Seppe Odeyn: “Als een tienermeisje op een Get Ready optreden”

Zoals u hier al kon lezen, is Seppe Odeyn 6de geworden in de LD triatlon van Alpe d’Huez. Zijn humor en schrijftalent zijn recht evenredig aan zijn duursportcapaciteiten en aangezien hij zo lief was om in zijn verslag de boude uitspraken van 3athlon.be met de mantel der liefde te bedekken er ernaar te verwijzen als “bepaalde media” publiceren we hier bij wijze van kleine doch welgemeende tegenprestatie het uitgebreide wedstrijd- en helikopterlift-verslag van de bergprijswinnaar van de Ronde van Namen:

“Mijn triathloncarrière begint meer en meer op een stripalbum te lijken. Vandaar deze nieuwe episode Odeyn in de Alpen. In een vlaag van zinsverbijstering had ik me namelijk ingeschreven voor de Triathlon van Alpe d’Huez. Ik kon meegaan met Fillibereke van dienst: Sven Van Luyck en zijn vriendin Annemieke of Rozemieke van dienst: Eline. We trokken naar de Alpen waar ik eerst goed ging trainen in de bergen en vervolgens de wedstrijd doen.

De eerste dag stormden Sven en ik als jonge veulens de bergen in. Niks losrijden in het dal direct de Croix de fer omhoog. Ik kreeg die eerste training meteen een spoedcursus fietsen in de bergen:

Dat daar niet te veel wegen zijn, in combinatie met mezelf die een hekel heeft aan dezelfde weg terugrijden maakt dat je al snel aan een trip van enkele uren begint.

Dat het weer nogal kan veranderen in de bergen. Beneden was het 30 graden en boven amper 8 graden en regen.

Dat ik als man van de vlakte amper kan ademen boven de 2000 meter.

Dat Sven Van Luyck een geboren klimmer is die me bij het zien van elk bordje col ouvert meteen ter plekke liet.

Dat je ook in de bergen voldoende moet eten en dat er op de meeste cols geen drankautomaten zijn.

Dat 70 kilo in de bergen dik is.

Deze spoedcursus maakt dat we na 6 uur eindelijk terug in onze vallei waren, vandaar was het licht bergaf tot aan ons huisje. Tot plots een geblokkeerde weg met politie die ons vertelde dat er een tunnel in gestort was. We konden dus niet doorrijden langs de vallei. We kregen een aantal opties van de gendarmerie.

1 een andere weg nemen. De brave man beschreef exact dezelfde route waar we 6 uur over gedaan hadden.

2 overnachten op een hooizolder en de volgende dag terugrijden

3 Eline 4 uur met de wagen laten rijden om ons op te pikken en vervolgens nog eens 4 uur terug rijden.

Zowel Sven als ik zagen geen van deze opties zitten. Gelukkig zijn die blauwe mannen daar uiterst flexibel want er kwam nog een 4de optie. Er was namelijk een luchtbrug via een helikopter naar les deux alpes. Dit was normaal enkel voor mensen die van hun werk thuis moesten geraken, maar aan de vermoeidheid in mijn ogen snapte ze dat de zaak ernstig was. De burgemeester van het dorp gaf zijn zegen dat we van de heli gebruikt mochten maken en de piloot vond het niet erg dat er een fiets in zijn nek lag. Bij deze kan ik dus bevestigen dat een Orbea fiets wel degelijk in een helikopter geraakt. De piloot moest wel 2 keer vliegen voor Sven en mij maar zette ons keurig af op les deux alpes alwaar we onze tocht verder zetten van deze legendarische training.

Veel gekker moest het voor mij al niet worden, maar dan kwam de wedstrijddag er nog aan. We moesten 2.2 km zwemmen in een stuwmeer. Het water was 14 graden en ik dacht dat dat nog wel mee zou vallen. Tot ik in het water sprong en er gil door de bergen weerklonk, als een tienermeisje op een Get Ready optreden. Wat was dat zeg, hier was zelfs de Predator niet klaar voor. De start werd gegeven en ik voelde mijn armen amper. Gewoon crawl zwemmen was echt niet makkelijk. Ik kwam echt versteven van de kou uit het water na 42 minuten. Ja dat is niet goed, maar daar zal wel een fysica verklaring voor zijn, over de dichtheid van koud water in relatie met de luchtdruk en andere hecto pascales. Het lag vooral niet aan mijn zwemkwaliteiten.

Ik begon bochten af te tellen op de alp daar waar een week eerder de finale van de Tour gereden was. Gelukkig was er bij ons minder volk en had ik wat meer ruimte, maar 50 minuten naar je piepende ademhaling horen is toch ook niet alles. Ik las dan maar wat er op het wegdek gekalkt stond: “Noor je zussen staan boven” en even verder “de mama en de papa ook”. Codetaal van team sky leek me. Even verder stond Lance is king. Dat is uiteraard waar en ik dacht aan de klimtijdrit in de tour waar Lance en Jan Ullrich boven nog op het buitenblad schakelde en Michel Wuyts van opwinding schaterde dat ze op hun 53 reden. Wel Michel, ook Seppe Odeyn trok hem op het buitenblad weliswaar door een gunstige meewind. Ideaal voor mijn wissel was dat niet maar ik voelde me wel even king. Zo reed ik de top 10 binnen en kon aan de laatste 22 loopkilometers beginnen boven op de Alp. Die gingen vlot al was het een lastig loopparcours met stukken offroad en de nodige hoogtemeters. Van de hoogte had ik die dag gelukkig niet te veel last. Ik werd uiteindelijk 6de. In een internationaal deelnemersveld van 1200 starters.

Mijn alpenrapport was overwegend positief:

Gebuisd voor zwemmen, maar een onderscheiding voor klimmen, een grote onderscheiding voor dalen en nog een onderscheiding voor lopen. Uiteindelijk had ik de 3de fietstijd, de 3de snelste beklimming van Alpe d’Huez en de 2de looptijd. Mijn prestatie verviel wat bij de entree die mijn vriend Sven maakte op het hoogste niveau. Hij reed de snelste fietstijd en kwam als eerste boven op de Alp, enkel een chauvinistische referee hield hem van een podium en een mogelijke overwinning. Vanluyckman zoals ik hem noem, is de eerste van een nieuw soort triatleten, de klimtriatleet!Hij werd uiteindelijk 4de.
Die 2 belgen in de top-10 hadden er eigenlijk 3 moeten zijn want Timothy Van Houtem viel tijdens de verkenning en brak zijn sleutelbeen. Veel beterschap voor Timothy!

Na mijn Alpen avontuur ga ik zaterdag in La Gileppe de Ardennen plat walsen in de Duathlon. Geen gedoe met wetsuits en watertemperaturen gewoon lopen fietsen lopen, das immers al moeilijk genoeg.

En tot slot las ik op bepaalde media dat ik niet echt het gabarit als klimmer heb, wat is dat trouwens een mooi woord. Mag ik er dan even op wijzen dat er wel degelijk stukken Kasterlee in de Alpen zijn en dat ik in een ver verleden mezelf nog uitriep tot King of the mountains op ploegstage in Benicassim, dat ik Walt de Winter ooit 10 punten afsnoepte op een berg buiten categorie in de ronde van Namen. Sorry Walt, was eigenlijk niet nodig…”

Het volledige verhaal en eerdere aflevering van Stripheld Seppe vind je hier.