IM Lanzarote door Filip Lasoen

We waren met z´n allen gewaarschuwd, de weersvoorspellingen kwamen zo bleek helemaal uit, wind in de voormiddag die ging afzwakken in late namiddag. Kortom veel wind bij het zwemmen en fietsen, en hot tijdens het lopen.

De dag voordien was het dilemma om al dan niet een voorwiel te plaatsen met een lagere velg,dit om de beter tegen zijwind in te kunnen beuken en op de beugels te kunnen blijven liggen. Bij een testritje dag voordien, op het parcours werd het reeds snel duidelijk, indien de wind niet ging afzwakken. RARARA…, a wheelchange in the morning. Het was de goede keuze ( thanks Mike).

7u,
start van 1000 gekken, het water met de vanzelfsprekende deining, en stroming verhinderden zeer snelle zwemtijden. Ik draaide op 28 minuten, ik stond versteld, dit ging beter dan verwacht. De tweede ronde, zwom ik bewust een stuk trager, en kwam uit op een tijd net onder 1u. “er wachten nog ettelijke uren inspanning, doseren is vandaag de sleutel tot succes”

Bij de wissel naar het lopen, hoorde ik dat Michel Dewilde, 53- ste uit het water was. Ik weet het is beter je te concentreren op je eigen wedstrijd… Als je het verhaal kent dan weet je waarom je meeleeft.
Verder ging de wissel `vrij´ vlot, hoewel het interessant is als je eerst je koersbroek aandoet en pas dan je koerstrui.

Bij het fietsonderdeel, was de doelstelling onder de 7u, met reserve voor het lopen.
27 gemiddeld was voor mij heel goed, tijdens de stage haalde ik slecht 25 km/u.
iedereen stoof mij voorbij, ik liet begaan en vertrouwde op de polsslag, die het eerste half uur te hoog was.
Mijn triathlonkompanen uit het hotel, genoten bij het voorbijsteken. Maar zoals Kenneth, history leerde me reeds een aantal dingen. Nogmaals doseren.
Het eten en drinken ging heel vlot, het drinken te vlot; want 4 urinestops is wel van het goede teveel, maar in deze omstandigheden beter teveel dan te weinig, ik maakte me er niet druk om. Ik vernam voor Teguise, dat Michel in dertigste positie lag bij het fietsen. Gerustgesteld verdween hij uit mijn gedachten.
Op het punt naar Haria en Mirador del Rio, bleef ik op mijn 27 en op de beugels liggen.
Ik begon zowaar fietsers in te halen, ik geef toe dit is de eerste keer; en dan nog bergop, het gaf een kick. Dan toch vooruitgang gemaakt?
De afdaling verliep vlot, goed recupereren en op de vlakke stukken geen extra inspanningen om enkele minuten goed te maken.
Dit jaar wou en ging ik niet wandelen tijdens de marathon. Dus reserve houden was de boodschap.
Ik nam ook de beslissing om een drinkbus mee te nemen tijdens het lopen. Tijdens de laatste trainingen ging dit vrij vlot. Bij de bevoorrading gingen ze werken met bekers; het ging vlotter om het water en energyfuel in de drinkbus te gieten dan rechtstreeks in de mond.

Ik ging vlot van start en had weinig wisselhinder. Maar zoals reeds gemeld, het was hot, elke post werden de aqua met overvloed op rug borst en hoofd gekipt. Ook hier was het kiezen voor een gesloten petje de goede beslissing.

Tot op 20 km weinig verval, pas tussen 25km 30 km. Het kritieke punt. Bij de laatste bevoorrading voor het keerpunt 30 km begon ik even te duizelen.En mijn hartslag ging steeds lager. Uitleg over de scenario’s die dan door je hoofd gaan hoef ik niet te verduidelijken.
Ik merkte dat suikers binnenwerken niet meer ging en dat vochtopname belangrijker was. Dus meer water dan energiedrank.

Keerpunt 30 km, eindelijk het laatste bandje, ik probeerde te versnellen, en mijn hartslag klom terug omhoog, ik kreeg vleugels en deed de laatste 6 km in 27 min.
Voldaan en tevreden, lag ik te genieten aan de bakster met een colaatje en een bocadillo de queso.