Hoe rookie Arno Meeusen zijn slot pakte voor het WK Ironman Hawaii “Een bijna val kan een vermoeide olifant niet stoppen”

Zaterdag 26 oktober, over een paar uur gaat het WK Ironman triatlon van start in Kailua-Kona, op Big Island in Hawaii. Aan de start, in de eerste en jongste age group, verschijnt zowaar een 3athlon.be triatleet. Redacteur en speaker Arno Meeusen is één van de jongste Belgische triatleten die zich kwalificeerde voor het WK Ironman, in zijn allereerste Ironman in Kopenhagen een paar weken geleden. In zijn eigen, kenmerkende stijl neemt Aero Meeusen ons mee terug naar het hele traject, van een eerste Ironman plannen tot bijna vallen en toch finishen met de tranen over de wangen in Ironman Kopenhagen. En vervolgens te horen krijgen dat je als vierde in de M18 categorie toch naar Kona mag. Held!

“18 juni 2023. Boezemvriend Pieter Luyckx speelt met het idee zijn triatloncarrère nieuw leven in te blazen. De ondertussen succesvolle kinesist sloot zijn eerste carrière als student-triatleet in augustus 2022 af met een wondermooie 26ste plaats in de triatlon van Alpe d’Huez. Een nieuwe uitdaging drong zich op voor de Bornemse spring in ’t veld. Een gepaste wedstrijd zoeken werd het enige wat ons nog in de weg stond.”

Persoonlijke records in het lopen vlogen mezelf rond de oren. Op een maand tijd liep ik zowel de marathon van Gent als de Antwerp 10 miles, eigenlijk 20 miles als je besluit twee keer de Koekenstad te doorkuisen.

“Er werd al snel een compromis gesloten om een wedstrijd op het einde van de zomer te zoeken. Pieter kon zo een hele zomer zijn trainingen afwerken na een lange dag in de kinepraktijk. Ikzelf zou, hopelijk, in juni afstuderen als burgerlijk ingenieur. Dat zou ook mij de kans geven om nog een zomer stevig aan de slag te gaan met de alombekende lange duurtrainingen.”

“In de zoektocht naar de gepaste locatie om ons ijzeren diploma te halen, speelde ook collega olifantje bij Triatlon en Duatlon Wetteren, Aaron Hoogewys, met het idee om mee op de overbetaalde kar te springen. De winkelverantwoordelijke van Runnerslab Gent is sinds zijn teelbalkankerdiagnose in 2022 onoverwinnelijk gebleken. Dat hij de geknipte man is om een ijzeren status te bezegelen, hoeft geen verdere uitleg. Op 15 november 2023 werd de hand geschud. Vanaf dan hadden we 277 dagen om ons verloederde lichaam klaar te stomen om in Kopenhagen de degens te kunnen kruisen.”

“Wat volgde, was een periode van trainen, haantjesgedrag vertonen, elkaar warm maken en zo veel meer. Een tweede deelname aan de Hel van Kasterlee liet de liefde voor de lange afstand verder open bloeien. Een eindtijd van 8u23’13” beloofde een visioen te zijn. Voorbereidingen liepen voor mezelf vlekkeloos. Na vijf jaar studeren werd de competitiedrang, drie deelnames aan het BK Beermile en de jaarlijkse 24 Urenloop niet meegerekend, weer wat aangewakkerd. Persoonlijke records in het lopen vlogen mezelf rond de oren. Op een maand tijd liep ik zowel de marathon van Gent als de Antwerp 10 miles, eigenlijk 20 miles als je besluit twee keer de Koekenstad te doorkuisen.”

Toch werd er in juli in Kinrooi plaats gemaakt voor twee extra letters op mijn borstnummer. Vanaf dan werd het ir. Arno Meeusen. De eerste twee letters waren al binnen. Nu de ‘o’ en de ‘n’ nog ergens gaan zoeken

“Verder volgde een goed gevuld T3 seizoen in de tweede divisie met mijn club TDW. Het stalen ros en de negen jaar oude wetsuit maakten hun tocht door Vlaanderen met tussenstops in Viersel, Dendermonde, Berlare, Willebroek en Kinrooi. Het gevoel zat telkens goed, de prestaties werden gesmaakt. Tussendoor werd ook een thesis in elkaar getriatlond over treinen. De prof en assistent zaten vaak met de handen in het haar als de treinen weer eens van spoor moesten veranderen om trainen te laten passeren. Toch werd er in juli in Kinrooi plaats gemaakt voor twee extra letters op mijn borstnummer. Vanaf dan werd het ir. Arno Meeusen. De eerste twee letters waren al binnen. Nu de ‘o’ en de ‘n’ nog ergens gaan zoeken.”

“De laatste rechte lijn richting Kopenhagen werd getrokken in de vaste uitvalsbasis van de Vogezen. Een dubbele stage met twee Belgische trainingsgroepen trokken de conditie en motivatie de lucht in. Beginnen met enkele dagen onder de vleugels van vriend Brecht De Smedt en zijn gemotiveerde Trinitas-bende gaven de conditie een flinke boost. Om de laatste procentjes te winnen werd ik nog enkele dagen met open armen ontvangen door de West-Vlaamse ATP-delegatie. De hoogtetent werd hier zelfs opgegooid. Al zullen de effecten van een tent in La Bresse op 750 meter hoogte slechts kleine winstmarges opleveren.”

“Met bijna 3.000 atleten staan we klaar aan de Jollerampen in Amager, een zuidelijke wijk in Kopenhagen. De rode badmutsen die hopen onder het uur te zwemmen nemen vooraan plaats. AeroPieter kreeg van trainer Jonas De Wachter groen licht om deze badmuts aan te trekken en zou vlotjes onder het uur moeten duiken. Teamie Aaron vond rood niet goed staan bij zijn bruine teinte en koos voor een gele badmuts. Hij zou enkele minuten na ons starten. De start verloopt, zoals in de meeste triatlons tegenwoordig, door middel van het ‘rolling start’-principe. Elke 6 seconden mogen 6 dappere vikingen ten strijde trekken.”

Kinesisten hebben in hun opleiding geen aardrijkskunde nodig, wat Pieter zich in de buitenbocht aan de eerste boei al snel beklaagt. Vanaf hier begint de echte zwemproef.

“Lichtjes zenuwachtig kan Pieter zich niet inhouden en vertrekt drie waves, ofwel een 18 seconden, voor mij. Door de rolling start verloopt het begin vlekkeloos. Het heerlijke water vult mijn wetsuit met zijn zoute smaak, niet moeilijk natuurlijk met een wetsuit vol gaten. De eerste boei wordt gerond na zo’n 200 meter. Oriëntatiegenie die ik ben, had ik gekozen om rechts te starten om zo de boei kort te kunnen ronden. Kinesisten hebben in hun opleiding geen aardrijkskunde nodig, wat Pieter zich in de buitenbocht aan de eerste boei al snel beklaagt. Vanaf hier begint de echte zwemproef.”

“Een lang recht stuk leidt ons tot aan het keerpunt aan de Nordmolen na 1.500 meter. Het ellenlange stuk terug vliegt voorbij. Na zo’n 2.500 meter zie ik ineens iets oranje verschijnen. Het is niet de zoveelste roze kwal die voorbij dobbert, maar jawel het mouwstukje van Pieters wetsuit. We hebben geen woorden, lees ‘blub blub’, nodig om te beseffen dat we op meer dan 1.000 km van ons vast zwemwater in het Scheldebad van Temse ook hier weer naast elkaar ronddobberen. De volgende honderden meters vliegen als geen ander. AquaPieter blijft mooi langs mijn zij liggen, een voorbode voor de rest van de dag. Bij het ronden van de laatste boei begint mijn bovenste badmuts los te komen. Sterk als deze is, neemt die ook m’n zwembrilletje mee. Gezellig is anders, maar het grote rode Ironman logo herken ik nog juist om te weten naar waar de laatste zwemslagen moeten leiden.”

Gelukkig is er geen race-plan, wattage- of hartslagmeter en kan ik de eerste kilometers lekker over mijn toeren gaan.

“De wissel verloopt vlotjes. Door de brillensaga op het einde van het zwemmen vertrekt AeroPieter alvast iets vroeger richting zijn bollide. Zoals gepland heb ik mijn eerste peperdure Maurten gelletje binnen. Al 4 euro binnengespeeld. Een etentje bij Lesco in Wetteren had voor 80 euro beter gesmaakt dan een zak aan Maurten producten.. Maar goed, alles voor de prestatie? Daarnaast ook een flesje met Maurten-poeder gemengd met een Etixx Hydro-tab. Het menu voor de rest van de dag stond vast.”

“Aero- en compressiesokken worden aan getrokken, de helm en fietsschoenen passen beter dan bij Assepoester. Onder luide aanmoedigingen en het goedkeurend oog van supporters Marthe en Hanne spring ik de fiets op. De vertrouwde stemmen van Jan, Ella, Marie en Jeroen stellen gerust dat Pieter een 30-tal seconden voor zit. Gelukkig is er geen race-plan, wattage- of hartslagmeter en kan ik de eerste kilometers lekker over mijn toeren gaan.”

“De snelheidsmeter draait op volle toeren en de flitsers slaan op hol in de straten met ‘Zone 50′. Bij het uitkomen van de eerste centrumpassage besluip ik prooi Pieter. De prachtige avenue geeft ons beide kippenvel en enkele woordjes vol blijdschap geven een glimlach waar geen stand-up comedian voor zou kunnen zorgen. In zo’n setting mag er al eens overdreven worden en besluit ik de eerste keer aan de boom te schudden in de groep.”

Na een heerlijke zondagsrit besluit ik om bij de tweede passage over Geels Bakke, iets na halfweg, nog eens de beentjes los te schudden. Na een kleine demarrage krijg ik één compagnon de route mee. Deze blijkt niet mijn fietsstijl te hebben en rijdt heel onregelmatig.

“Op de bekende Geels Bakke vormt zich een mooie groep. Drie Belgen, Pieter Luyckx, Bert Verbeke en mezelf, en een Nederlander zorgen voor een gevoel van thuiskomen. De ervaring van Bert Verbeke en een Pewag-triatleet zorgen voor rust. Met een goeie tien atleten toeren we over het prachtige fietsparcours. We laten ons niet zot maken door wervelwind Olaf van den Bergh. Zijn doel van sub 8 ligt iets scherper dan ons doel van sub 9.”

“Na een heerlijke zondagsrit besluit ik om bij de tweede passage over Geels Bakke, iets na halfweg, nog eens de beentjes los te schudden. Na een kleine demarrage krijg ik één compagnon de route mee. Deze blijkt niet mijn fietsstijl te hebben en rijdt heel onregelmatig. Dit in combinatie met een kleine (niet-terroristische) opblaasactie van mezelf, waai ik in het stuk langs de kust terug tot in de grote tien-hoofdige groep. Bert Verbeke en mijn Pewag-stiefpapa geven met één veelzeggende blik de goede raad om rustig aan te doen. Een gezellig onderonsje met vriend Pieter geeft weer moreel om te genieten van de laatste 30 km fietsen richting T2.”

Bil aan bil trekken AeroPieter en ikzelf de carbonnen gimpies aan. Een blik op de horloge geeft een geruststellend gevoel. Met de woorden ‘we mogen aan 5’/km lopen om sub 9 te gaan’ en een kleine omhelzing laat ik Pieter nog even prutsen met zijn sokkenwissel.

“Net als de cool kids in het middelbaar posteerden we ons gezellig op de achterste rij van de bus. Geen cha-cha met een zoete fristi, maar wel nog een Maurten gelletje binnensteken gevolgd door een scheutje smaakloze Maurten drank. Het voedingsplan dat in de eerste kilometers werd gemaakt spreekt voor zich. Er zaten blijkbaar zes gelletjes in mijn top tube bag. Een kleine ingenieursberekening leerde dat er elke 45 minuten een lege verpakking door de lucht ging vliegen. De 2,25 liter drank was perfect voor een schamele portie van 500 mililiter sportdrank per uur, aangevuld met wat water uit de bevoorradingen. De laatste kilometers richting T2 doorheen de banlieues van Kopenhagen verdwijnt de dolle swung wat uit de groep. Kalme jonges die we zijn, blijven we braaf zitten. Blijkbaar moet er nog een stukje gelopen worden.”

“Zoals het echte wannabe profs gooien we onze fietsen synchroon in de handen van de zorgzame vrijwilligers. Mama Sylvana laat haar luide sirene horen aan het punt waar onze wisselzakjes hangen. Bil aan bil trekken AeroPieter en ikzelf de carbonnen gimpies aan. Een blik op de horloge geeft een geruststellend gevoel. Met de woorden ‘we mogen aan 5’/km lopen om sub 9 te gaan’ en een kleine omhelzing laat ik Pieter nog even prutsen met zijn sokkenwissel.”

Op de voorlaatste passage over de Langelinie staat een nieuwe en heel uitbundige supporter te wachten. Sommigen noemen hem wel eens de man met de hamer.

“In het spoor van Bert Verbeke huppel ik richting Det Kongelige Bibliotek. Met nog wat wijze woorden van de ervaren LTTD-atleet zet ik mijn tocht doorheen de Kopenhaagse binnenstad verder. Ronde na ronde passeren. De evolutie van het aantal deelnemers op het parcours over de rondes is indrukwekkend. Vooral de smalle passages over het Christiansborg Slotsplads onder het goedkeurend oog van Frederik VII worden ronde na ronde uitdagender. Het parcours met vier rondes voelt aan als een veredelde kermisloop. De sfeer langs de Hønsebroløbet is met geen woorden te beschrijven. Tientallen Belgen en honderden Denen en duizenden andere supporters maken het mooie weer. Iedereen krijgt de eerste 25 km lopen een wuifje en een dankuwel cadeau. Vooral de Rammsteinfans die de Kleine Zeemeermin van haar steen doet trillen zijn hun rondelijke high five meer dan waard.”

“De supporters van Aaron, Pieter en mezelf staan mooi verspreid over de ronde. Maurten gelletjes glijden door de keel zonder tegen sputteren. Op de voorlaatste passage over de Langelinie staat een nieuwe en heel uitbundige supporter te wachten. Sommigen noemen hem wel eens de man met de hamer. Één blinde vlek scheidt mij nog van een historische aankomst. De supporters wijzen de weg richting de rode loper. Een val in de schaduw van de tribune en een bijna val bij het luiden van de ‘First time’-bel kunnen een vermoeide olifant niet stoppen.”

Tot de slot toewijzing ’s avonds verschijnt. Vier slots voor de jongste age group. Slechts twee woorden zijn nodig: KONA BABY! Een stiekeme droom komt uit, binnen twee maanden trekken we naar The Big Island!

“Na 8u23’03 strompel ik over de finish. Tranen vloeien over de wangen. Tien minuten later rollen diezelfde tranen over de rug van boezemvriend AeroPieter, vanaf nu beter bekend als IronPieter. De meest innige omhelzing aan de finish van triatlon is wat volgt. Een half uurtje later komt maatje Aaron Hoogewys mij bezoeken op de massagetafel. We made it! Vierde in de jongste age-group is het verdict. Grijpen naast een Kona-slot lijkt mijn medaille. Tot de slot toewijzing ’s avonds verschijnt. Vier slots voor de jongste age group. Slechts twee woorden zijn nodig: KONA BABY! Een stiekeme droom komt uit, binnen twee maanden trekken we naar The Big Island!”

“Na de Ironman was het tijd voor wat rust.. De eerste week niet mee gerekend dan toch. Een weekje vol Ardennen- en Vlaamse Ardennenritjes en twee trail loopjes in de Drakensbergen in Zuid-Afrika zorgen voor een bursitis praepatellaris. Tien dagen platte rust en evenveel antibiotica onder de Zuid-Afrikaanse zon zorgen voor wat herstel. Na drieënhalve week vol safari’s, wine tasting en family time is het tijd om er vijf weken volle petrol in te vliegen. Dat was toch het plan. Een leuke souvenir strooide wat roet in het eten.”

“Met Salmonella in de drinkbussen gaan trainingen net iets lastiger.. Maar niet getreurd! Vier weken vol trail loopjes en mountainbike sessies met vrienden die hun vroege off season opofferen zijn de ideale voorbereiding op de Hel van Kasterlee. Of wacht? Dat is pas binnen twee maanden? We staan aan de vooravond van het legendarische wereldkampioenschap Ironman in Kona. 3athlon.be brengt dit jaar verslag vanaf de zijlijn door onze hoofdredacteur Hans Cleemput maar er volgen ook updates van in het veld door redacteur Arno Meeusen. Volg alles op onze live blog en de verslagen achteraf! En je mag altijd bib-nummer 141 volgen. Aloha!”