Kona 2005 : Jim Thijs

Eigenlijk heb ik niet veel zin om een verlag te schrijven, maar jullie hebben natuurlijk wel recht op een verklaring. Wat is er misgegaan? Om heel eerlijk te zijn: niets.

De zwemstart verliep vlekkeloos. Rustig gezwommen om zeker geen energie te verspillen. De eerste 10km op fiets legde ik aan wandeltempo af. De rest van het fietsonderdeel spookte er maar één gedachte door mijn hoofd: rustig, het is nog lang. Toen ik aan de marathon begon had ik zelfs schrik dat ik te traag gefietst had. Hoeveel plaatsen zou ik nog kunnen winnen? Veel, daar twijfelde ik niet aan. Na 10km lopen had ik al meer dan 30 atleten ingehaald. Mijn plannetje werkte. Zonder te forceren liep ik een stuk sneller dan de rest. Als ik dit kon volhouden was een prima resultaat haalbaar. En dan plots, op enkele minuten tijd, ging het licht uit. Eerst trager lopen, dan nog trager, dan wandelen, nog enkele meters lopen, terug wandelen. Dit 30km aan een stuk. Echt frustrerend. De maandenlange voorbereiding, de uren training, de investeringen. Alles spookte door mijn hoofd. Ik had alleen maar zin om er de brui aan te geven. Het is vreemd hoe een strijd tegen anderen een gevecht met jezelf wordt. Maar toen kwamen er andere, positieve gedachten. Het minste wat ik kon doen om iedereen te bedanken voor de steun die ik gekregen heb de voorbije weken (en jaren) was uitdoen. Voor mij hoefde dit niet. Dat ik nu opgeef of 457ste eindig is voor mij eigenlijk hetzelfde. Maar ik was hier nu toch, en of ik nu 30km loop/wandel, of ik zit aan de kant, zo een groot verschil is dat nu ook niet.
Tijdens het iets te lang uitgelopen looponderdeel had ik natuurlijk alle tijd van de wereld om stil te staan bij wat er verkeerd gelopen was. De enige verklaring die er volgens mij is, is dat Ironmanwedstrijden nog te zwaar voor me zijn. Vooral de duur van de wedstrijd blijkt een probleem te zijn. Of ik rustig fiets of snel, na 7uur wedstrijd is mijn kaars op. Ik zie wel wat ik hieraan kan doen in de toekomst.
De laatste kilometer staan er enorm veel toeschouwers langs de kant. Ik vond het een beetje belachelijk om ook hier te wandelen. Dus trachtte ik om toch de laatste honderden meters te blijven lopen. Normaal voel je die laatste meters niet en vlieg je naar de aankomst. Maar bij mij deed alles verschrikkelijk veel pijn. Eens over de finish klapte ik helemaal in elkaar. Maar ja, ik ben nu wel “two time ironman finisher” en daar moet je blijkbaar iets voor over hebben.

Ik hoop dat ik niet te veel mensen teleurstel met mijn slechte prestatie. Meer zat er echt niet in.

Bedankt allemaal en tot een volgende keer,
Jim