Marino’s voorbeschouwing IM Klagenfurt

Marino Vanhoenacker won hier vorig jaar zijn tweede Iron Man ooit, na die van Florida in 2005. "Ik had niet verwacht dat ik zo vlot zou winnen," denkt de Bruggeling nog even terug aan 2006. Hij won toen met vijf minuten voor op de Spaanse broers Lllanos. "Na dertig kilometer lag ik al vijf minuten voor op hen, toen wist ik eigenlijk al ik ging winnen."

Dit jaar wordt anders. De concurrentie is niet zwaarder, maar anders. "Er zijn een paar goede fietsers, zoals ex-Telekomprof Kai Hundertmark, en een paar goede lopers, zoals de Portugees Marquez, en de Duitser Muhlbauer. Maar meer dan de wedstrijd wat verstoren, hebben ze niet in zich," wikt Vanhoenacker zijn tegenstanders. "Het meeste weerwerk zal wel van Riesen komen, en Liebetrau (tweede in Florida in 2005, nvdr), maar al bij al zie ik weinig problemen."

Brugse heropstanding

Vanhoenacker trok zich terug in de Sierra Nevada, trainde als een gek, en kwam met een hernieuwde portie moed terug naar Brugge. "In mijn eigen stad mocht ik niet verliezen, niettegenstaande ik pas drie weken hoogtestage achter de rug had."
Dat lukte ook, al spartelde vooral Frederik Van Lierde (de latere Europese kampioen) hard tegen. "Een overwinning die ik toch wel nodig had, om wat mentale rust te kweken, zeker in het vooruitzicht van Klagenfurt."
Vanoenacker wordt op handen gedragen aan de oevers van de Wörtersee, het schitterende meer in Karinthië. "Alleen al voor het decor kom ik graag naar hier," lacht hij. "Nee, ik vind hier een parcours dat op mijn lijf geschreven is. Gelukkig heb ik Klagenfurt gevonden in mijn nog prille Iron Man-carrière. Ik kan hier nog veel mooie momenten beleven."
Te beginnen met zondag!

Bradenton was eye-opener

Het zelfvertrouwen van Vanhoenacker staat op het zenith, zoveel is duidelijk. Nochtans begon zijn seizoen in mineur, met een teleurstellende prestatie in Bradenton, zijn seizoensopener. "Ik was op training ten val gekomen, en daar had ik toch meer last dan me lief was. Het zwemmen viel nog wel mee, maar tijdens het fietsen parkeerde ik volledig," Vanhoenacker zou een kwartier verliezen op Thompson. Een eye-opener, dat wel. "Ik stond weer met de beide voeten op de grond na twee jaar van hoogconjunctuur. Ik besefte dat ik het weer over een andere boeg zou moeten gooien. Jammer voor mijn sociale leven, maar ik kan alleen optimaal functioneren, als ik me 100 procent op mijn sport concentreer. Trainen en rusten."