Wedstrijdverslag IM Klagenfurt (Sam Gydé)

Zondag 13/7, IM Klagenfurt, het sportieve hoogtepunt waar ik een gans jaar heb naartoe geleefd… Ik houd er een dubbel gevoel aan over.

De slechte weersvoorspellingen voor de raceweek waren gelukkig fout en het was de hele week voor de wedstrijd prachtig weer. De dag van de wedstrijd was ik dus goed opgeladen en ik zag het wel zitten mede dankzij de steun van Vero vanuit het thuisfront en mental coach van dienst Gwenny.

Ondanks het feit dat op de briefing gezegd werd dat het een in-water start zou worden moesten we allen van op het strand starten voor het zwemmen. Enfin, de 3,8km zwemmen in de 25°C warme Worthersee was een zeer verhittende ervaring in een wetsuit. Toch kwam ik na 1u02 uit het water wat al beter was dan vorig jaar.

De fietswissel verliep uitstekend, ik zat direct in mijn schoentjes maar bij het dichtdoen van de velcro sloeg het noodlot voor de eerste keer toe: langs links werd ik aangereden door een collega atleet waardoor ik met mijn stuur vastraakte in een net langs de baan en tegen de vlakte ging. Enfin, terug de fiets op maar ik voelde al direct dat er iets niet pluis zat. Het was onmogelijk om met mijn rechterbeen kracht te zetten wegens de pijn in mijn rechterbil. Na 3 minuten fietsen stond ik daar dus stil terwijl iedereen mij voorbij zoefde… Om de sfeer er helemaal in te brengen begon het toen ook te regenen. Aangezien het toch onmogelijk zou zijn om Gwenny te vinden besloot ik van toch rustig te proberen verder fietsen en na enkele minuutjes al rechtstaand gefietst te hebben werd de pijn draaglijk en kon ik eigenlijk weer min of meer normaal fietsen.

Op naar de volgende pech! Op het parcours was er een strook waar niet ingehaald mocht worden. Tijdens een inhaalmaneuver wees er plots iemand met een geel vestje naar mij, dus ik dacht dat ik een kaart had gekregen wegens overtreding van het inhaalverbod. Ondertussen begon het ook nog eens harder te regenen.

Soit, na 4u44 kwam ik aan in de wisselzone op zoek naar de penalty box. Bleek dat ik 200m te ver was gelopen en mocht dus nog eens 200m extra terugkeren om 4 minuten straftijd uit te zitten. Niemand kon mij echter zeggen of ik effectief een kaart had gekregen… Je kan echter niet het risico lopen om niet naar de stop en go te gaan want dat zou in een DQF kunnen resulteren…

Na meer dan 8 minuten wisselzone (normaal vertoef ik 1,5 minuten in T2) kon ik tenslotte aanzetten voor het lopen. Aanvankelijk ging dat goed maar na 3km kreeg ik hevige kramp in de binnenkant van mijn rechterdijspier. Ik vertraagde wat, deed er met sponsen koud water op en gelukkig ging de kramp weg. Na 15km lopen barstte de hel pas echt los en viel het water met bakken uit de lucht en kreeg ik het bitter koud. Na al de tegenslag van die dag kan echter niets mij nog van mijn stuk brengen en op karakter finishte ik de marathon in 3u13.

Mijn eindtijd van 9u11 werd later gecorrigeerd naar 9u07 omdat ik blijkbaar onterecht in de penalty box had gezeten. Deze tijd volstond echter niet voor een van de schaarse Hawaiislots. Het laatste slot ging naar de 7de in mijn agegroep en ik was 8ste. Enfin, shit happens en ik kan me maar troosten met de wetenschap dat ik het in me heb om onder de 9u te finishen… Volgend jaar in Frankfurt en gelukkig niet op de 13de  😉

Sam