Op 20 augustus staat de Ironman van de UK (Sherborne) op mijn programma. Dit wordt mijn 4e Ironman, hopelijk mijn 3e die ik tot een goed einde breng. Precies 3 maand voor deze wedstrijd, op 20 mei, stond ik al eens aan de start van een Ironman in Lanzarote. De zwaarste ter wereld, zoals gezegd wordt. Die heb ik overleefd, dus moet deze ook wel lukken.
Makkelijk zal het niet worden. Om het even makkelijk te stellen : het zwemmen zal het enige vlakke parcours zijn. Bij het fietsen moeten er voor die 180km ongeveer 2200 hoogtemeters overwonnen worden, bij het lopen nog eens 700m !!!
Als specifieke trainingen heb ik wat getrained in het Hageland en de Vlaamse ardennen, en stond ik afgelopen zondag nog aan de start van de 1/2e triathlon van Eupen. Het gevoel zit goed, ik ben er helemaal klaar voor.
Vanaf vandaag zal ik hier elke dag iets neerschrijven in mijn dagboek.
|
Zatherdag 20 aug RacedagIk had me gisteren een Relaxine tabletje (natuurlijk kalmeermiddel) genomen, mijn oordoppen ingestoken, en ben om 21u15 onder de wol gekropen. Om 5u40 mochten we te water gaan. Het was een kleine 5 minuutjes zwemmen tot aan de start. Ik dacht even dat het nogal wringen en duwen ging worden aan de start, want er moesten tenslotte toch 1300 atleten vertrekken in een relatief smalle startstrook. Maar de Engelsen zijn nogal redelijk correct in dat soort zaken. De mindere zwemmers doen vanzelf een spreekwoordelijk stapje achteruit. Zo lag ik eigenlijk op de eerste rij:-) Niet dat ik een super zwemmer ben, maar soit… Ik heb ondertussen al geleerd dat ik me beter kan sparen in het zwemmen, dus heb ik me direct een rustig tempo gezocht. Ik had een beetje last van zware schouders, maar het viel al bij al wel redelijk goed mee. Ook in het zwemmen, zijn de meeste Britten wil vriendelijk en laten ze mooi ruimte aan iedereen. Op 1 voetslag in mijn gezicht na, heb ik niet moeten vechten 🙂 Voor een lange afstand neem ik altijd rusting mijn tijd om te wisselen. In tegenstelling tot Lanzarote, moest ik me hier niet insmeren tegen de zon, maar een jasje aantrekken voor de koude. Het was behoorlijk zwaar bewolkt en er stond een stevige westenwind. Na 4 minuten zat ik op mijn aluminium ros, klaar voor de volgende proef. Het fietsparcours was redelijk pittig. 177km over smalle weggetjes. Geen meter vlak. Je klimt of je daalt…. En de wind kwam meestal van opzij, dus buiten last heb je daar weinig of niks aan. Na 5u46 fietsen en 6u52 wedstrijd ben ik de wisselzone ingekomen. In echte IM-Hawaii-stijl moet je je fiets afgeven aan een iemand van de organisatie en naar de tent lopen om je zak met loopspullen te pakken. Ook hier heb ik weer een 3-tal minuutjes de tijd genomen om rustig te wisselen. Het lopen zou zwaar worden, al had ik geen idee HOE zwaar. De 2 rondes rond het domein vielen, vond ik, al bij al nog mee. Een aantal licht hellende stukken, 1 lange steile klim van ongeveer een kilometer (met bijhordende afdaling), wat grint wegen en 3 kilometer modder. Maar ik kon mijn tempo daar vlot ronde de 12km/h houden. Na 10 miles (16km) draaiden we van het domein af, liepen we een 4km door Sherborne stad, om dan 2 lussen van bijna 10km langsheen een grote baan. Dat stuk was niet alleen heel zwaar, maar ook een grote onbekende. Ik had geen flauw idee hoe ver dat keerpunt lag. Na elke helling dacht ik dat het keerpunt na de top zou liggen, maar het was dus 5km op en 5km af Mijn tempo zakte hier terug naar een 10-11km/h, op de hellingen misschien iets minder. Op het einde van de 1e ronde, net toen Mieke Dupont me voorbij kwam aan het keerpunt (25km) kreeg ik even een zware klop van de hamer. Ik stopte aan de bevoorrading, en voelde me even duizelig. Het zweet brak me uit en ik had het warm en koud tegelijk. Maar na een halve banaan te eten en wat cola te drinken, ben ik terug beginnen lopen. Die kilometers langs die grote baan heb ik afgelegd met verstand op nul, en dat helpt blijkbaar 🙂 Na de 2e ronde mocht ik dan afdraaien, terug door Sherborne centrum lopen, om aan het kasteel te gaan finishen. Een marathontijd van 3u51' op dit parcours. Ik had er gisteren niet eens durven van dromen. Het is trouwens mijn allereerste marathon die ik uit-LOOP. Enkel aan de bevoorrading wandelde ik wel effe om makkelijk uit een plastieken bekertje te drinken, maar ik heb tussendoor nergens toegegeven aan de pijnsignalen uit mijn benen. Met een eindtijd van 10u42' ben ik ongelooflijk tevreden. Ik had dit nooit gedacht. Dit is zo maar evenjes 20 minuten beter dan mijn beste IM (Zurich) 3 jaar geleden. En dat onder loodzware omstandigheden. SUPER!!! Toch nog even vermelden dat naamgenoot Jim Beuselinck een mega wedstrijd heeft gedaan. Hij kwam na het fietsen als eerste binnen in de wissel en liep geruime tijd op kop. Hij heeft enkel Frank Heldoorn en Clas Björling moeten laten voorgaan in het lopen. Helaas pakt Jim geen prijzengeld, want hij deed mee als age-grouper. Hij mag wel de titel "beste age-grouper" op zijn palmares bijzetten. Groetjes
|
|
Zaterdag 19 aug Deze ochtend was er een zwemtraining gepland. Normaal mag je in de vijver van Sherborne niet zwemmen. Enkel tijdens de officiele trainingsuren kan je het water in. Op de middag wou ik een deel van het loopparcours verkennen. Ik pakte de modderige veldwegel langs de achterkant van de vijver. Helaas moesten we na 2,5km terug keren. het loopparcours gaat over privé domein, en vandaag wat de poort nog gesloten…. Na de middag was er dan de officiële briefing om daarna de fiets en de zaken met loop- en fietserief in te cheken. Net toen ik dat gedaan had, is het beginnen regenen…. Als dat maar goed komt. We zijn om 21u15 al gaan slapen, want zondag zou een lange dag worden… |
|
Vrijdag 18 aug Vandaag staat er geen training op het programma. Na wat gesleutel aan de bike, zijn we naar een nabijgelegen stadje gereden waar een airshow werd gegeven van The Red Arrows, een groep stunt-straailjagers. |
|
Donderdag 17 aug Ochtendstond heeft goud in de mond…. Na het stevige ontbijt van havermoutpap en toast, zijn we voor het eerst naar Sherborne gereden. Het domein rond het kasteel van Sherborne is deze dagen even volledig omgetoverd tot een IronMan dorp. Toen we op de parking toekwamen, zagen we al direct een bekend gezicht. Jo Roobroeck was zich net gaan inschrijven. Na een babbeltje ben ik me dan ook gaan inschrijven. Nu is er geen weg meer terug 🙂 In de namiddag ben ik het fietsparcours eens gaan rijden. 1 lus wel te verstaan! Het parcours loopt 30km naar het zuiden richting Dorchester. Zoals de wind vandaag zat, is dat 30km wind op kop. Het is hier geen meter vlak. Ofwel klim je, ofwel daal je. Maar met die redelijk sterke tegenwind en de ruwe, slechtlopende asfalt, win je niet veel snelheid in de afdalingen. Eens bij het keerpunt in Dorchester, voelde je wel de meewerkende kracht van de wind. Maar uiteraard blijft het klimmen de grootste moeilijkheid van dit parcours. Het is nergens heel steil. Maar er zitten enkele lange klimmen in. Op die lange heuvels na, is bijna alles "op de grote plateau" te draaien. Na 45km zit er eventjes een afdaling van 14% in. Daar kan je even wat snelheid maken, maar met het slechte wegdek is het misschien toch veiliger om geen risico's te nemen. Liever een een paar seconden trager naar beneden, dan onderuit te gaan… Met een gemiddelde van net 30km/h zaten de 62km er op. Ik had een totaal van 585 hoogtemeters. Dus als je dat x3 doet, kom ik "maar" aan 1755 hoogtemeters. Een pak minder dan de 2200 die ze op de site aangaven. Nu, daar ga ik niet over klagen 🙂 Vanavond komt Alan naar huis, en hebben we nog een stevige maailtijd tegoed |
|
Woensdag 16 aug Vandaag was het reisdag. |
|
Dinsdag 15 aug Ik moet toegeven, het zag er even niet rooskleurig uit voor ons logement in de UK…. Het begon eigenlijk 3 maand geleden in Lanzarote. Aan het zwembad van Club La Santa kwam ik daar aan de praat met Alan Dougall, een triatleet uit de UK die daar met enkele clubmakkers op vakantie/stage was. Eens thuis gekomen zijn we wat heen en weer beginnen mailen, en bleek dat hij ook ging meedoen aan de Ironman in Sherborne. Hijzelf woont in Poole, een stadje op een 50km van Sherborne. Hij nodigde ons (mijn pa en mij) uit om bij hen thuis te logeren tot zaterdag, dan samen naar Sherborne te rijden en de laatste nacht op de camping te gaan slapen in een tentje. Alles ging goed, wij hadden logement, hij ging de camping reserveren. Tot ik van begin augustus plots niets meer van hem hoorde. Hij antwoordde niet op mijn mails en ik had helaas enkel zijn mailadres, geen telefoon nr of adres. Ik begon stilaan een plan B uit te werken. Ik was al gaan informeren bij de camping. Alan had een reservatie voor 3 personen gemaakt. Was het voor ons? 'k Had ook al bij de organisatie gehoord of er nog slaapplaats was in het leegstaande internaat vlak bij. Ook daar was nog plaats, dus plan B was klaar 🙂 Vanmorgen zat er dan plots eindelijk een mail in de mailbox. Alan moet voor zijn werk soms redelijk ver van huis zijn (Engeland is ietsjes groter dan België). Hij blijft dus vaak in een hotel overnachten en kan niet altijd aan zijn mailbox. Hij dacht trouwens dat hij me al geantwoord had, maar zag dan dat zijn mail nog in de niet-verzonden berichten zat. Een misverstandje dus…. Vandaag was het vooral alles klaarmaken en inpakken. 'k Had mijn fiets nog niet gekuist na Eupen, dus ben ik de dag begonnen met al onze fietsen eens onder hande te nemen. Daarna alle kleren en materiaal dat meemoet bij elkaar gezocht. Op het trainingsschema stond enkel een rustig duurloopje van 10km. Echt trainen moet nu niet meer gebeuren. 't Is vooral om niet vast te roesten. Als de fysiek er nu niet is, zal die er a.s. zondag ook niet zijn 🙂 |
|
Maandag 14 aug Afgelopen nacht was er niet echt een van goeie nachtrust. Na al eens wekker gebeld te zijn door een vriend die nog naar de Lokerse Feesten ging, ben ik rond 3u nog eens wakker gebeld. Mijn vriendin is naar Leuven gaan helpen op Marktrock. Normaal doe ik dat ook, maar een week voor een Ironman leek het me geen goed idee om 3 dagen en nachten zwaar materiaal op en af het podium te gaan slepen. Nu ja, ik had in de GPS een verkeerd adres ingegeven voor haar slaapplaats. 's morgens waren het dus maar kleine oogjes toen ik opstond. Gelukkig moest ik niet gaan werken. Maar vandaag was het wel het moment om vlug nog wat boodschappen te doen. Morgen is het de 15e, een feestdag, en woensdag ochtend vertrekken we al… In de namiddag ben ik toch nog even naar Leuven gereden? Wat een rotweer. Ik was blij dat ik daar geen dagen moest in rondlopen. 't was dan ook maar een blitsbezoek, want gewoontegetrouw passeer ik ook nog eens langs de kinesist voor een grote wedstrijd. Blijkbaar geen slechte zaak, want de linkerkant van mijn bekken zat nl. geblokkeerd. Waarschijnlijk de reden dat ik na 2u fietsen steeds last begon te krijgen van mijn onderrug. Vanavond kruip ik wel eens vroeg onder de wol. |
|
Zondag 13 aug Nog precies 1 week voor de wedstrijd. Sinds Eupen vorige week is zowel het aantal trainingen als de intensiteit en duur van de training serieus naar beneden gegaan. Ik heb ondervonden dat een afbouw van 2 weken voor mij echt wel nodig is om volledig op te laden voor een ironman. Deze ochtend heb ik de fiets nog eens uit de garage gehaald, en ben ik richting de waaslandhaven en de polders gereden. Het voordeel van die regio is dat het er in het weekend héél rustig is. Het nadeel (zeker van de haven) zijn vuile fietspaden. Het moest er dus nog eens van komen om lek te rijden. Een goeie reden om voor de wedstrijd van volgende week nog eens 2 nieuwe buitenbandjes te leggen ook 🙂 De regen bleef gelukkig uit, en na een kleine 3 uurtjes zaten de 90km's er op aan een rustige gemiddelde snelheid van 31km/h. Eupen is nu zo goed als volledeg verteerd. Na het fietsen was het thuiskomen, wassen, en direct naar Lommel. Daar was er deze middag een triathlon. Dus ben ik er met mijn foto-toestel op uit getrokken om een reeks fotootjes te gaan schieten. Het resultaat vind je uiteraard hier in het album |
Zorgt Taylor Knibb voor nieuwe triatlontrend of had ze koude handen in 70.3 Ironman Oceanside?
- Opnieuw lage kijkcijfers PTO: is 50.000 kijkers de max in Benelux?
- Ironman Zuid-Afrika: drone crasht tegen Liesbeth Verbiest, atlete loopt snijwonden op
- Roger Cuijpers over nieuw op te richten vereniging: ‘We willen topatleten in Limburg bij elkaar houden’
- Rachel Klamer boos op zichzelf: ‘Het was het stomste dat ik kon doen’
- 3athlon Praat Aflevering #209 – Van successen naar teleurstellingen én een toffe trainingsstage!