Pieter Hélin zet mooi punt achter lange carrière

We geloofden het niet helemaal toen hij na Aarschot aankondigde dat hij net zijn laatste Belgische wedstrijd gezwommen, gefietst en gelopen had. Maar Pieter Hélin is in Embrun blijkbaar een dikke madam tegengekomen die hem een liedje heeft gezongen. Het was een mooi en lang lied, dat voor Pieter begon bij duatlon en eindigde in lange afstandstriatlon. Wij leerden hem op jonge leeftijd kennen als beloftevol duatleet, die een aantal internationale selecties meepakte, en die het later als triatleet vooral op het langere werk probeerde. Een begenadigd zwemmer zou hij nooit worden, maar dat maakte zijn prestaties vaak nog indrukwekkender. Het grote publiek leerde hem vooral kennen na zijn schitterende overwinning in de triatlon van Stein waar hij de legendarische wedstrijd in de Dutch Mountains op de wijze van zijn voorganger Gerrit Schellens op zijn naam schreef. Dat Pieter zijn carrière niet zomaar zou beëindigen, mocht duidelijk zijn, maar met een vierde plaats in de Embrunman zette hij een serieuze kers op de taart. We begrijpen zijn beslissing maar al te goed en wensen hem met Juul en Marieke een schitterende toekomst toe. En via zijn werk voor Polar gaan we hem zeker nog in triatlon terugzien.

Check zijn laatste verslagje bij Lees Meer… Pieter, bedankt voor de mooie jaren. Het ga je goed!

“Voila, het zit erop, boeken toe, schluss, gedaan, no more stress,… Het einde van een mooie triathloncarriere. Uiteraard ontbreken er een paar zaken, maar de dingen die ik echt wou doen heb ik gerealiseerd en ik kan alleen maar heel tevreden terugkijken op de manier waarop.

Nooit had ik in 2001 (mijn eerste internationale ervaring: EK in Portugal en WK in Italië bij de juniors) dat ik hier nu zou staan in 2013. Marieke zegt steeds dat ik het allemaal maar mooi zelf gedaan heb, maar zonder haar jarenlange steun zou ik ook nooit gestaan hebben waar ik nu sta! Zij is de enige die weet hoeveel tijd ik aan mijn sport spendeerde, hoe ik thuiskwam van training, op welke onmogelijke momenten er getraind werd, welke twijfels er in mijn hoofd zaten, wat mijn doelstellingen waren, waarom ik wou schitteren in Embrun, hoe ik twee keer een blessurejaar wist te overleven,…. En dan zwijgen we nog over alle praktische beslommeringen waar ik me niet te veel van moest aantrekken!!

Ik kan het dus niet genoeg zeggen: “Dank u wel lieve schat!!”

Uiteraard ook de mensen die me in de loop der jaren gesteund hebben, zowel financieel als materieel. Want al bij al is triathlon een enorm dure aangelegenheid en niet altijd makkelijk te combineren met een degelijk huishoudbudget.

Als scholier, toen ik nog wat op de piste liep, heb ik mij ooit laten ontvallen dat als je jezelf niet elke wedstrijd kan verbeteren, je er maar beter mee stopt. Dit was toen misschien wat extreem uitgedrukt, maar met die gedachte ben ik de afgelopen jaren aan de slag geweest. De dag dag ik zou stoppen, zou ik dus zelf uitkiezen en als het even kan op een mooi moment. Moeten stoppen door blessures, ziekte of het niveau gewoon niet meer aankunnen zou voor mij heel moeilijk te aanvaarden zijn… Daarom was ik het afgelopen seizoen aangevat met als enige doel nog 1 keer schitteren, nog 1 keer knallen, nog 1 keer alles geven. Alles stond in het teken van die ene keer…

En dus werd die ene keer 15 augustus ergens in de Franse Alpen. Een mooier décor kon ik mij niet inbeelden. Een mooi meer omringd door de bergen, een schitterend en zwaar fietsparcours met oa de Col d’Izoard en een loopparcours voor overlevers. Op mijn maat gesneden dus…

De start om 6h ‘s morgens was wel speciaal. Het enige wat je zag het eerste kwartier waren de voeten van je voorganger. Na een kwartiertje kwam de zon piepen en waren we blijkbaar al voorbij halfweg de 1ste van 2 ronden. Aan dat punt zou een groot licht staan om ons te kunnen oriënteren, maar dat heb ik nooit gezien. Als de 2de ronde sneller ging dan de eerste was dat gewoon omdat we nu zagen welke richting we uitzwommen.

Eens op de fiets begon het inhaalmanoeuvre. Ik passeerde Marieke en Jul als 25ste op 4’ van topfavoriet Marcel Zamora, niet slecht bezig dus. Ik zou elke helling apart kunnen beschrijven met lengtes en hellingsgraden, maar hou het gewoon bij een schitterend mooi parcours waar elke zwakte of overschatting meteen werd afgestraft. Na een dikke 40 kilometer (met reeds meer dan 700 hoogtemeters op de teller) passeerde ik terug in Embrun als negende en op de top van de Izoard zou ik als zevende bovenkomen, met oa Olivier Marceau in mijn zog. Toen ik zag dat mijn 2 schaduwen (Frederik Cronenborg had ik ook nog ergens opgeraapt en die heeft hem in mijn wiel gezet tot aan de top) niet direct volgden net over de top ben ik maar vol naar beneden gereden. Marceau zou opgeven tijdens het lopen, Cronenborg zou nog veel tijd verliezen op de fiets, maar wel sterk lopen en 5de finishen. Net voor het binnenrijden van Embrun en de bijhorende slotklim naar Chalvet wist ik nummer 6 in de race nog bij te halen en kon ik na een redelijk zotte afdaling als 6de beginnen lopen.

Ik wist meteen dat het een moeilijke tocht ging worden en niet moest rekenen op een recordtijd. Wel was ik heel tevreden met het feit dat ik meer dan 30km/h gemiddeld had gefietst. Achteraf zou blijken dat ik slecht 5’ heb moeten prijsgeven op James Cunnama (dit jaar 2de en vorig jaar winnaar in Roth), niet slecht voor een amateur.

Het lopen was een kwestie van overleven, eten en drinken en zien waar het schip zou strandden. Toen ik na een dikke 14 kilometer plots de nummer 5 (Etienne Diemunsch) en 50 meter daarvoor de nummer 4 (Todd Skipwood) in de wedstrijd zag kreeg ik even vleugels. Die mannen voorbij gelopen en verder gestorven. Net voor het ingaan van de 2de ronde zag ik dat het verschil met het podium veel te groot was en tenzij grote ongelukken bij die mannen was het podium ook te hoog gegerepen. Wel zag ik dat Cronenborg goed aan het lopen was en wist dat ik dus niet mocht twijfelen en moest blijven doorzetten. Het was tenslotte nog 21 kilometer…

Ik kon mijn vierde plaats behouden en samen met Jul dolgelukkig over de meet lopen, springen, vieren, genieten!! Zo had ik het gewild, zo had ik het gedroomd,… Het doel aan het begin van het seizoen was een top 10 in Embrun, maar werd in de loop van het seizoen af en toe bijgesteld. Maar nog nooit ben ik zo tevreden geweest met een plekje net naast het podium!!

Marcel Zamora won de race, voor Herve Faure (oa reeds winnaar IM Nice en Embrunman) James Cunnama werd derde. Mij daar ergens tussenzetten was toch net wel teveel gedroomd…”