Speedo LZR, of hoe je een beetje haai wordt

Er is veel veranderd op het vlak van zwempakken en fastskins sinds de eerste wollen exemplaren ergens in de loop van de jaren 30 van de vorige eeuw op de markt verschenen.

Tijdens de voorbije maanden bezorgde Speedo een 6000-tal exemplaren van zijn revolutionaire LZR aan kandidaat-atleten voor de Olympische Spelen. Sindsdien stak rond die pakken een mediastorm op die zijn gelijke tot nog toe niet kende. Termen als concurrentievervalsing, hype en onterechte hulp waren dan ook nooit ver weg.

Hoe dan ook mag nu al worden aangenomen dat tijdens de komende Olympische Spelen ontzettend snelle zwemtijden neergezet zullen worden.

Of je nu voor of tegen zo’n LZR bent, vast staat dat Speedo met zijn LZR een stukje hoogtechnologisch textiel afleverde.

Om het pak te ontwerpen gingen de Speedo-ingenieurs bij marinebiologen te rade en namen ze haaienhuid als uitgangspunt.

Een foto, genomen met een elektronenmicroscoop onthult het geheim van de haai: tandvormige schubben die ervoor zorgen dat het water zonder de minste tubulenties langs het oppervlak van de haaienhuid kan strijken.

Ook hier geldt het eeuwenoude natuurkundige adagio: hoe minder wrijving, hoe minder weerstand.

Speedo imiteerde de haaienhuid in de vezelstructuur van zijn LZR met het gekende gevolg.

Hoewel een LZR voor ons, triatleten, momenteel weinig bruikbaar is, mag worden aangenomen dat binnen niet onafzienbare tijd ook producenten van wetsuits en wedstrijdpakjes hier hun voordeel mee zullen doen.