Wedstrijdverlag Doornik (Kjell Verleysen)

Vorige week dinsdag was ik ineens ziek geworden en een keelontsteking met bijhorende virale infectie was mijn cadeau. Ik heb werkelijk tot zaterdag elke dag in mijn bed moeten doorbrengen. Zaterdag dacht ik eens los te gaan zwemmen maar met die hoofdpijn was ik rap uit het bad verdwenen… Zodoende leek deelname zondag een utopie?

Maar zondagmorgen was het hoofd opgeklaard en de keel licht hersteld en dacht ik toch te starten. Voor het eerst zonder een resultaatsdoel in mijn achterhoofd. Aankomen was het enige doel. Alle plaatsen tussen 1 en 80 waren goed (raar om me dit te horen schrijven). Omdat nog 1 aankomst me scheidde van de eerste plaats in het sterrencircuit was ik bijna verplicht dit te doen.

De race verliep in zeer ontspannen sferen (zo ontspannen dat ik geen sportdrank en borstband bij had) Hierbij dank ik Victor voor zijn materiaal…

Tijdens het zwemmen had ik me in de  voeten van de achtervolgers gelegd en rustig meegezwommen al was ik heel de tijd vreselijk misselijk en hoopte rap het sop te mogen verlaten. Omdat er teveel gele boeien waren en we de 2e ronde iets korter moesten draaien deden we dit uiteraard niet en zwommen we nog wat extra meters Grrrmmnbllll.

Op de fiets zat ik als 3e en dus beter als verwacht, voor ons reeds enkel Dernier en mijn metgezellen waren bijna allen Tri Gt’ers. Na een ronde hadden we Dernier te pakken en bleef de kopgroep rustig verder fietsen met af en toe een snedige ontsnappingspoging van een tri gt er. Aangezien ik helemaal geïsoleerd zat moest ik tactisch fietsen en besloot ik niet achter ontsnappingen te rijden. Het groepje met Dernier, Rosu, Schepers nen obligate fransman en anderen bleef mooi samen tot de wissel. Buiten een ontsnapping van Verstraete (maar onschadelijk en dus laten doen). Ik kwam misselijk van de fiets en had voor het eerste lichte schrik van het loopnummer.

Ik startte rap en nam direct 100m voorsprong op Rosu en Dernier en kon dan makkelijk controleren. Ik wist dat Rosu in goede doen was en hij bleef toch vervaarlijk hangen op 15 sec maar na 5km brak hij en werd het 20 a 25sec… Gecontroleerd zonder me kapot te lopen kon ik onverwacht de zege wegkapen in TriGT land!

Nu was het voor mezelf een verrassing van formaat dat ik na zo’n rampzalige week toch nog kon winnen tegen mooie tegenstanders! Nu zal iedereen zeggen dat die ziekte zal wel gefaket zijn maar uit de grond van mijn hart kan ik zeggen dat ik tot zondagmorgen niet meer dacht te starten… Een onverwachte opsteker en perfecte afsluiter van mijn Belgisch seizoen!

De enige race die me rest is de grand prix finale in La baule op 26/9.