schoof. Tijdens de prijsuitreiking is de man plots recht gesprongen en is hij in de zaal beginnen roepen en schelden. De vader van de man was postbode in Hamme. En of het nu toeval is of niet, maar de weken na de triathlon, merkten de organisatoren een aantal keer op dat brieven en postpaketten die aan hen werden gestuurd, nooit werden afgeleverd…

Het parcours
Het fietsparcous is officiëel aangevraagd en goedgekeurd door de politie. Toch is het al vaak gebeurd dat in laatste instantie voor een noodoplossing moest worden gezocht.
Zo was er een 5-tal jaar geleden, de dag van de triathlon, een rally van old-timers in Hamme. Een niet aangekondigde, dus eigenlijk illegale rally. De politie legde de rally stil en met bijna een uur vertraging kon de triathlon starten. Maar de aanloopstrook van de zwemproef gaat over een veldwegel met daarop 2 betonnen stroken. De rally was daar gepasseerd, waardoor de betonnen stroken onder de modder zaten. Een gevaarlijke toestand.

Bij de fietsproef wordt er bij elke lus ook over de speelplaats van de school gereden. Die speelplaats was ook ooit eens opengebroken. Maar om de triathlon toch te kunnen laten doorgaan, had men de opengebroken stukken zorgvuldig met planken  dicht gelegd. Doordat de fietsers met hoge snelheid over die planken gingen, kwamen die los te liggen. Ook hier zijn gelukkig geen ongevallen gebeurd.

Op een donderdag voor de wedstrijd, werd ooit een putje in het wegdek vastgesteld, vlak bij het 2e gebouw van de school. Er werd onmiddellijk een aannemer opgetrommeld om het putje te dichten. De aannemer kwam kijken en gooide prompt de hele straat open. Het putje was maar het oppervlakkig zichtbaar gedeelte van een heuse wegverzakking. De organisatoren moesten dus als de bliksem op zoek naar een alternatief parcours. Er werd een klein lusje gemaakt, door 2 poorten, over de speelplaats van dat ander schoolgebouwtje. Op de borduren werden planken gelegd om het oprijden te verbeteren, maar ook hier weer een ver-van-ideale situatie.

Voor dit jaar worden waarschijnlijk weer wegwerkzaamheden op het parcours verwacht (het zijn verkiezingen…)

Het team
In die 23 jaar is er veel gebeurd. Een aantal scholen zijn gefuseerd, waardoor het oorspronkelijke team wat uit elkaar is gevallen. Vroeger waren er vooral onderwijzers, nu zijn er nog maar 1/4 van de organisatoren collega’s van de school.  Mensen zijn er bij gekomen, mensen hebben afgehaakt. Maar in die 23 jaar, is er nog maar 1 persoon in onvrede opgestapt, wat toch bewijst dat de organisatie goed aan elkaar hangt. Een van de mooiste momenten is zondag ochtend, voor het secretariaat opengaat. Sinds enkele jaren houden we ’s morgens nog een gezellig champagne ontbijt. De organisatoren moedigen elkaar dan nog eens aan om er, na enkele weken van hard werken, nog één dag stevig tegenaan te gaan en er weer een prachtige editie van te maken.