Kona 2012 : 5 belgen top 16

Frederik Van Lierde pakt een schitterende 3e plaats in de Ironman van Hawaii 2012. Youngster Bart Aernouts grijpt bij zijn debuut net naast de top 10 maar wordt knap 11e. Ook Barts Uplace collega’s Axel Zeebroek en Bruno Clerbout kapen een mooie respectievelijke 15 en 16e plaats weg. Tine Deckers wordt pakt de 16e plaats, Sofie Goos moest zich met een 25e plaats tevreden stellen.

Voor ons Belgen was het een bloedstollende editie van de Ironman Worldchampionship in Hawaii. Het was al van 1999 geleden dat Luc Van Lierde een Belgische overwinning op zijn naam wist te schrijven. Alle ogen waren op Luc’s streekgenoot Marino Vanhoenacker gericht. En Marino doet aanvankelijk wat iedereen van hem verwachtte.

Na een middelmatig zwemnummer, stapte Vanhoenacker met ruim 2 minuten achterstand op zijn Scott Plasma boldide en ontbindt al zijn duivels. Hij schiet als een speer naar de kop van de wedstrijd en rijdt iedereen los. Er is wel een incidentje met Chris “Macca” McCormack waarbij Marino’s versnellingsapparaat geraakt blijkt te zijn, maar Bink blijft gewoon krachtig op zijn pedalen duwen. Tijdens het fietsen maakt hij brandhout van alles en iedereen en komt na 180km met een ruime voorsprong van 8,5 minuten de T2 wisselzone binnen. De aanrijding met Macca heeft er voor gezorgd dat Marino niet meer kan schakelen en een hele tijd op de grote molen heeft moeten draaien.

Aanvankelijk liep Marino vrij ontspannen, Maar zodra de achtervolgers met o.a. de Australiër Pete Jacobs en de Duitser Sebastien Kienle op het loopparcours komen, was direct te merken dat het tempo van Vanhoenacker niet erg hoog lag. Het eerste kwart van de marathon verloor hij 15 seconden per mijl. Maar na een 10-tal miles ging voor Bink het licht helemaal uit. Hij wandelde door de bevoorrading en greep elke beker water, elke spons en ijsblokjes om zijn oververhitte lichaam af te koelen. Heeft hij de hitte onderschat? Is het door op de grote versnelling te rijden door de schakelproblemen? Of is hij iets te overmoedig geweest op de fiets? Hoe dan ook, in Energy Lab, iets over halfweg de marathon was het over&out en stapte Marino uit de wedstrijd. Pete Jacobs had intussen de leiding overgenomen en bleef er een strak tempo op na houden. De overwinning kon de Australiër dan ook nauwelijks ontglippen. Hij finishte in een tijd van 8:18:37 en pakt daarme de 6e Australische overwinning op rij in Kona.

Achter Jacobs werd een Europese strijd gestreden voor de overige podium plaatsen. Onze landgenoot Frederik Van Lierde werkte een zeer regelmatige wedstrijd af. Hij bleef tijdens de marathon in het gezelschap van de Duitsers Andreas Raelert, Sebastien Kienle en half-Duitser Faris Al Sultan (die uitkomt voor de Verenigde Arabische Emiraten). In de finale bleek Raelert net iets sterker dan Van Lierde. Raelert had 8:23:40 nodig om zijn 2e plaats te verzilveren, Van Lierde kwam na 8:24:09 als 3e over de streep.

“Dit had ik niet verwacht” vertelde Van Lierde achteraf. Ik had een top-10 voorop gesteld. Stilletjes droomde ik wel van een top-5, maar podium had ik echt niet verwacht, aldus de West-Vlaming. “Dit is de beste wedstrijd uit mijn leven”. Frederik wordt getrained door zijn naamgenoot en 2voudig Hawaii winnaar Luc Van Lierde. Afgelopen winter hebben ze samen alles geanalyseerd en is er een plan op gesteld. En de ervaring en aanpak van Luc werpen dus wel degelijk hun vruchten af, aldus een tevreden Frederik Van Lierde.

Voor de Uplace atleten ging het ook voor de wind. Voor de jonge Bart Aernouts was het de eerste grote kennismaking met de Ironman. Bart heeft heel veel ervaring en snelheid uit het duathlon, en kon zijn mannetje al eerder staan in het 70.3 circuit, maar een Ironman op dit niveau is toch nog iets anders. Maar Bart deed het schitterend. Na het zwemmen keek hij tegen een achterstand van 12 minuten aan op de kop van de wedstrijd. Tijdens het fietsen rukte hij van een 42e naar een 27e plaats op. En met een beste looptijd op de marathon, kon hij zich nog naar zeer verdienstelijke 11e plaats lopen.

Axel Zeebroek startte sterk. Hij kwam in 19e positie uit het water op slechts een minuut van snelste zwemmer Andy Potts. Op de fiets deed hij het eveneens uitstekend met een top-10 positie gedurende het grootste deel van het fietsen. Alleen tegen het einde moest Axel tijd en plaatsen prijsgeven. Hij begon de marathon in twaalfde positie. Tijdens het lopen verloor Axel eerst een aantal plaatsen aan snellere lopers om dan een goed tempo te vinden dat hem alsnog net binnen zijn beoogde top-15 loodste.

Bruno Clerbout kon in het zwemmen zijn achterstand beperken tot vijf minuten, goed voor een 37e positie. In het fietsen was het doel consolidatie en dat lukte uitstekend. Bruno kon aan zijn sterkste discipline, de marathon, beginnen in 32e positie. Met een hele sterke loopprestatie haalde Bruno maar liefst 16 triatleten in, goed voor een prachtige 16e plaats.

Tine Deckers moest na het zwemmen al meteen meer dan tien minuten goedmaken. Vanuit de 23e positie begon ze aan een opmars op de fiets, maar zag die onderbroken door een straftijd van vier minuten wegens stayeren. Toch slaagde ze erin om tijd en plaatsen goed te maken en T2 binnen te fietsen in 17e positie. Een solide marathon leverde nog een plaatsje winst op.
Sofie Goos had een achterstand van meer dan zeven minuten na het zwemmen. Maar het fietsen bracht geen inhaalmaneuver. Een zwakke fietsprestatie deed Sofie terugvallen naar de 28e plaats. Met een degelijke marathon kon ze toch nog een paar plaatsen terugwinnen.

Dit waren de reacties:

Bart Aernouts had gemengde gevoelens over zijn mooie resultaat: “Ik had vooraf gemikt op top-15, dus ik ben zeker gelukkig met mijn elfde plaats. Maar als je zo dicht bij de top-10 eindigt, wil je toch liever bij die eerste tien zitten. Ik heb ook echt slecht gezwommen en in het fietsen ben ik in het laatste stuk te veel stilgevallen. Ik voel dat ik nog te weinig trainingskilometers in de benen heb voor de lange afstand. Er zijn dus zeker punten waarop ik kan verbeteren. Los daarvan denk ik dat Hawaï me wel moet liggen. Ik kan goed tegen de hitte en hou van een zwaar parcours. Ik wil dus zeker terugkomen, met meer ervaring.”

Axel Zeebroek was een gelukkig man: “Ik ben echt tevreden, met mijn resultaat én mijn prestatie. Ik heb een constante wedstrijd afgewerkt waarin ik geconcentreerd bleef wanneer het moeilijk werd. Zo waren de laatste 50 kilometer op de fiets bijzonder zwaar. Ik heb daarin weliswaar tijd verloren, maar ik heb me kunnen blijven concentreren op techniek en frequentie. Ik denk dat mijn blessures deze zomer en mijn late kwalificatie ervoor zorgden dat ik zowel mentaal als fysiek fris was. Ik heb het gevoel dat ik de plaats heb gekregen die ik verdien. En de vijftiende plaats is mooi, zeker als ik zie welke grote namen er nog na mij zijn geëindigd.”

Bruno Clerbout had maar één woord om zijn reactie te beschrijven: “Super, super, super! Dit is echt mijn parcours niet. Ik heb hard afgezien op de fiets. Daarom ben ik zo gelukkig met dit resultaat. Ik kom van ver, maar deze wedstrijd bevestigde dat ik er weer sta. Mijn tegenslagen van de afgelopen jaren leerden me om tot de laatste seconde te blijven vechten. En dat heeft hier zijn vruchten afgeworpen. Zelfs in de laatste kilometers heb ik nog atleten ingehaald. Ik had top-20 als doel gesteld. Top-15 was een droom. Dat die vijftiende plaats naar Axel ging, zorgt ervoor dat er geen ‘net niet’ gevoel blijft hangen. Ik heb mijn doel bereikt.”

Tine Deckers, vorig jaar nog twaalfde in Kona, was niet tevreden over haar prestatie: “Niks ging er vandaag: ik heb slecht gezwommen, mijn maag protesteerde, die penalty, mijn SRM toestel dat niet werkte,… Maar als je een off-day hebt dan lijkt het al snel of alles tegenzit, natuurlijk. Eigenlijk ben ik vooral blij met de vechtlust die ik getoond heb. Als je slecht hebt gezwommen en je staat net in de discipline waarin je je achterstand moet goedmaken al meteen vier minuten aan de kant, dan wordt het mentaal zwaar. Op dat moment weet je al dat top-10 bijna onmogelijk wordt. Ik heb dus wel een goed gevoel over de manier waarop ik in het lopen geknokt heb. Meer zat er vandaag niet in.”

Sofie Goos was teleurgesteld: “Ik heb echt heel slecht gefietst. Ik was na de rugklachten waarmee ik de vorige twee jaar moest opgeven, te voorzichtig. Eén ding sleepte me erdoor: ik wilde niet voor de derde keer stoppen. Mijn rug hield stand, maar ik ben natuurlijk ook niet diep gegaan. Ik hoopte nog dat het trage fietsen wel een snelle marathon zou betekenen, maar dat gebeurde niet. Toch was mijn lopen ok. En mijn zwemmen was ook in orde. Maar het is triatlon, he. Je kan niet een discipline laten schieten en dan verwachten dat je nog mee kan spelen. Twee op drie is niet genoeg.”