Wedstrijdverslag IM Antwerp 70.3 (Thierry Verbinnen)

We zijn nu een dag later en het stof (althans datgene dat ik bij mezelf liet opwaaien) is al wat gaan liggen.
Man, wat voelde mijn achtste plaats van gisteren direkt na de aankomst bitter aan. Ik keek naar het grote scorebord en een (te) eenvoudig rekensommetje leerde me dat wanneer ik 3min van mijn eindtijd aftrok ik op de derde plaats zou terecht gekomen zijn. Ik spuwde mijn gal, jammerde, klaagde en zaagde tegen iedereen die ik kon aanklampen en kon mijn teleurstelling nauwelijks verbergen tegen de journalisten.
Eigenlijk schaamde ik me. Want wat is het eerste waar iemand aan denkt als je spreekt van een gele kaart in triathlon? Juist ja, stayeren… Na doping moet dit zowat de 2de grootste zonde zijn die je kan begaan als lange afstandstriathleet. Ik voelde me in al mijn fierheid die ik in de voorbije halve triathlons had opgedaan gekrenkt. Ik voelde me een bedrieger in mijn nieuwe wereld, het niet stayer lange afstandstriathlon circuit. En alles live in beeld op Sporza. My three minutes in the hall of fame, yeah right…

Maar toch tegelijkertijd bleef iedereen me maar proficiat wensen met m'n 8ste plaats… 'Maar wat was dat met die penalty van u, hebde gestayerd misschien…?'
 
Allemaal zwaar overdreven natuurlijk, er zijn geen mensenlevens verloren gegaan, geen brug ingestort, geen trein ontspoort, maar ik wou gewoon maar even schetsen wat m'n gemoedstoestand was gisteren toen ik volledig gebakken en gebraden zoals wellicht veel van jullie over de aankomst kwam.
En eigenlijk was hier allemaal helemaal geen reden toe… Ik had het parkoers niet kunnen verkennen, liet me simpelweg verrassen door een kassiestrook en ben daar in ware Tom Boonen stijl Paris-Roubaix gewijs de stoep opgesprongen om een lekke band te vermijden… Hopla! Geel! Shit…
 
Het is het laatste wat ik erover wil zeggen want iemand sprak me gisterenavond nog de wijze woorden toe 'ge moogt er ene dag ontgoocheld of kwaad over zijn maar dan moet het gedaan zijn, punt'. Waarvan akte.
Maar het heeft dus wel mijn wedstrijdbeeld bepaald.
 
In het zwemmen had ik me voorgenomen me niet meer te laten verrassen door de bliksemstart van Frederik zoals in Brasschaat waar ik 3km hopeloos geprobeerd heb een gat van 5m dicht te krijgen. Ik was goed mee in zijn zog en na een paar 100m heb ik dan de kop genomen. Na ongeveer 2/3 zwemparkoers nam Frederik die weer over en uiteindelijk kwamen we met een zevental verzameld uit het water.
Waar het in Brasschaat nog een amateuristisch geklungel van jewelste was om mijn pak open te krijgen ging dit nu wel vlotjes en weg waren we met de fiets. De eerste kilometers heb ik me bewust koest gehouden en concentreerde ik me vooral op Frederik. De Bink-express kwam al snel op-en-over ons. Ik wist dat ik me niet aan zijn tempo moest wagen dus bleef ik rustig zitten. Het was wind mee grotendeels, we reden daar al een 47-48km/u en had van vorig jaar onthouden dat in het terugkomen de wind ongenadig hard in het nadeel kon blazen (in de haven is er geen enkele beschutting) en dat ik daar toen in gecrasht was. Als ik kon schakelde ik altijd één tandje lichter dan ik eigenlijk zou willen of kunnen gereden hebben.
Maar dan, op km 40 moet het zowat geweest zijn, kwamen we dus aan die vermaledijde strook en gebeurde dus wat hierboven beschreven.
Daar zat ik dan met 3min penalty aan mijn broek. Wou ik mijn ambities van een top-10 plaats nog waarmaken moest er dringend actie ondernomen worden. Het voelde aan alsof de hele wereld tegen mij was en uit dat calimero-gevoel putte ik de energie om verder te gaan. Iedereen den boom in! Kon me nog net inhouden om niet Armstrong gewijs om te kijken, de rest van het groepje in de ogen te kijken en te zeggen 'salut en de kost'. Van het stuk wind tegen naar het turning point nam ik gebruik om nu eens niet terug te schakelen, integendeel bij te schakelen en het volle pond te geven. Het opzet? De 3min penalty (terug) pakken op iedereen zodat ik uiteindelijk gewoon terug op mijn huidige plaats zou kunnen beginnen lopen.
 
It was a fool's plan!!
 
Op-zij, op-zij, op-zij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, want we hebben ongeloof-elijke haast!
 
Zo had ik dan ook plots Andrew Johns in het vizier. De motard van de VRT hield me perfect op de hoogte van m'n achterstand en voorsprong op de rest. Het calimero-gevoel maakte plaats voor Jerommeke. Ik zou als tweede na Marino de wissel bereiken! De penalty was ik even vergeten en ik klopte me stevig op de borst!
 
3 minuten gaan eigenlijk nog redelijk snel voorbij. Natuurlijk probeerde ik er een paar seconden af te pitsen maar de man aan de box was kort maar kordaat, alleen op zijn sein!
Ik had blijkbaar wel goed gas gegeven want alleen Cipo en Liebetrau passeerden me. Ook toen ik weer mocht vertrekken geen sein van anderen…
Ik zat redelijk snel in het zog van Liebetrau en kon hem in de 2de ronde bijhalen en achterlaten (maar spijtig genoeg niet voor goed). Top-10 zat er dus nog wel degelijk in. Het gaf mij vertrouwen om te blijven lopen. De hitte werd echter ondraaglijker en de beetje ongelukkige plaatsing van de bevoorrading zorgde ervoor dat ik in de derde ronde toch wat verzwakte. Daar heeft de rest kunnen van gebruik maken om het gat op mij toe te lopen en om mij zo in de vierde ronde voorbij te steken. Ik had geen lek energie meer over om maar een poging te ondernemen om hen te volgen, laat staan opnieuw te bekampen…
 
Een achtste plaats was dus mijn deel. De momenten na de aankomst heb ik eerder beschreven.
Zijn ze gegrond? Wie zal het zeggen… Diegene die met 'als en dan dat of dit' kampioen zijn geworden liggen voor het rapen en telkens ik het lees krijg ik er de rillingen van…
 
Ik wens er de positieve dingen uit te halen. Ik heb serieuze risico's genomen, voor het zelfde geld val ik zo plat als een vijg en kunnen ze mij van de straatstenen rapen… Het heeft echter anders uitgepakt en ik heb voor mezelf bewezen dat ik een hard fietsnummer kan combineren met een (voor mijn doen) goed loopnummer. Die 3min in de penalty box waar ik even relatief zou kunnen recuperen maakten natuurlijk deel uit van mijn plan maar Pieter Timmermans (mijn trainer) betwijfelde sterk of die ook maar iets kunnen betekend hebben om opnieuw op krachten te komen…
 
Cipo, ge zijt gewaarschuwd voor volgend jaar!
 
Nu is het even rusten om dan opnieuw op te bouwen naar m'n laatste doel van het jaar, de half-ironman van Monaco (2 september). Als iedereen die nu bij de pro's ingeschreven staat meedoet gaat het daar serieus de moeite zijn… Het is eigenlijk niet mijn soort parkoers maar wil die wedstrijd toch eens gedaan hebben…
 
Groeten,
 
sjerrie.