Ludiek fotoverslag Ironman Lanzarote (Bob De Wolf)

Foto 1: Het is wat zo de laatste minuutjes voor de start. Links en rechts wordt er nog een wetsuitje volgepist, armkes worden voor de 526ste keer losgezwaaid, velen denken dat ze beter nog een 5de kakske hadden gedaan, hier en daar wordt er nog een laatste gelleke naar binnengewerkt, maar vooral, van den eerste tot de laatste, veel stress en wachten op dat startschot! Op de eerste rij stonden de pro´s, onder de groenen boog stonden 1200 age grouperkes klaar. Ik ben diegene met dat oranje badmutske!

Foto 2: Knal, boem, patat. Met 1200 op elkaar duiken en dan 150m verzuipen tot aan de eerste boei.

Foto 3: Koekskes op de muil uitdelen en incasseren. Borreltje pakken. Beentje trek. Stampke links en rechts. Dat is niet waar ze; ik ben een heel sportief zwemmerke!

Foto 4: Sleuren en trekken aan dat stuur op de fiets. We moesten van onze werkgever en tevens de organisator van de Ironman, deelnemen in Club La Santa outfit. Vandaar de ongebruikelijke race outfit: mijn Club La Santa koerstrui deed dienst tijdens het fietsen en mijn green team T- shirt werd omgedoopt tot wedstrijdtenue tijdens het lopen. Ik kan u verzekeren dat het geen sinicure is om zo een koerstruike aan te krijgen als ge kletsnat zijt, nen harstlag van 180 hebt en net 3,8km gezwommen hebt. Om dan dat koerstruike terug uit te krijgen na een kort fietstochtje van 180km en dan in dat green team hozeke te springen: opnieuw geen makie. Had ik er bovendien niet beter op gevonden om het nog achterste voren aan te doen ook zeker; allez dat spel opnieuw uitdoen; dan terug aan proberen krijgen; zeer snelle wissel, niet dus! Bovendien weet ik nu ook waarom al die triathlonpakskes in strakke licra zijn. Mijn green team outfitje absorbeerde ongelooflijk goed water. Dat is iets dat ge kunt missen tijdens ne marathon. Na elke bevoorrading kon ik gelijk nen dweil men toppeke uitwringen (zie onderstaande fotokes)!

Foto 5: Mijn doel vooraf was om in dezelfde ronde dan de winnaar te eindigen. Ik kwam binnen met de fiets, deed mijn wissel en begon aan mijn marathon. 1 probleem. Bertje Jammaer was al aan zijne 2de ronde begonnen. Nu na een paar km lopen, begon ik in een super tempo te komen. Aan het keerpunt na 5km zag ik dat ik tot 150m van Bert was genaderd. Ik dacht bij mezelf: kan ik dat wel maken, superBerje voorbij lopen. Die liep op kop, klaar om zijne eerste Ironman te gaan winnen, wat als die begint te twijfelen aan zichzelf, aan zijn tempo, … omdat ik daar een kamikazi marathonneke aan het doen ben. Nu na 7km kwam ik bij Bert. Ik zei: "ni naar mij zien, ik ben gewoon aan een zot lopeke bezig, ik ga men patat nog wel krijgen." Op deze foto ben ik Bert juist voorbijgelopen (allez ja, hij had nog wel nen toer voor natuurlijk). Maar ge kunt wel aan men gezichtje zien dat ik dat eigenlijk wel graaf vond, hihi. Sorry Bert.

Foto 6: Ronde 2: amai wat ben ik hier aan het doen. Ik raak precies gene grond, superbenen. Jihaa!

Foto 7: Ronde 3: bye bye superbenen, AMAI men benen!

Foto 8: Drie armbandjes: nog 1 rondje van 10,5km te gaan. Ge kunt ni geloven in wat ne staat die beentjes dan al verkeren. Op mijn gezichtje kunt er toch wel iets uit afleiden: dat wordt nog goe lachen dat laatste toereke!

Foto 9: Vorig jaar is 1 van onze collega´s in de laatste meters van zijn Ironman fenomenaal op zijn bakkes gegaan. In zijn vreugdedans wou hij met zijn laatste krachten handje klap doen met Ovieke die toen als green teamer aan het supporteren was. Op het gepaste moment trok Schoofske zijn hand weg, zodat onze collega vrolijk tegen den asfalt smakte. Hij landde met zijn kin op de finishlijn. Zonder zwans hij stond zelfs niet op zijn finishfoto. Nog nooit zo hard gelachen. Vandaar mijn gefocuste blik naar de grond tot ik over die meet was!

Foto 10: Hier waaide men klakse bijna af. Efkes corrigeren voor de sponsor dacht ik!

Foto 11: Hier een promotiefoto voor mijn nieuwe sponsor: Signal tandpasta voor glanzend witte tanden.

Foto 12: Hier het podium in mijn age group. Doel voor de wedstrijd was op dat podium geraken. Dus missie geslaagd. Ik was tijdens deze foto naar ons Pa zijn kodakske aan het loeren. Als voleerde PApparazi had hij zich tussen de professionele pers gesmeten om ook beeldmateriaal te verzamelen!

Het was een schoon koerske,
Bob DE WOLF.