Marten Van Riel: “Meerijden leek mij het eerlijkst”

Daags na één van de meest indrukwekkende prestaties uit de geschiedenis van het Belgische triatlon komen we nog graag even terug op de 6de plaats van Marten Van Riel. We spraken hem donderdagavond nog even via de telefoon. “Dit was het perfecte scenario, maar ik heb toch een dubbel gevoel. Normaal moet ik Schoeman altijd aankunnen namelijk…”

Marten blijft er opvallend nuchter bij. Het is die typische bescheidenheid die hem kenmerkt, ook als we vragen of hij al beseft wat hij gedaan heeft. “Ach ja, ik heb mijn best gedaan en het liep inderdaad goed. Het wedstrijdscenario was perfect voor mij. In de slotkilometer kon ik helaas niet meer versnellen en ik had dan ook geen antwoord op Murray en Pereira toen die me passeerden. Ik vind het vooral jammer dat ik Schoeman moest laten gaan. Normaal kan ik de Zuid-Afrikaan altijd aan in het lopen. Nu, hij was ook één van de mannen die zich gespaard hebben tijdens het fietsen. Hij kwam nauwelijks aan de kop. En zo waren er nog een paar.”

Wij zagen Marten regelmatig voorin. Niet te veel energie gebruikt in dat kopwerk? “Dat valt wel mee. Ik heb ervoor gezorgd dat het geen lange aflossingen waren aan de kop, maar ik vond het wel zo eerlijk om mee mijn deel van het werk te doen. Alleen zo konden we voldoende uitlopen op de achtervolgers. Maar die klim was best wel pittig.”

Het besef dat hij een wereldprestatie neerzette, zal wellicht later volgen. Het feestje ook, want daar is voorlopig nog geen tijd voor. Marten vliegt volgende week door naar Edmonton voor de World Triathlon Series over twee weken. Op 18 september start hij in de WTS Grand Final in Cozumel.

Ook in Rio vergeetachtig

Van één van de collega’s ter plaatse kregen we het volgende te horen:

Na de aankomst bleef Marten Van Riel bijzonder lang in de aankomstzone. De wachtende televisieploegen begonnen al ongerust te informeren of er iets aan de hand was. Iedereen in het triatlonwereldje weet nog hoe de ontdekker van Marten, Marc Herremans, in zijn eerste triatlonjaren steevast compleet uitgeput over de streep kwam en daar wel eens afgevoerd moest worden. Was ook Marten Van Riel te diep gegaan? Absoluut niet, bleek.

“Ik was vergeten mijn tenen te tapen,” zei Marten. “Dat doe ik normaal altijd, nu niet. Daarom had ik enorme blaren gekregen die helemaal opengebarsten waren en dat bloedde nogal serieus. Dat is dus eerst even verzorgd.” Hoe kun je nu vergeten je tenen te tapen voor zo’n belangrijke wedstrijd? “Eerlijk gezegd was ik mijn tape gewoon vergeten mee te brengen naar de start. Ik ben nogal van het vergeetachtige type. Zo ben ik op een belangrijke wedstrijd zelfs ooit al eens mijn wedstrijdschoenen vergeten. Veertig minuten voor de start in de wisselzone stelde ik dat plots vast. Ik ben dan nog snel naar mijn hotel moeten rijden en twintig minuten later kon ik alsnog starten.”