Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Paniek, pijn en teleurstelling…”
Column

“Paniek, pijn en teleurstelling…”

Tim Van Hamme MEchelen swim Katrien Decru
Tim tijdens het zwemmen nog ongehavend in Mechelen (foto: Katrien Decru)

Hallo, ik ben Tim Van hamme. Ik schrijf nu al een tijdje af en toe een artikeltje voor 3athlon.be. Heel wat mensen zullen misschien wel al eens van mij gehoord hebben, zo niet dan hebt u misschien gehoord van de zoon van Mia Dobbeni of de zoon van Hugo Van hamme. Hoe je mij ook kent of niet kent, u hebt me misschien in paniek op de grond zien liggen tijdens de triatlon van Mechelen. Ik was erin geslaagd mijn voet tussen mijn achterwiel te steken, met als gevolg dat er nogal een grote flap huid aan mijn hiel hing te bengelen (een erg diepe snijwond).

Hoe het precies gebeurde, weet ik eigenlijk niet. Veel mensen dachten dat ik van mijn schoen was geschoven, maar dat was niet het geval. Ik sprong op de fiets en ik sprong gewoon te hard. Ik ben zelfs niet ten val gekomen. Alleen begrijp ik niet hoe ik dan mijn achtervork heb kunnen breken?

gebroken ckt

Wat speelt er op zo een moment door je hoofd. Wel het is allemaal een beetje vreemd. Ik had een redelijk goede dag en sprong veel te hevig op mijn fiets. Ik plofte op mijn zadel en op de een of andere manier sloeg mijn voet in mijn achterwiel. Wat denk je, iets in de zin van: ohw fuck, niet goed. Ik keek snel even en zag aanvankelijk enkel een sneetje op de bal van voet. Het was bij de achterkant van de schoen over de enkel te willen trekken dat ik zag dat mijn hiel geen geheel meer vormde. Er bleef een hele flap enkel uit de schoen bengelen. Ik sloeg in paniek en riep aanvankelijk naar een voorbijrijdende motor om hulp. Deze leek mij echter niet te horen en reed door.

Ik draaide terug en riep hetzelfde naar het publiek. Hier werd ik snel en goed opgevangen door official Patrick Hendrickx, clubtrainer Dirk De Laet, Barbara Wyns (de mama van Kjel De Hertog), een vriendelijke mevrouw van de politie en nog een aantal omstaanders waaronder een chirurg die me wist te vertellen dat er geen pezen of spieren geraakt waren en dat alles in orde kwam. Na eerder zelf de wond gezien te hebben kan ik dat eigenlijk niet geloven. Ik ging van mijn aanvankelijke paniek aanval naar wat kalmeren om dan weer meer pijn te krijgen zodat ik terug paniek opzocht. Toen even later mijn moeder/trainster en vriendin aan mijn zijde kwamen zitten kwam er een derde dimensie bij: Ik viel in tranen van teleurstelling voor de vierde maal op rij heb ik geen seizoen kunnen afwerken, alhoewel ik dit jaar het grootste deel heb kunnen meemaken en eigenlijk best trots en blij ben met mijn comeback. Tussen deze 3 modi heb ik daar nog 30 tot 40 minuten liggen wisselen.

voet Tim Van Hamme

Uiteindelijk ben ik dan toch in het ziekenhuis geraakt, waar het mythische valium het grootste lijden snel beëindigde en mij kalmeerde. Ze hebben mij daar mooi gehecht. De chirurg van uit het publiek had niet gelogen, alhoewel ze er indrukwekkend uitzien, geneest dit soort wonden erg snel. Over 5 dagen mag ik steunen, 5 dagen later mogen de draadjes er alweer uit. Alles is goed met mij. Van mijn arm fietsje kan niet hetzelfde gezegd worden, deze zal nooit meer aan triatlon doen vanwege een gebroken achter vork.

Over de EHBO

Ik ben erg goed opgevangen door omstaanders. Het duurde wat langer vooraleer iemand van EHBO mij kon bereiken. Ik was vooral in paniek en weet niet goed wat er zich allemaal afgespeeld heeft. Wat ik wel moet toegeven is dat ik er niet echt gelukkiger of kalmer van werd toen ik hoorde dat de plaatselijke ziekenwagen mij pas kon wegvoeren wanneer alle zwemmers uit het water geraakt waren. Ik snap echter dat er regels zijn en dat iedereen wilde helpen. Uiteindelijk lijkt het mij niet dat de hulpverlening op de meest efficiënte wijze verliep. Toch wens ik absoluut niet met beschuldigende vingers te wijzen. Ik ben goed opgevangen, maar wanneer ik hoor dat er op zaterdag ook getwijfeld is voor een dame uit het publiek met een hartinfarct en een deelneemster die onwel werd ben ik misschien toch genoodzaakt vraagtekens te plaatsen.  Iets anders waar ik minder goed mee kan leven is dat blijkbaar toen de ambulanciers uiteindelijk ter plaatsen kwamen ze ontvangen werden met boegeroep. Ik snap dat de gemoederen hoog oplaaien, toch ben ik ervan overtuigd dat er betere manieren zijn om onvrede uit te drukken. Laat op dat moment de mensen hun werk doen aub, zij proberen ongetwijfeld te doen wat ze kunnen.

Tim Van Hamme australian exit Mechelen
De Australian Exit van Tim in Mechelen (foto: Johan Tack)

Alles komt goed

Bottomline, alles komt goed. Bedankt aan iedereen die met mij inzat. Het doet uiteraard pijn aan het hartje (een beetje traantjes komen in de ogen), want ik was er redelijk op gebrand om samen met Atriac de T3 series op onze naam te schrijven in Lille.