Mijn triathlonseizoen krijgt een staartje…. (Ignace Deckmyn)

Mijn triathlonseizoen krijgt dus nog een staartje…. en wat voor één ! The Ford Ironman World Championship Hawaii. Een droom voor vele atleten die plots waarheid wordt. Om die slot te verzilveren moest ik richting Bolton in het koude en vooral natte N-W van Engeland. De beslissing om daar deel te nemen nam ik in overleg met mijn coach de dag na Lanzarote. 10 weken waren ruimschoots voldoende om opnieuw te pieken. Conditioneel zat het vrij snel terug goed. Bovendien kon ik extra wedstrijdritme opdoen via Brasschaat, de Marmotte en Aarschot. Na deze wedstrijden wist ik voor mezelf dat het zeer goed zat, nog nooit zo goed gepiekt naar een wedstrijd.

De aanloop was nogthans allesbehalve belovend. De vlucht tot Londen was vlekkeloos, de trip tot Bolton hopeloos door files. Om maar te zwijgen van links rijden, rechts sturen. Rond 19.00 waren we eindelijk op onze bestemming. Bij het opstaan zaterdag niks dan regen, regen, regen.
De start en de I.M. village lag op zo’n 12 km van Bolton, temidden van een prachtig natuurgebied. Eén groot probleem : heel de vlakte stond onder water, één gigantische modderpoel. Alles behalve motiverend. Snel inschrijven en zo rap mogelijk terug naar het hotel, later in de namiddag was het een hele klus om de fiets tijdig in te leveren. Alle toegangswegen zaten immers potdicht, wagens moesten worden weggesleept omdat ze niet meer van de parking konden. Chaos alom, maar gelukkig waren de weergoden in een mildere bui. Zo ook op zondag zou achteraf blijken.

De start was voorzien om 6.00 u in het gigantische maar ijskoude Rivington reservoir. Eén groot voordeel : plaats zat ook al waren er 1600 atleten aan de start. Vanaf de eerste minuut voelde ik dat het super vlot ging, het zwemmen kostte geen moeite. Ik kwam letterlijk en figuurlijk fris aan land in 1.16 u. Achteraf zou blijken dat er door een misplaatste boei er 300 meter extra werd gezwommen. Op dat moment zat ik rond plaats 350 en 28 in mijn age.
De wedstrijd kon nu pas echt beginnen. Het parcours (dat ik niet verkend had) was een typisch interval parcour. Zeer moeilijk om in ritme te raken, constant op en af, draaien en keren door de prachtige "moors" en landelijke dorpjes. Kon het best vergelijken met de Vlaamse Ardennen. De benen waren super. Ik begon fietsers met bosjes in te halen….. heerlijk. Eén nadeel : de koele temperaturen dwongen me om maar liefst 5 keer een plaspauze in te lassen. Very HappyHet belette me niet om mijn 28 concurrenten bij te halen maar zonder enig besef. Ik lag 6 min voor op mijn eerste achtervolger.
Bij de fietswissel riep Rudi dat ik in 3de positie lag. Hij wist beter natuurlijk. Nog nooit zo rap gewisseld op zoek naar de eerste 2 die er eigenlijk niet waren. Resultaat : iets te snelle start en bij de eerste serieuze helling tempo moeten aanpassen. Op dat moment was ik al 7 plaatsen opgeschoven. Het wat een loodzwaar parcours, nauwelijks plat.
Ondertussen had ik mijn juiste tempo gevonden dat ik redelijk kon aanhouden tot het einde. Het talrijk opgekomen publiek zorgde voor een typisch Brits sfeertje langs de weg.

Omdat we een aantel dezelfde "loops" moesten afleggen was het redelijk verwarrend. Gelukkig stuurde de steward me in de juiste richting helemaal op het einde. De aankomst was echt indrukwekkend, een massa volk en een reuzescherm op de brede avenue. Niemand voor of achter mij, all alone over de finish. Binnen de paar minuten wist ik dat ik mijn doel had bereikt. Ik was even compleet weg van de aarde, wat een gevoel. Very Happy

Op het thuisfront niets dan emotie. Onze Maxime heeft wel 1.000 keer "WIJ GAAN NAAR HAWAII" geroepen. Ik ben blij dat ik hem dit mag laten beleven.
Superbedankt aan mijn coach Rudi en mijn lieve schat Martine voor de eindeloze opofferingen en de goede zorgen.
Bedankt ook, Eric, dat je erbij was bij mijn aankomst op Zaventem.

SEE YOU IN HAWAII……..

Ignace