De Ironman Klagenfurt van aan de zijlijn bekeken.

Vorig jaar was ik zelf ingeschreven voor de Ironman van Klagenfurt. Helaas moest ik toen annuleren omwille van mijn knie-letsel. Dit jaar wou ik toch naar Oostenrijk afzakken om de wedstrijd van aan de zijlijn te aanschouwen. Met de huidige populariteit van de 3athlon.be website is het een kleine moeite om aan een perskaart te geraken. En de inzet was ook niet laag om net deze wedstrijd uit te kiezen. Marino Vanhoenacker won hier de voorbije 2 edities op dominante wijze en was de absolute topfavoriet om hier een 3-op-een-rij te scoren.

We vertrokken donderdagochtend in een koud, regenachtig en miezerig België. Hoe verder de dag vorderde, hoe hoger ik de thermometer van mijn boordcomputer zag stijgen. In de late namiddag kwamen we in Karlsruhe (Duitsland) aan voor onze tussen-overnachting. De temperatuur bedroeg daar maar liefst 32°C en de zon brandde er verschrikkelijk hard. Na een veel te warme nacht in een hotelletje zonder airco, reden we verder voor deel 2 van onze trip. Op een enkel plaatselijk onweertje vlak bij de grens van Oostenrijk na, bleef de temperatuur de hele dag boven de 30°C en was de hemel stralend blauw.

Vrijdagavond in Klagenfurt aangekomen, bleef het hier de hele avond nog zomeren. Gelukkig was het hotel dat we hier geboekt hadden wél van airco voorzien. Zaterdag reden we dan voor het eerst richting Ironman-village. Een tentendorpje met de gebruikelijke triathlon shopkes. De zon brandde nog harder dan de dag ervoor. De boordcomputer gaf bij aankomst aan de Wortersee (het meer waar zondag zou in gezwommen worden) maar liefst 36°C aan. Echte tropische toestanden.

Ik mocht in het media-center mijn perskaart gaan ophalen. Helaas was er geen motor meer beschikbaar voor mij. Er was op voorhand gezegd dat de kans zowiezo klein was. Het aantal motoren is beperkt en TV en fotografen met een officiële perskaart krijgen voorrang op "amateurjournalisten". Een bootje was wel voorzien om de zwemstart van dichtbij te volgen.

Zondag ochtend was het, naar Ironman gewoonte, héél vroeg opstaan. Het hotel (www.aragia.at) had heel wat triatleten te logeren en had speciaal een vroeg ontbijt voorzien. Er was ook een gratis pendelbus voorzien om van het hotel naar de zwemstart te rijden (het hotel is echt een aanrader voor wie volgend jaar naar Klagenfurt gaat).

In triathlon-village aangekomen ging ik direct op zoek naar onze topfavoriet Marino. Na wat heen-en-weer gebel vond ik uiteindelijk een zenuwachtige Marino die wat liep te ijsberen. Marino was zenuwachtiger dan anders. Hij had slechter geslapen als anders. Zijn slaap was een aantal keer onderbroken. Het is zijn gewoonte niet. Later die dag zou blijken dat zijn zorgen niet echt nodig waren.

Bij het media center aangekomen kreeg ik het leuke nieuws dat de 2 andere pers-mensen voor mijn bootje niet waren komen opdagen en ik dus een bootje voor mij alleen had. Het gaf mij de mogelijkheid de foto’s te nemen die ik wilde hebben : Marino dus 🙂

Om stipt 7u werd vanop de houten steiger het kanon afgevuurd en gingen ongeveer 2400 triatleten te water. De profs op 50m voor de age-groupers in het water met een waterstart, de age-groupers vanop het strand met een beach start. Met de pas opgekomen zon op de achtergrond leverde dit een prachtig tafereel op. Tot enkele minuten na de start de eerste regendrupjes neer vielen. Gelukkig een heel klein buitje dat snel overging en plaats maakte voor een brandende zon.

Na enkele honderden meters scheuren zich een groepje van een 5-tal zwemmers af. Marino volgde vlot in het achtervolgende groepje. Ik ben maar een kleine kilometer langs de zwemmers gebleven. Zwemfoto’s zijn nu eenmaal niet de mooiste actiefoto’s die er zijn en ik wou tijdig aan wal zijn om de eerste atleten te zien wisselen.

De laatste paar honderd meter van de zwemproef zijn wel spectaculair om zien. Van het gigantisch uitgestrekte Wortersee zwemmen de atleten in een smal kanaaltje waar ze dan een eindje verder uit het water komen.

De Zuid-Afrikaanse broers Storm deden waar ze goed in zijn. Snel zwemmen… Anton nam de eer op zich en kwam na 45’53" als eerste uit het water. Brad nam de 2e plaats in  en kroop na 46’02" aan wal, op 1 seconde gevolgd door Stephen Bayliss, de man waar Marino het meeste schrik voor had. Een toen voor mij nog onbekende Franse atleet Charly Loisel kwam als 4e uit het water. Marino kwam als 10e uit het water op een kleine 3 minuten achter Anton Storm. Marino’s race kon nu echt begonnen. Althans, dat is wat iedereen dacht.

De atleten gingen de fiets op voor 2 rondes van 90km. Het was voor ons even wachten eer we hen gingen terug zien. Gelukkig waren er motards op het parcours die info doorgaven. We hoorde de eerste info van de speaker. Na 50km zat die onbekende Loisel op 3 minuten voor Marino. Marino zelf had intussen wel de andere atleten ingehaald, maar waarom zat die Loisel zo ver voor? Na een 2u20 op de fiets kwamen ze door aan het keerpunt. Loisel had toen 3’30" voor op Marino. Blufte die Fransman? Ging die de 180km volmaken? Wou hij Marino gewoon een mentale dreun verkopen? Toen we Marino zagen doorkomen, leek het wel alsof de Bink alles onder controle had.

Intussen probeerde ik zo veel mogelijk landgenoten op de gevoelige plaat vast te leggen. Al is het niet simpel om die 100 atleten, niet allemaal in hun clubkledij, uit die 2400 atleten te zoeken. Maar ik denk wel dat ik er heel wat heb kunnen spotten.

Het was opmerkelijk hoe hard onze landgenoten beukten op de fiets. Marc Pollet, Johan Smolders, Tomas Mannaert, Joury Gokel, Tom Hellemans, Frederik Sleutel, Sam Gyde… Ze waren allemaal vooraan in de wedstrijd te vinden.

Intussen waren mijn vrouw en zoontje ter plaatse aangekomen en was het tijd om zelf eens wat te eten, te drinken en even uit te rusten. Met zo’n fototoestel van 2,3kg rond je nek lopen begint na een tijdje ook zwaar te wegen.

Na een een kleine 5u wedstrijd ging ik me klaar zetten om de eerste fietser vast te leggen. Ik zat te ver van de speaker om te weten wie het was. De opluchting was dan  ook groot toen ik die fluo-groene tijdrithelm in de verte zag verschijnen. Marino had de kop van de wedstrijd overgenomen. Dat Loisel was lekgereden en nog eens gevallen, wisten we toen nog niet. Het speelde ook geen rol. De bink zat waar hij moest zitten. Aan de leiding en met een dikke 8 minuten voorsprong op een groepje met daarin Bayliss.

De bink ging dus met een ruime voorsprong aan de slag voor zijn marathon. Ondertussen zon schoof intussen weg achter steeds dikker wordende wolken. Na een klein uurtje marathon gingen de hemelsluizen helemaal open. Donder en bliksem galmden luid over de Wortersee. Eerst lukte het wel om onder de bomen wat beschutting te zoeken tegen die zondvloed, maar eens de bladeren zelf doornat werden, raakten we zelfs onder die dikke bomen doorweekt nat. De temperatuur viel van 30°C naar een goeie 15°C. Met een doorweekt t-shirtje begon ik echt echt kou te krijgen. Maar erger nog, mijn fotomateriaal begon ook doornat te worden. Hoe jammer ik het ook vond, ik kon mijn materiaal niet laten kapot gaan.

Ines en zoontje Jorn hadden zich intussen onder een groot zeil beschermd tegen de regen. Ook voor hen was het geen doen. We besloten dan maar om in de auto te gaan zitten en even het ergste af te wachten. Het klaarde een beetje uit maar het regende wel nog wat. We besloten dat ik enkel nog even zou terug gaan om Marino’s finish te fotograferen en dan richting hotel te gaan.

Onderweg naar de finish-zone, stopte het met regenen. Ik kocht me een droog t-shirt in de triathlon-expo en kon enkele mooie foto’s gaan nemen van Marino’s kippevel-moment. De buit was binnen. Hij had stand gehouden tegen de druk van Bayliss. Voor de 3e keer op rij mocht de Bink als eerste onder de finishboog doorlopen. Zijn 4e Ironman zege uit zijn carrière.

Intussen was de zon weer volop beginnen schijnen en klom de thermometer weer tot aangename zomerse temperaturen. We besloten dus om nog eventjes te blijven en nog wat landgenoten proberen vast te leggen in hun laatste meters van de marathon. Het resultaat is te vinden in ons foto-album.
Je kan zoals steeds de foto’s gratis bestellen via het foto-album. Wil je de hele reportage van alle 739 foto’s op een DVD’tje, dan bezorgen we je dat voor 7,5€ (inclusief verzendkosten). Mail naar info@3athlon.be om je DVD’tje te bestellen.

Om 18u hielden we het voor bekeken. Ook voor ons was het een lange dag, en met een zoontje van 6 maand die zijn eerste tandje krijgt…

Maandag was er dan nog de persconferentie met de top3 mannen en vrouwen. Ik had er nog een leuk gesprekje met Marino, maar dat schrijf ik binnenkort wel eventjes uit.

wat hebben we op deze trip naar Oostenrijk geleerd?

• Het kan hier verschikkelijk warm zijn.
• Het kan enkele ogenblikken later onweren en 15° kouder zijn.
• Marino is populair tot ver over de taalgrens. Een groepje dol-enthousiaste spanjaarden zong luidkeels Marino op Rocco Granata’s Marina.
• Hier mag nog gerookt worden in eet-en drink gelegenheden. Degoutant als je dat niet meer gewoon bent.
• Mijn Duits is slechter dan dat van Jean-Marie Pfaff.
• In Oostenrijk is de nafte goedkoper dan den diesel. In Duitsland is den diesel nog veel duurder dan bij ons!
• In Duitsland kijk je best goed in je spiegels als je "maar" 145km/h rijdt op het linker vak.
• Ik zou toch graag nog 1x aan de start (en finish) van een Ironman staan, als mijn knie het toelaat…