Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Dominic De Caluwe 10 jaar later weer naar Kona
Dominic De Caluwe in de Ironman Florida (foto: Domini De Caluwe)
Nieuws

Dominic De Caluwe 10 jaar later weer naar Kona

Dominic De Caluwe in de Ironman Florida (foto: Domini De Caluwe)
Dominic De Caluwe in de Ironman Florida (foto: Domini De Caluwe)

We hebben er al weer een gekwalificeerde Belgische triatleet bij voor Kona 2019. Dominic De Caluwe mocht na de Ironman van Florida dankzij een derde plaats in zijn age group zijn ticket verzilveren voor het WK Ironman. Zijn vorige deelname in Hawaii is tien jaar geleden, maar ditmaal was het geen eenvoudig traject, tot op de wedstrijddag toe. Een nieuwe wedstrijdlocatie, een meer vol alligators en een pijnlijke voetblessure maakten het niet gemakkelijk. Je leest het allemaal in zijn wedstrijdverslag:

“Orkaan Michael heeft lelijk huis gehouden in Panama City Beach, de oorspronkelijke wedstrijdlocatie voor mijn volledige triatlon dit jaar,” vertelt Dominic. “Amper 17 dagen geleden besloten ze het volledige circus enkele honderden kilometers te verhuizen naar Haines City, al de gaststad van een IM 70.3 in het voorjaar. Weliswaar op zondag 4 november in plaats van zaterdag 3 november. De organisatie leverde een huzarenstukje want alles was hier wel perfect geregeld en de sfeer was er een van heel wat begrip… Maar we kwamen wel in een ‘dood gat’ terecht in centraal Florida met een mooi park als uitvalsbasis.”

Met 2000 atleten de alligators verjagen

“Ons huurhuis bevond zich in een gigantisch golfdomein op fietsafstand van de start en bood ruimschoots alles wat we nodig hadden. Het fietsparcours werd drie keer verkend, de ene keer al wat langer dan de andere keer en het loopparcours werd aan prospectie onderworpen. Alleen de zwemplas (Lake Eva) mocht hoe dan ook niet betreden worden voor 4 november. Het plaatselijke openluchtzwembad werd gratis opengesteld voor de atleten buiten het seizoen… maar waarom dus??
Wel… niet enkel welgestelde Amerikanen met dikke buiken en dito Dodges sieren er het straatbeeld. De talrijke meren in Florida zijn tevens de natuurlijke habitat van alligators.

Ook Lake Eva dus. ‘Op wedstrijddag verjagen jullie 2000 deelnemers die beesten vanzelf,’ werd ons aan het zwembad verteld door de redster van dienst bij wie we voorzichtig polsten. Hadden we dit niet gedaan, was het ons nog steeds niet duidelijk waarom we niet mochten zwemmen in open water want in eender welke schriftelijke of mondelinge briefing werd hierover niets gerept.

Maar goed, ik zag uiteindelijk geen imposante beesten in het bruine sopje waarin we dus 2 toertjes moesten draaien. Ook zij zullen het aantal boeien wellicht wat overdreven gevonden hebben. Het zwemmen ging dus vrij goed ondanks een enerverende 2e ronde waarin we met 2000 in het water lagen.
De te betreden wisselzone was nogal uitgesponnen maar wel heel structureel, ordelijk en logisch opgebouwd. Het leverde lange wisseltijden op maar ook niet meer dan dat.

Harde wind in mijn voordeel

Dominic op het winderige fietsparcours (foto: Domini De Caluwe)
Dominic op het winderige fietsparcours (foto: Domini De Caluwe)

Het fietsparcours schotelde ons in twee keer 56 Miles (90 km) voor de wielen doorheen alle communities rond de meren. Steeds op en neergaande wegen die hier en daar wel al wat te lijden hebben onder het letterlijk zware (vracht)verkeer. We fietsen tussen sinaasappelboomgaarden, stukken braakliggend land, grote woonresorts (soort villaparken afgesloten met hefbomen en bewakersposten), meren en ook wel armzalig opgetrokken woonaangelegenheden.

De wind blies hard zoals tijdens de eerste verkenningsrit al duidelijk was maar dat zou eerder een voordeel dan een nadeel blijken voor mij. Er werd heel fair gereden en de afstand van zes fietslengtes werd gerespecteerd. Sommigen kregen terecht een blauwe kaart, anderen werden dan weer onterecht bestraft (vond ik tenminste). Het doel om onder de vijf uur te blijven was scherp maar motiveerde me om er mooi onder te gaan. Er mocht niet bevoorraad worden en er werd heel wat vocht verloren door de vochtige en zwoele temperaturen maar alles verliep zoals uitgeschreven.

En last but not least…hij moet steeds gelopen worden…de marathon. Eigenlijk mijn favoriete onderdeel dus steeds iets om naar uit te kijken. Ook deze keer, zelfs in kennis van het loodzware parcours, zag ik dit volledig zitten. Ik had bij mijn inschrijving (op het originele, vlakke parcours langs de kust in Panama City) het plan om nog eens alles op een scherpe marathontijd te zetten, weliswaar rekening houdend met mijn lichamelijke euvels van chronische aard. Dit plan werd na de verkenning uiteraard aangepast en dat bleek geen misvatting. Het was een ware calvarietocht… zoals ik het wel graag heb. Aanvankelijk en gedurende drie kwart van de wedstrijd kon ik het verval beperken en volgens ‘strategie’ lopen maar limieten zijn er om bereikt te worden en ik kwam de mijne een paar kilometer te vroeg tegen om van een sublieme prestatie te spreken.

De wetten van de sport… of die van Murphy

Het verhaal speelde al een aantal keer af in mijn hoofd (ook dankzij het urenlange gedwongen oponthoud en de lange te overbruggen afstand huiswaarts)…’had ik dit, was er dat’…finaal wou de voetzool niet meer mee aan een hoger tempo en daar kon ik me niet overzetten. Ik dacht in veilige stelling te lopen op die eerste plaats en berustte daarin. Kon ik sneller, moest ik de Kazach en de Deen, die ik eerder voorbij liep, hun hete adem echt gevoeld hebben (ik wist hun leeftijdscategorie immers niet)? Ik betwijfel het alvast. Enkele snellere lopers van andere leeftijdsgroepen hadden me al vroeger voorbij gelopen waardoor ik dus ben gestrand op een 10de plaats algemeen en derde in categorie 40-45. Hier kan ik zeker mee leven. Er zat niet meer in op het einde.

Het doet me enkel maar besluiten dat ik tevreden moet zijn met wat het is en niet ontgoocheld met wat het kon zijn. De wetten van de sport (of die van Murphy) vallen niet te tarten. In elk geval… 10 jaar na mijn eerste deelname en enkele bewust niet gevalideerde kwalificaties gaan we volgend jaar op 12 oktober toch nog eens naar Kona op The Big Island voor het wereldkampioenschap volledige triatlon. Ik beschreef het in 2009 meermaals als het walhalla van de triatlonsport,” aldus Dominic.