Interview Dirk Hellebuyck

Vorige week werd het SMO triathlon team voorgesteld. 4 ambitieuze jonge atleten die trachten hun sporen na te laten in de triathlon sport. De 5e atleet van het team wordt morgen (28/04) 40. Hij deed dubbele triathlons en finishte al 20 keer in een volledige triathlon. Hij dacht er eigenlijk aan om stilaan af te bouwen. Maar met de komst van het team wil hij zijn kennis en ervaring toch overdragen aan zijn team-makkers. Ik sprak met Dirk Hellebuyck

Dag Dirk, hoe lang ben je al met triathlon bezig?
In 1984 was ik lid van de waterpolo club en van de zwemvereniging. Er werd wekelijks een looptraining georganiseerd. Er kwam maar weinig volk op af, maar ik vond dat wel iets hebben. De sportfunctionnaris van Eeklo organiseerde die tijd een sprint-triathlon in Eeklo. Ik ben daarvoor beginnen trainen en deed in 1986 voor de eerste keer mee met een aantal clubmakkers van de waterpolo.  Ik voelde dat dit mijn ding was. Die waterpolo lag me niet helemaal. Ik ben geen ploeg-sporter.
Ik was toen 19 jaar en in die tijd kon je als goede zwemmer nog vrij hoog scoren. Ik werd daar direct de winnaar bij de junioren. Ik heb dan nog een jaar of 4 die triathlon en waterpolo blijven combineren, maar dan ben ik toch met die polo gestopt.

In het begin deed je enkel korte afstand?
De eerste 3 jaar wel. Ik deed een 4-tal wedstrijdjes per jaar. In '89 heb ik voor het eerst een licentie aangevraagd en heb ik het SP-circuit meegedaan: 15 wedstrijden en 3 halve triathlons. In Brasschaat werd ik toen 32e overall. En in '90 ben ik met mijn toenmalige compagnion William Vyncke voor de eerste keer gestart in de Coast triathlon, de volledige triathlon van Middelkerke. Ik heb die 10 keer gedaan, tot en met de laatste editie in '99. Sinds 2000 ben ik dan uitgeweken naar Almere. Ik heb altijd voor de volledige triathlons "in de streek" gekozen, rekening houdend met het werk, verlof en de financiele kost van zo'n wedstrijd. Ik ben een paar keer naar Frankrijk en Duitsland geweest. Maar dat waren toen 3/4 triathlons in o.a. Gerardmer en Le Blanc.

Je hebt zelfs dubbele triathlons gedaan. Een volledige is al zoiets enorm. Hoe kwam je aan die dubbele?
In '92 en '93 was Wito De Meulder met zijn dubbele triathlons bezig. Mario Huys ging toen het wereldrecord aanvallen en onder de 20 uur proberen zetten. Mario zocht mensen om zowat als "gangmakers" mee te gaan. Jacques Goedgebeur werd aangetrokken om hard te fietsen, ik moest in het zwemmen de kop wat trekken. Ik had een aantal sponsors gevonden. Ik had verteld dat we zeker op TV en in de krant zouden komen. Dus we waren erg gemotiveerd om de finish te halen.

Hoe begon je daaraan?
Volume, volume en nog eens volume trainen. Ik fietste elke dag op en af naar het werk, goed voor 120km/dag. Ik deed weken van 40 uur werken en 40uur trainen. Want er komt een 4e discipline bij, da's de lengte van de wedstrijd. Maar eigenlijk wisten we niet wat we deden.   Ik wou het 2e jaar zo geen dubbele meer doen. Ik kreeg een 3 maand voor die dubbele triathlon een ongeval. De dokter vroeg of ik sport deed. Hij zei dat het voor dit seizoen niets meer ging worden, en dat hij daarna wel ging zien. "Dat zullen we nog wel zien", dacht ik. Dus in augustus stond ik aan de start, zonder tanden en met een gebroken kaaksbeen. Wij moesten op dat moment eigenlijk een beetje "de clown" uithangen om wat persaandacht te krijgen.

Wito is een legende. Kan je ons iets vertellen over die kerel?
Wito was manisch depressief. Hij was een straffe kerel, maar niet de strafste. Mario Huys was de eerste die iets serieus deed. Mario deed direct een uur van Wito's tijd af en daar kraakte hij van. Hij speelde piano. Hij was daar heel goed in, maar hij was niet de beste pianist. Hij sprak 7 talen, maar er waren er die er 12 spraken. En hij lag daardoor voortdurend in de knoop. Door het duel met Mario in Leuven op het laatste nippertje af te zeggen, keerde iedereen de rug naar Wito. Iedereen liet hem vallen en dat werd hem fataal.

Je bent nu 21 jaar bezig. Wat heb je in die tijd nog zoal zien veranderen?
De trainingsaanpak. Er waren geen triathlon schema's. We gingen wel bij de zwemclub te raden voor zwemschema's, bij een wielerclub voor fietsschema's en bij een atletiek-club voor loopschema's. En achter een paar maand zat iedereen met overbelastingsblessures, want niemand hield rekening met de combinatie van de 3 sporten. Dat is ondertussen veel veranderd. Er zijn nu trainers die echt in triathlon gespecialiseerd zijn en die de 3 sporten perfect weten te combineren. Maar wat denk ik het meest veranderd is, is de mentaliteit. Ik heb ooit in Almere nog vooraan gestaan bij de start, naast Dirk Van Gossem en Jan Jammaer. Er kwam een Nederlandse scheidrechter naar mij en zei "Is meneer niet een beetje ambitieus om met nummer 1500 vooraan te komen staan?". En direct kwam er reactie van die toppers "Laat hem maar staan, hij is een goeie zwemmer". Ik weet niet of zoiets vandaag de dag nog kan. Het respect onder de atleten is nog steeds heel groot. Maar dat onderscheid tussen profs en age-groupers wordt wel groter. Ze starten vaak al niet meer samen.
Ik ben in Middelkerke ooit nog als eerste uit het water gekomen. Dat is 5 minuten glorie natuurlijk. Dat kan nu niet meer. Ik ben op de MHC in Antwerpen gelijk met Michael Dewilde uit het water gekomen. Alleen was Michael een wave vroeger gestart. Het geeft dus een vertekend beeld.

En de intrede van het stayeren?
Ik doe het absoluut niet graag. Ik heb sinds de invoering van het stayeren geen 1/4 meer gedaan gedurende een jaar of 8. Nu weer wel, omdat er een aantal echt mooie 1/4 triathlons zijn die het stayeren weren. Er zijn altijd wel wedstrijden geweest waar het niet mocht, maar toch massaal gedaan werd. De trend is toch hopelijk weer wat aan het keren.
Bij stayer-wedstrijden ben je als goeie zwemmer en sterke fietser in het nadeel. Dan gaan ze er vanuit dat je als sterke fietser maar moet werken. Bij stayer wedstrijden wordt er veel meer geklaagd en gezaagd dat er niet voldoende meegewerkt wordt en over wie voor wie moet rijden. Atleten krijgen een beetje de wielrenners mentaliteit.
Mensen die voor het eerst van de triathlon willen proeven, willen ook veel liever een niet-stayer wedstrijd. Die mensen willen niet in een peloton rijden of door een peloton bijna van de baan gereden worden, maar op hun eigen tempo van de sport kunnen genieten.

Je hebt wel volledige triathlons gedaan, maar geen Ironman?
Ik ben o.a. met Michael al een paar keer gaan kijken, maar ik vind het zo een commerciëel gedoe. Ik ben in Sherborne gaan kijken. Dat was een grote reclame show. Als je dan ziet dat een 2-tal weken daarvoor in Engeland "the longest day" triathlon, een prachtige wedstrijd, werd gehouden. Daar waren nauwelijks deelnemers, omdat iedereen persé die Ironman wou doen.
Dat geruzie tussen de Ironman organisatie en de ITU is zeker geen goeie zaak voor de sport.

Wat is jouw rol in het team?
ik zal zeker mijn ervaring gebruiken om dat jong geweld zeker af en toe eens te temperen. Voor Dominique heb ik het gevoel dat ik een beetje zijn voorbeeld ben, dat hij zich aan mij wat optrekt. Hij kan beter in mijn spoor volgen dan BVB dat van Michael. Michael is heel gedreven, héél professioneel met de sport bezig. Die kan je bvb 3 dagen voor de wedstrijd niet aanspreken, omdat die zo met zijn voorbereiding bezig is. Nu, om het niveau te halen dat Michael haalt, moet je zo wel zijn. Maar dat is niet iedereen gegeven.