Verslag Ironman UK (Jim De Sitter)

I did it !! 3 maand na de Ironman van Lanzarote, heb ik vandaag meegedaan aan de Ironman van Sherborne in de UK. Mijn 4e IM die ik start, mijn 3e die ik tot een goed einde breng. Ondanks het loodzware parcours, heb ik mijn persoonlijke besttijd met 20′ kunnen verscherpen…

 Uitslag Belgen 

Ik had me gisteren een Relaxine tabletje (natuurlijk kalmeermiddel) genomen, mijn oordoppen ingestoken, en ben om 21u15 onder de wol gekropen.
Ook een iets warmer pulleke aangetrokken, want de nachten in Engeland zijn koud en vochtig als je in een tentje slaapt 🙂
Behalve een autoalarm dat afging om 23u30, heb ik bijna de hele nacht zeer goed geslapen. We hadden de wekker om 4u30 gezet, maar ik was spontaan om 4u wakker geworden.
Na een bezoekje aan het toilet en een stevig ontbijt, zijn we rond 5u10 richting de wisselzone vertrokken. De camping was wel redelijk dicht bij, maar toch een 25 minuutjes stappen. Nu ja, buiten bandjes oppompen en de drinkbussen op de fiets zetten, moest er niet veel gebeuren.

Om 5u40 mochten we te water gaan. Het was een kleine 5 minuutjes zwemmen tot aan de start. Ik dacht even dat het nogal wringen en duwen ging worden aan de start, want er moesten tenslotte toch 1300 atleten vertrekken in een relatief smalle startstrook. Maar de Engelsen zijn nogal redelijk correct in dat soort zaken. De mindere zwemmers doen vanzelf een spreekwoordelijk stapje achteruit. Zo lag ik eigenlijk op de eerste rij:-) Niet dat ik een super zwemmer ben, maar soit…
Met amper 2 minuutjes vertraging (vergeleken met 2u vertraging vorig jaar), werd om 6u02 de start-toeter geblazen.

Ik heb ondertussen al geleerd dat ik me beter kan sparen in het zwemmen, dus heb ik me direct een rustig tempo gezocht. Ik had een beetje last van zware schouders, maar het viel al bij al wel redelijk goed mee. Ook in het zwemmen, zijn de meeste Britten wil vriendelijk en laten ze mooi ruimte aan iedereen. Op 1 voetslag in mijn gezicht na, heb ik niet moeten vechten 🙂
Na een kleine 59 minuten zat deel 1 van de wedstrijd er op.

Voor een lange afstand neem ik altijd rusting mijn tijd om te wisselen. In tegenstelling tot Lanzarote, moest ik me hier niet insmeren tegen de zon, maar een jasje aantrekken voor de koude. Het was behoorlijk zwaar bewolkt en er stond een stevige westenwind. Na 4 minuten zat ik op mijn aluminium ros, klaar voor de volgende proef.

Het fietsparcours was redelijk pittig. 177km over smalle weggetjes. Geen meter vlak. Je klimt of je daalt…. En de wind kwam meestal van opzij, dus buiten last heb je daar weinig of niks aan.
Na een aanloopstrook van 2km (naar boven) moesten we 3 toeren van net geen 60km afleggen. De eerste 30 was recht naar het zuiden, richting Dorchesten. Dit vond ik het makkelijkste stuk, al had ik 15km nodig om mijn hartslag een beetje te laten zakken en mijn juiste ritme te vinden. Op enkele langere klimmen na, waren de meeste klimmetjes kort en na een afdaling. Op dit stuk kon je dus wat snelheid maken. Het terug keren van Dorchester was andere koek. Daar begon je na het keerpunt met een 14km bijna constant klimmen.
De wegen hier in de streek zijn oersaai. Smal, slechte asfalt en links en rechts van de baan een haag. Af en toe was er een opening in die haag, waar de wind keihard doorbeukte. In de eerste ronde heb ik me even laten verrassen met mijn hoge velgen. Mijn voorwiel vloog plots een 30cm naar links, en ik kon nog maar net een valpartij voorkomen. Dus een gewaarschuwd man is er 2 waard, oppassen voor de volgende keren…
Op km 46 zat een stevige afdaling van 14%. Ik ben geen held in het afdalen, maar ik heb daar toch 72km/h afgetikt. Daarna was het nog een paar keer klimmen en dalen tot aan het keerpunt (of wat had je gedacht…)
Mijn eerste ronde kwam ik al redelijk snel door. Na 2u59′ wedstrijd ben ik aan het keerpunt gepasseerd.
De 2e ronde voelde het best aan. De motor draaide soepel. Mijn 2e doortocht was na 4u48′.
In de 3e ronde kreeg ik het na een 150km lastig. Vanuit Dorchester alsmaar klimmen, begon toch wel pijn te doen in de benen. Gelukkig had ik vrijdag nog een 11-23 gestoken, zodat ik op de lastigste momenten toch even heel klein kon schakelen en op souplesse naar boven sukkelen.

Na 5u46 fietsen en 6u52 wedstrijd ben ik de wisselzone ingekomen. In echte IM-Hawaii-stijl moet je je fiets afgeven aan een iemand van de organisatie en naar de tent lopen om je zak met loopspullen te pakken. Ook hier heb ik weer een 3-tal minuutjes de tijd genomen om rustig te wisselen.

Het lopen zou zwaar worden, al had ik geen idee HOE zwaar. De 2 rondes rond het domein vielen, vond ik, al bij al nog mee. Een aantal licht hellende stukken, 1 lange steile klim van ongeveer een kilometer (met bijhordende afdaling), wat grint wegen en 3 kilometer modder. Maar ik kon mijn tempo daar vlot ronde de 12km/h houden. Na 10 miles (16km) draaiden we van het domein af, liepen we een 4km door Sherborne stad, om dan 2 lussen van bijna 10km langsheen een grote baan. Dat stuk was niet alleen heel zwaar, maar ook een grote onbekende. Ik had geen flauw idee hoe ver dat keerpunt lag. Na elke helling dacht ik dat het keerpunt na de top zou liggen, maar het was dus 5km op en 5km af Mijn tempo zakte hier terug naar een 10-11km/h, op de hellingen misschien iets minder. Op het einde van de 1e ronde, net toen Mieke Dupont me voorbij kwam aan het keerpunt (25km) kreeg ik even een zware klop van de hamer. Ik stopte aan de bevoorrading, en voelde me even duizelig. Het zweet brak me uit en ik had het warm en koud tegelijk. Maar na een halve banaan te eten en wat cola te drinken, ben ik terug beginnen lopen. Die kilometers langs die grote baan heb ik afgelegd met verstand op nul, en dat helpt blijkbaar 🙂

Na de 2e ronde mocht ik dan afdraaien, terug door Sherborne centrum lopen, om aan het kasteel te gaan finishen. Een marathontijd van 3u51′ op dit parcours. Ik had er gisteren niet eens durven van dromen. Het is trouwens mijn allereerste marathon die ik uit-LOOP. Enkel aan de bevoorrading wandelde ik wel effe om makkelijk uit een plastieken bekertje te drinken, maar ik heb tussendoor nergens toegegeven aan de pijnsignalen uit mijn benen.

Met een eindtijd van 10u42′ ben ik ongelooflijk tevreden. Ik had dit nooit gedacht. Dit is zo maar evenjes 20 minuten beter dan mijn beste IM (Zurich) 3 jaar geleden. En dat onder loodzware omstandigheden. SUPER!!!

Toch nog even vermelden dat naamgenoot Jim Beuselinck een mega wedstrijd heeft gedaan. Hij kwam na het fietsen als eerste binnen in de wissel en liep geruime tijd op kop. Hij heeft enkel Frank Heldoorn en Clas Björling moeten laten voorgaan in het lopen. Helaas pakt Jim geen prijzengeld, want hij deed mee als age-grouper. Hij mag wel de titel "beste age-grouper" op zijn palmares bijzetten.
Gerrit De Pauw is duidelijk ook weer in topvorm, en pakte de 6e plaats.
Bij de dames werd Mieke Dupont knap 4e

Groetjes
Jim