Hilde Wellens draaide jaren lang mee aan de top van het Belgische en internationale duathlon en triathlon gebeuren. Op 8 juli nam ze in het Zweedse Satenas in schoonheid afscheid van de (top)sport met een zilveren medaille op het WK 1/4 triathlon voor militairen. Bruno Daelemans had voor 3athlon.be een gesprekje met Hilde

 

Wanneer ben je met duathlon en triathlon begonnen?
Triatlon in '91 en duatlon in '93.

Hoe kwam je bij deze sporten?
Ik heb eigenlijk altijd (recreatief) sport gedaan, verschillende dingen (volleybal, tennis, lopen). Ik was toen eigenlijk veel kilometers aan het lopen en kreeg op een gegeven moment een achillespeeskwetsuur. Toen was zwemmen en fietsen een goed alternatief. Zo was de stap, nadat de kwetsuur was genezen, snel gemaakt. Ik ben dan begonnen met een aantal recreatlons (Limburgs circuit) en het militair kampioenschap triatlon.

Wanneer merkte je dat je iets kon betekenen in de duatlon en triathlon sport?
Eigenlijk ben ik vrij snel in het buitenland wedstrijden gaan doen. We woonden toen nog in Duitsland (BSD) en ik wou de trans-vorarlberg-triatlon meedoen. Net daarvoor ging het Belgisch kampioenschap duatlon lange afstand door. Omdat me dat de perfecte voorbereiding leek, ben ik daar dan maar gestart. En met succes, want ik werd onmiddellijk Belgisch kampioene. Daardoor werd ik, samen met Hilde Sijmons, geselecteerd voor het EK lange afstand van '94 in Finland.

Hoe heb je de sport zien evolueren? De intrede van het stayeren bvb.
Als atleet bekeek ik het vanuit hoe dit mijn prestaties beïnvloedde. In triatlon was dat stayeren voor mij een groot nadeel, omdat mijn zwemmen te zwak was. Bij duatlon vond ik dat echter wel fijn, want mijn lopen was vrij goed zodat ik steeds in een goede kop- of achtervolgingsgroep(je) zat. Hoe dan ook maakt dat stayeren er een andere competitie van. Ik deed trouwens ook veel (en graag) lange afstand, waar de wedstrijden wel nog individueel bekampt worden.

Had je een voorkeur voor triathlon of duathlon?
Dat is eigenlijk een moeilijke vraag. Als duatleet presteerde ik erg goed op internationaal niveau en daardoor kon ik veel reizen, wat toch wel mooi was meegenomen. Maar ik kon ook wel genieten van een mooie triatlon.

Wat waren je favoriete wedstrijden en wedstrijd omstandigheden?
Ik hou wel van pittige, selectieve parcours. In België behoort Dworp tot mijn favorieten. Van internationale wedstrijden, herinner ik mij o.m. dat Emmental (één van mijn eerste powermans) een mooi parcours had en natuurlijk Zofingen. Natuurlijk spelen er ook andere factoren mee, zoals de sfeer rond de wedstrijden.
In het begin van mijn carrière kon ik bijna alle weersomstandigheden aan, maar naarmate de leeftijd vorderde, werd het zonnetje voor mij toch steeds belangrijker.

Wat is voor jou het hoogtepunt van je carrière geweest? Heb je ook een sumier overzichtje van je palmares?
Natuurlijk was mijn Europese beker een belangrijk moment, maar toch was dit naar mijn gevoel niet mijn mooiste moment. Dat was mijn eerste 'stayer'-WK in Ferrara ('96). Ik werd hier pas achtste, maar het voelde beter als sommige van mijn overwinningen. Ik had een heel goed gevoel tijdens de wedstrijd zelf en heb toen een aantal topatleten achter mij kunnen
laten.
Waar ik trouwens ook heel mooie herinnering aan heb, is het WK in Geel, hoewel dit qua plaats één van mijn mindere WK's was. Ik kwam toen uit blessure, maar mocht toch starten. Het gaf toch een extra kick om zo in eigen land in de kopgroep te rijden. Bovendien was dit – ongewild – mijn laatste burgerwedstrijd. Hierna ben ik alleen nog maar gestart in militaire wedstrijden.

Hoe kijk je terug op je hele carrière?
Ik vond het gewoon een fantastische tijd, een prachtige ervaring die niemand mij ooit nog kan afpakken. De combinatie van de wedstrijden,het reizen, de vreemde landen, de contacten met bv. gastgezinnen en buitenlandse atleten zijn onvergetelijk.

Had je niet graag eens op Hawai aan de start gestaan?
Voor ik met duatlon was begonnen, had ik daar uiteraard wel eens over nagedacht. Maar een echte duatleet moet vooral in Zofingen gestart zijn, he 🙂

Is de combinatie op topniveau van tri en duathlon de dag van vandaag nog mogelijk?
Ik denk persoonlijk van wel. Je moet natuurlijk wel een goede loper zijn. En zwemmen is een sport die weinig belastend is voor de gewrichten en toch een conditonele opbouw heeft. Ik ben als duatleet ook nooit gestopt met zwemmen.

Neem je afscheid met pijn in het hart, of is het nu echt genoeg geweest?
Nee, met pijn niet… Aan alles komt nu eenmaal een einde en er zijn nog zoveel andere dingen die ik wil doen in mijn leven. Ik wil trouwens lang blijven verder sporten en ik denk dat het daarom ook belangrijk is om tijdig te stoppen met
(top)competitie.

Je dochter doet ook aan 2athlon en 3athlon. Heb je haar de sport met de paplepel ingegeven?
Niet echt eigenlijk. Ik ben zelf maar begonnen op mijn dertigste, toen waren mijn dochters aankomende tieners (10 en 12). Sporten in het algemeen is wel altijd een deel van hun leven geweest en toen ik met triatlon ben begonnen, zijn zij ook in de jeugdwerking van mijn club (Triamo) terecht gekomen.