Wedstrijdverslag IM St-Croix (Thierry Verbinnen)

Tot u spreekt een supertevreden man. Kapot, maar tevreden…
It all paid off, all the effort, all the hard trainings! Mijn ticket voor Hawaii is binnen maar daarnaast ben ik ook supercontent van mijn 10de plaats overall (kwam 12de over de streep maar na tijdscorrectie omdat wij 5min na PROs startte kom ik op een 10de plek terecht. Iets waar ik, moet ik toegeven, toch ergens stilletjes van droomde… Vooral in dit supersterk veld, niet min wat er daar aan de start stond bij de PRO mannen.

Misschien toch beginnen met kort nieuws over Frederik Van Lierde. Hij was aan een zeer sterke wedstrijd bezig maar in een scherpe bocht in een afdaling op zo’n 5km van ’t einde is hij gevallen en heeft hij zijn pols gebroken. As we speak heeft hij gelukkig net het ziekenhuis verlaten, hebben ze nog niet geopereerd en rammelt hij van de honger.. Maar alles komt dus wel in orde…

Zoals je merkt aan mijn taaltje zit ik hier al een hele week bij een Amerikaans gezin en was Engels de voertaal. Een toffe bende is het hier want naast mij en Fred logeren ook Craig Alexander en zijn gezin (vrouw en dochtertje) en Mirinda Carfrae. Ik kon dus niet anders dan hier presteren want anders zou ik hier nogal uit de boot vallen… (ter info, beide hebben hier met overwicht de wedstrijd gewonnen!). Amerikaans gezin was supervriendelijk, diegene die het al eens hebben mogen meemaken in de US weten dat bij zo’n homestay ’there house your house is’, letterlijk te nemen, de kassen, frigo maar open te trekken, de auto zo maar te nemen… Ik heb me hier geen moment verveeld. Craig Alexander, toch een triathlonsuperster is enorm vriendelijke mens.

Ik ga u de details besparen over hoe paradijslijk dit eiland is maar neem het van mij aan, het is hier heavon on earth!! Ik heb alleen The Big Islands gezien in Hawaii maar ik vind dit hier veel mooier.

Maar ik was hier dus om een wedstrijd te doen 🙂
Het tijdsverschil met België is eigenlijk nooit uit mijn lijf geweest wat maakte dat ik al vroeg insliep de avond voor de wedstrijd en vrijwel direkt wakker was toen om 3u30 te wekker ging.

De start was op een klein eiland vlak voor de beach, nadat we onze fiets en loopschoenen weggezet hadden moesten we dus al zwemmend de oversteek maken naar de start. 6u30 de PRO mannen, 6u33 de PRO vrouwen, en dan was het mijn beurt (6u35).

Ik was vrijwel onmiddellijk weg uit het pak (waren met zo’n kleine 50). Het werd mij snel duidelijk, het zou een eenzame race worden. Uit de uitslag bleek dat ik zo goed als even snel gezwommen had als de eerste PRO mannen.

Het fietsparkoers (90km) leidde ons het hele eiland rond (zo klein is het hier dus). Ik heb het hier al wel eens het ‘kleine’ Hawaii willen noemen, zeker gezien de weersomstandigheden (warm en vochtig) maar ook gezien het parkoers. Glooiende wegen dus maar soms zo glooiend dat je over een echte helling mag spreken. Niet in het minst over The Beast, een puist van een dikke km lang, gemiddeld 15% met een piek van 21%. Heeft eigenlijk geen enkele invloed op de wedstrijd, iedereen kruipt er omhoog. Toch heb ik de laatste 5km ervoor (klim lag na +- 30km) toch even ingehouden heb, ten einde niet te ontploffen.

Ik pikte hier en daar een PRO op maar spijtig genoeg waren ze van weinig nut want verdwenen vrijwel meteen in de achtergrond. Zo was het dus moeilijk inschatten wat mijn tempo nu eigenlijk echt was. Gewoon rijden dan maar! Zo kwam ik ook Fred tegen, nog in de kant liggend na zijn val. Hij zag er wat verbouwereerd uit, achteraf pas zou ik vernemen wat er aan de hand was…

Weeral achteraf bleek ik op anderhalve minuut na het tempo gereden te hebben van de grote groep favorieten zoals Craig Alexander enz.

Ik kwam als 10de binnengereden.
Dan was het uitkijken naar age-groupers, want uiteindelijk waren dat mijn echte tegenstanders, de klassering tov de PRO was a nice to have extra. Maar, zo leerde de aanmoedigingen van Christiaan, onze baas van OilService team, was mijn voorsprong ruim.

Ik koos een steady tempo. Het lopen wil ik gerust wel zwaarder noemen dan in Hawaii. Een stuk was zelfde, glooiend, maar een stuk van zo’n 2,5miles was in een domein van een hotel (stukken offroad afgewisseld met asfalt), met één korte en één langere zeer steile klim en dito afdaling in, weeral kruipen en afzien… Het waren 2 toeren lopen.

Daar waar we tijdens het fietsen nog een serieuze tropische bui op onze nek gekregen hadden (en de wegen hier en daar er gevaarlijk bij lagen) had nu de tropische drukkende warmte haar intrede genomen. Bakken en braden dus…

Op het 10mijl punt had ik een echt zwak moment. Zo’n moment waarop je spontaan geluiden begint te maken en je ze niet kan onderdrukken en je je afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent 🙂

Om nog maar eens te zeggen wat voor iemand Craig Alexander is, we kruisten elkaar, hij met nog zo’n 2mijl te gaan solo op weg naar winst, ik op het punt tweede maal aan gedeelte met steile klim te beginnen, zag hij mij, begon te wijzen naar mij en ‘push on! push on! keep pushing!’ te roepen. Daar doe ik mijn petje voor af en ik zal je niet hoeven te vertellen dat het mij opnieuw op weg zette…

De laatste 2mijl kwamen er mij dan toch nog 2 man voorbij maar gelukkig waren het geen age-groupers. Ik pepte mezelf op ze in het zicht te houden, die top-10 plaats overall, weet je wel. Op het einde was er nog zo’n smerig blokje rond in het centrum (de finish is binnen hand bereik, je loopt er eigenlijk langs maar je moet er weer van weg lopen).

Na de finish viel ik dolgelukkig in de armen van Joel, de man waarbij ik logeerde.
Top-10, eerste age-grouper overall en ticket voor Hawaii.
Mijn horoscoop hier in de plaatselijke krant had het eigenlijk voorspeld want er stond te lezen ‘you might be consumed with some financial worries today’, je weet wel, 500 dollar inschrijving om het nog niet te hebben over het vliegtuigticket plus verblijf… Maar ik heb het er graag voor over!

Er viel met mij niet direkt veel aan te vangen en al snel bevond ik me in de armen van een volunteer who insisted to bring me to the medical tent. Een spervuur aan medische vragen kwam op me af maar meer dan ‘I’m ok, I just feel like I did an half Ironman’ kwam er niet uit.

‘Sissy’ moeten de echte Ironman denken 🙁 Maar nogmaals volgens Craig Alexander (je merkt het, ik ben een fan geworden…) moet dit zowat de zwaarste halve zijn in het 70.3 circuit.

Ik kan niet echt zeggen dat ik nu op dit moment uitkijk naar het afzien tijdens de marathon in een Ironman, daarvoor is de herinnering aan de laatste paar miles in de tropische omstandigheden zoals ze hier zijn nog te vers maar ik ben er zeker van dat dat wel in orde zal komen.

Normaal ging ik nog naar Nice (had me er ingeschreven in case ik het hier niet haalde) maar ga dat aan mij laten voorbij gaan denk ik, anders wordt het teveel, ik ben en blijf nog altijd een fulltime werkende mens…

Ik ga hier nog wat nagenieten, zo meteen vertrekken we naar de awards ceremonie waar als alles goed gaat ik de eer en het genoegen ga hebben als tiende mee op het podium te gaan met al die grote namen (maar eerst dus nog langs de bakautomaat…)

Groeten,
Sjerrie