Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Vanuit de garage van Marc Herremans” – De Rit van Marten Van Riel
De Rit

“Vanuit de garage van Marc Herremans” – De Rit van Marten Van Riel

De Rit Marten Van Riel 4

“Als we met de bende de Oesterdam bereikten, dan ging het gashendel open en kon het wedstrijdje beginnen…” In ‘De Rit’ gaat Gert-Jan D’haene elke maand op bezoek bij een duursporter om samen met hem of haar het favoriete trainingstraject af te leggen. Onderweg stelt hij hen de meest diepgaande vragen. Het resultaat is een reportage met naast een interessant interview ook het vastleggen van de route, zodat u, beste lezer, dezelfde route als gpx-file kan downloaden en gaan rijden. Onze eerste rit gaat eerst richting Sportoase Hoogstraten, dan richting ouderlijk huis in Loenhout om via de Kamthoutse Heide richting Oesterdam in Nederland te trekken… met de nummer 6 van de Olympische Spelen in Rio: Marten Van Riel.

De brasserie van het nieuwe Sportoase-complex te Hoogstraten vormt het decor van mijn ontmoeting met de Prins van Loenhout alvorens we aan onze rit beginnen. Als ik arriveer ligt Marten nog in het water, z’n eerste van de drie trainingen aan het afwerken die dag. Wellicht een compensatie voor het kerstavondmaal dat nog op het menu staat. Ik bestel een koffie maar het valt me op dat m’n koffie zich toch ietwat eenzaam voelt aan die tafel, want ik zwerm wat rond aan het raam waar je het sportbad kan overschouwen. Ja, ik moet bekennen: het maakt me ietwat nerveus: m’n debuut als interviewer en meteen een olympische held tegenover mij. Terwijl ik daaraan denk, nadert een jongeman achter het raam mijn richting, ik kijk op en zie een zwaai en een brede lach verschijnen onder die groene badmuts met de Braziliaanse vlag als opdruk… Marten. Die muts, typerend voor vandaag. Vanaf nu wordt er gewerkt aan het vervolg van z’n carrière, maar vandaag nemen wij een bocht van 180°, terug naar waar het allemaal begon…

Ik sportte gewoon om een simpele reden: ik deed en doe het graag”

Marten Van Riel: Het is van hieruit niet ver zoeken om terug te keren naar het verleden. Hier niet ver van het zwembad ging ik naar de middelbare school in Hoogstraten. Daarvoor moet je naar het ‘stad’ hé (glimlacht). Ik weet wel niet meer precies wat er hier vroeger was voor dit complex hier stond, ik denk dat het gewoon een grasplein was. Toch niet zo simpel om alles nog terug op te halen uit het verleden.

De Rit Marten Van Riel 6

3athlon.be: Nu we hier in het zwembad zitten Marten, hoe kwam jij in de triatlonsport terecht? Kom je uit een specifieke sporttak of was je er echt al bewust van dat triatlon jou ding zou zijn?

Dat Triatlon m’n ding zou zijn? Nee Helemaal niet. M’n jeugd kende daarom te weinig hoogvliegers. Ik sportte gewoon om een simpele reden: ik deed en doe het graag. Op m’n 7-8 jaar begon ik met zwemmen in de club van Kalmthout: Arvicola. Dat is de wetenschappelijke benaming voor waterrat. Toch iets waarmee ik kon opscheppen, want met uitslagen kon ik dat helemaal niet. Op wedstrijden was ik zo ongeveer steevast bij de laatste. Later op m’n 10de begon ik ook met veldlopen, met net dezelfde resultaten weliswaar. Maar omdat m’n pa aan duatlon deed, was de stap naar deze sport makkelijk gezet.

Ja maar duatlon is lopen en niet te vergeten fietsen, dus met de fiets waagde je daan ook aan competitie?

Fietsen deed ik, maar geen wedstrijden. Tenzij je het eerst binnenstappen van de voordeur na de fietsrit met m’n pa een wedstrijd kan noemen. Ik beperkte mij dus met fietsritten ondernemen in het zog van m’n pa en ging zo verder op dit elan tot mijn 15de. Af en toe zat er wel eens een loopwedstrijd tussen, maar zonder spraakmakende resultaten.

“Ik zie het nog voor mij: met m’n zwembroek de wissel binnen, t-shirt aan en weg was ik”

Vanwaar komt dan die ommezwaai Marten, want de resultaten die je nu bereikt, die zijn toch meer dan het vermelden waard? We zijn eigenlijk nog geen 10 jaar later en er staat al een olympisch diploma op je schouw, figuurlijk dan…

Op m’n 15de begon het ongeveer ‘voor echt’. Thijs Ribbens was toen een groot talent in de zwem- en triatlonwereld en was het neefje en poulain van Marc (Herremans). Thijs wist dat ik zowat vanalles deed en vroeg waarom ik mij ook niet waagde aan triatlon. Het was maar een woord, ik stemde toe. Letterlijk bij Marc in de sofa werden de plannen gemaakt hoe we dit alles zouden aanpakken. Vanaf nu zou ik te zien zijn op triatlonwedstrijden. Een van de eerste die ik mij herinner trouwens was de Lollepotters triatlon in Oostmalle. Normaal was dit voor atleten zonder licentie maar m’n resultaat zou me zeker en vast niet verraden. Ik zie het nog voor mij: met m’n zwembroek de wissel binnen, t-shirt aan en weg was ik. Die zwembroek en het T-shirt: m’n eerst persoonlijke, aerodynamische trisuit.

De Rit Marten Van Riel 2

En waarom jij, Marten? Zag Marc toen al iets in jou?

De voornaamste reden was vrij simpel: Ik was een vriend van Thijs en ik deed graag aan sport. Laat dat nu net zwemmen, fietsen en lopen zijn en de puzzel viel ineen. Daarnaast kwam het ook goed uit dat Thijs iemand aan z’n zijde had om de motivatie erin te houden. Nu valt het mij ook op als ik in België ben, dat ik de meeste trainingen alleen moet afwerken in tegenstelling tot in het buitenland. In Spanje zijn we daar allemaal voor dezelfde reden maar in België is dat samen plannen van trainingen nu eenmaal een hekel punt.

Maar tussen het punt van de zwembroek met T-shirt en de buitenlandse stages is er dus nog een hele weg afgelegd. Wanneer kwam je tot het besef of kon je jezelf overtuigen dat triatlon wel eens jou beroep zou kunnen worden.

In de winter van 2008 begon alles toch ietwat professioneler te worden. Marc had net de Crocodile Trophy achter de rug en zette hiermee een punt achter z’n carrière als atleet.

Marc Herremans staat bekend als een van Belgie’s grootste triatleten na z’n 6de plaats op het WK Ironman in Hawaii. Hier kwam abrupt een einde aan na een fietsongeval op stage waarna hij zich verder ontbolsterde als atleet en mens door talloze wedstrijden te beoefenen als rolstoelatleet waaronder diezelfde Ironman van Hawai en de Crocodile Trophy, een meerdaagse MTB wedstrijd in Australië.

Die wedstrijd had veel van z’n lichaam gevraagd en hij wou zich nu ten volle inzetten als begeleider van andere atleten. We startten met enkele kleine sponsors en in de garage van Marc werd er een trainingszaal opgebouwd. Alle toestellen dicht bijeen, maar voor ons was het absolute luxe . Eigenlijk is dit de voorbode geweest van het latere 185 Center dat nu de thuisbasis is van het team. Het eerste center was dus de garage van Marc waar we ons klaarstoomden voor het volgende seizoen.

Het maakte de motivatie alleen maar groter. Vier jonge kerels die elkaars niveau de hoogte in tillen, dat was echt zalig

Het eerste deel van dat seizoen deed ik verder op hetzelfde elan. M’n eerste wedstrijd op de Benelux-cup eindigde ik rond plaats vijftig en in Seneffe moest ik zelfs drie dames laten voorgaan. Het kon me eigenlijk niet schelen, ik amuseerde me. Maar naarmate het seizoen vorderde, zat er progressie in en de resultaten werden steeds beter en beter. Helaas was dat voor Thijs niet het geval, hij kreeg vaak te maken met blessures waardoor hij steeds terug werd afgeremd. Een spijtige zaak want ik blijf erbij dat hij een enorm talent was.

Het team… was dat enkel een 2-mans team of waren er nog youngsters die jullie vervoegden?

Zeker weten, naast mezelf en Thijs waren er nog Stijn Noens en Stenn Goetstouwers, al zal ik die laatste niet meer moeten voorstellen natuurlijk. Het maakte de motivatie alleen maar groter. Vier jonge kerels die elkaars niveau de hoogte in tillen, dat was echt zalig. Ondertussen werd die motivatie voor mezelf ook stillaan een droom. De winter van 2009 was gewoon een crazy winter… wat er precies gebeurd is, weet ik niet maar het seizoen daarop kan ik gewoon niet verklaren. Ik werd  plots 4de op het nationaal kampioenschap en leek wel vertrokken.

Marten Van Riel Thijs Ribbens Stijn Noens 2011
Marten naast Thijs en Stijn in 2011

Dat Marten een gewone gast is, down to earth, had ik al snel door. Marten vertelt over z’n jeugd, z’n sport, z’n passie en de beleving spat er van af. Ik zou hem willen laten verder ratelen maar natuurlijk mag ik de essentie van m’n bezoek niet vergeten: DE RIT van Marten.

Marten, wat denk je ervan om ons stillaan klaar te maken, zin om me te tonen wat de omgeving te bieden heeft?

Dat is een goed plan!

We begeven ons nu  richting Loenhout, waar Marten nog z’n intrek heeft in het ouderlijk huis. Binnen word ik meteen verwelkomd door moeder Van Riel. Niet veel later komt ook een man binnen in een opvallende gele sportkledij met de opdruk ‘Young Charlie’, een tenue van de lokale achtkamp ploeg. Het is vader Van Riel of beter Paul, de man die z’n zoon jaren op sleeptouw nam. “Maar vanaf nu is het aan hem”, zegt Paul met de glimlach op het gezicht. Niet veel later staan we beide klaar in vol ornaat, nog eens vergelijken met elkaar of we niets vergeten zijn en vader Van Riel steekt me snel nog twee lichtjes in m’n handen: “ Je weet maar nooit wat de Marten van plan is en voor je het weet ben je niet voor donker thuis”. En ja… Gelijk had hij.

De Rit Marten Van Riel 1

We rijden nu richting Kalmthout en vandaar trekken we dan richting Nederland. Het is een toertje dat ik vaak doe maar deze keer doe ik hem eens andersom zodat we zeker in het daglicht nog door de Kalmthoutse Heide kunnen rijden.

Die omgekeerde richting zal je toch niet uit je lood slaan om de juiste weg terug te vinden Marten? (Je weet maar nooit met een ploegmaat als Stenn ‘De Tank’ Goetstouwers – grapje van de redactie)

Daar ben ik eigenlijk even benieuwd naar… Maar het komt zeker goed!

Marten is best wel een goede gids, voor mij zijn dit totaal nieuwe wegen en de passages zijn alvast een promotie voor de regio. Al snel komen we terecht in de Kalmthoutse Heide, zalig om door te rijden. Een smalle weg door een uitgestrekte open vlakte waarop zich nu twee jonge gasten bevinden.

Ik had het over mijn job, want dat is wat triatlon nu ook eigenlijk is voor mij. Maar weet je, ik heb enorm veel respect voor die andere mensen die ook aan sport doen en dat dan nog eens combineren met een job. Ik heb eigenlijk een luxeleven als je het zo bekijkt. Ik train, eet, rust en ja…dat is het eigenlijk ook zo een beetje. Er ligt niet meteen ander werk op mij te wachten. Maar anderen moeten dat allemaal doen naast hun uren, daar doe ik m’n petje voor af.

Ze is eigenlijk m’n eerste echte grote liefde en het was meteen een toppertje die ik aan de haak heb kunnen slaan

De Rit Marten Van Riel 7

Dat siert je Marten, maar minimaliseer je het nu niet een beetje? De uren en intensiteit waaraan jij traint zijn niet voor iedereen weggelegd en er is nog zoiets als talent waar je nu eenmaal moet over beschikken. Een olympiër wordt je niet zomaar.

Dat is inderdaad zo. Maar daardoor ben ik de mensen nog meer dankbaar die mij ondersteunen in mijn droom. Ik had het al over Marc. Maar neem nu m’n fiets, m’n kledij, mijn wedstrijden in het buitenland. Ik prijs mezelf gelukkig met de mensen die ik rondom mij heb. Zo is een van m’n sponsors, Sportoase, een sportcomplex waar ik vroeger nog werkte. M’n baas van toen, Michaël Schouwaerts, is nu één van m’n grootste fans als het ware. Iemand waarvoor triatlon ook een passie is, zalig is dat.

Je hebt het nu over je omkadering en dat brengt me meteen naar die andere schakel die het allemaal vanop de eerste rij volgt, je vriendin. Ik denk dat het voor haar toch ook wel bijzonder is om deel uit te maken van jouw verhaal?

Maar voor mij voelt dat net hetzelfde, ik ben net zo blij om een deel te zijn van haar verhaal. Geloof me, Shauni is ook zeer ambitieus in datgene wat ze doet en wil daar iets mee bereiken, iets waar ik zeer fier op ben. Ik begrijp soms niet waar en hoe ik haar verdiend heb, maar ik heb het toch maar gedaan. Ze is eigenlijk m’n eerste echte grote liefde en het was meteen een toppertje die ik aan de haak heb kunnen slaan. Ze weet heel goed waarmee ik bezig ben en beseft dan ook goed welke opofferingen die ik en ook zij daarvoor moeten over hebben.

Als ik thuis ben verwacht ik dan ook niet dat zij meteen alles laat vallen, want zoals ik zei, brandt ze ook van ambitie.  Het maakt het dan des te leuker de momenten dat we samen zijn. Die wedstrijden die ik doe waar zij bij kan zijn, vind ik dan ook zeer speciaal. Dat geeft mezelf nog die extra motivatie om het beste van mezelf te geven. Daarom dat ik er volgend jaar echt bij wil zijn in Wuustwezel wanneer er een ETU wedstrijd georganiseerd wordt. Ik heb dat zo kunnen afspreken met m’n trainer om plaats vrij te maken in mijn kalender.

Het was zalig om nog eens over de dam te rijden. Vroegen reden we er met de bende vaak naar toe. Als dat het geval was, stond er één ding vast, eenmaal we de dam bereikten, werd het gashendel steeds open gezet en kon de koers beginnen

De Rit Marten Van Riel 8

Ondertussen malen we de kilometers verder door. We rijden nu over de Oesterdam, een weg getrokken dwars door de Oosterschelde. We zijn enkel omringd door water. We zijn ondertussen winter, maar het weerhoudt de jeugd niet om de surfplank en de kite uit te halen om met z’n allen het water op te gaan. We geven onze ogen de kost en ook Marten staat hier toch van te kijken. Na een tiental kilometer komen we terug op ‘het vaste land’ en zetten we de weg huiswaarts in.

Het was zalig om nog eens over de dam te rijden. Vroegen reden we er met de bende vaak naar toe. Als dat het geval was, stond er één ding vast, eenmaal we de dam bereikten, werd het gashendel steeds open gezet en kon de koers beginnen. Als de wind hier vrij spel krijgt, geloof me, dan is het echt stampen om ook maar vooruit te raken. Er was trouwens eens zo’n rit, waar ik niet bij was, waar het tafereel niet anders was dan anders. Onder andere Nathan van Hooydonck was toen mee en die kreeg een kleine voorsprong waarna de groep waar ook Sten bij was mocht vertrekken. Die mannen kregen het gat gewoon niet dicht, gek toch? Nathan (broer van triatleet Dante en zoon van wielerlegende Edwig) wordt een goede coureur, schrijf dat maar op een blaadje.

Zoals je eerder aangaf Marten, stuwt het ene talent het andere alleen maar hogerop.  Na zo een koers tijdens de training, is er dan ook wat tijd voor ontspanning?

Ja dat zeker, als we soms nog eens samen rijden, is dat ook het moment om nog wat bij te praten natuurlijk. We zien elkaar al zo weinig. Trouwens, het volgende dorp dat we passeren is zo een dorp om te ontspannen. Het is een punt die ik mij blijf herinneren want het heeft wel iets charmant vind ik.

De Rit Marten Van Riel 5

Dat klinkt interessant en bevalt me wel. Wat is de naam van het dorp?

Wel het moment dat ik het je uitleg sta ik er net bij stil dat ik eigenlijk de naam niet ken. Laat ons stellen dat het de beleving is die telt!

Je had het eerder over je planning maken in samenspraak met je trainer. Sinds twee jaar is Joel Filliol, en niet Marc, je vaste trainer.

Inderdaad, dat is zo. Marc zit wel nog volop in m’n omkadering maar op een gegeven moment wil je toch die stap hogerop en besef je voor jezelf wat je wil veranderen. Een van die stappen was meer trainen in het buitenland en daar kwam dan ook een andere trainer bij zien. Marc ging trouwens super goed met dit nieuws om een steunde mij meteen. Dan startte dan de zoektocht, al was er van een zoektocht niet echt sprake. Ik zit in het wereldje en dan kom je al snel bij de toppers terecht en zo belandde ik bij Joel. Hij is een Canadees die in Schotland woont. Met z’n atleten trekt hij meerdere malen per jaar naar Spanje om daar samen te trainen. Iets wat mij zeer aansprak.

Het was voor mij dus niet de makkelijkste stap op het beste moment. Maar soms moet je gewoon die stap durven zetten, ook al lijkt die te hoog gegrepen

Een Canadees, die naar Europa trekt, zich vestigt in Schotland maar regelmatig zuidwaarts trekt om z’n atleten te begeleiden. Hoe kom je daar dan bij terecht Marten? Hoe zet je die eerste stap dan als je ziet dat deze man atleten als Richard Murray en Mario Mola onder z’n hoede neemt?

Marten Van Riel trainingsgroep Joel Filliol
Marten met de trainingsgroep van Joel Filliol

Wel, op een dag zag ik een twitter-bericht dat Joel de wereld in stuurde. Hij was op zoek naar beloftevolle atleten met een droom. Laat dit nu net de beschrijving zijn die op dat moment over mezelf in m’n hoofd stond beschreven en weg was mijn reactie. Ik weet dat ik toen nog m’n opleiding deed bij Defensie. (Marten heeft een topsportstatuut bij Defensie maar zoals ieder lid van Defensie moet je eerst een militaire basisopleiding afwerken).

Het was voor mij dus niet de makkelijkste stap op het beste moment. Maar soms moet je gewoon die stap durven zetten, ook al lijkt die te hoog gegrepen. Er gingen weken voorbij en net op het moment dat ik geen antwoord meer verwachtte, zag ik tussen mijn inkomende mails er eentje  staan die meteen m’n aandacht trok: Joel Filliol! Ik kreeg een uitnodiging om bij hem te testen de eerstvolgende stage. Ik had amper 2 weken om alles te regelen maar op zo’n moment twijfel je gewoon niet. M’n opleiding was net gedaan, snel vliegtuigtuigtickets bestellen en weg was ik. Joel wist van mijn opleiding af en die eerste stage was dan ook echt afzien.

Hetzelfde tafereel speelde zich af net na de stage. Niet meteen enige vorm van antwoord tot plots terug die mail toekwam. Ik had dus wel degelijk ergens een indruk op hem nagelaten en ik was vertrokken. Ik sta er nog steeds van te kijken. De ene dag kijk je op naar die atleten, de andere dag kom je ze tegen op een wedstrijd en nog een dag later train je met die mannen samen… te gek voor woorden maar het is me gelukt.

Maar ondertussen Marten, denken zij misschien wel hetzelfde. Wat je dit jaar presteerde zullen niet alleen wij, maar ook heel wat atleten met bewondering hebben gezien?

Daar moet ik nog steeds aan wennen. Maar misschien is het beter dat ik dat niet doe, gewoon op dezelfde manier blijven werken. Genieten van wat ik doe, genieten van m’n sport.

De eerste rit zit er op. Ik had een bepaald beeld voor ogen over hoe ik het zou aanpakken. Wat ik aan jullie lezers wil meegeven: de atleet naar voor brengen, maar dan om wie hij is en niet wat hij of zij bereikt heeft of zal bereiken. Met Marten op pad voelde aan als een gewone wekelijkse rit met een kameraad. Merci Marten, je bent een fijn mens…

De Rit Marten Van Riel 3

Foto’s: Mario Vanacker

 RITGEGEVENS

 DE RIT

AFSTAND: 99,97 km
TIJD: 3:39:46
GEMIDDELDE: 27,3 KM/U

 MARTEN

FIETS: TREK MADONE9
KLEDIJ: CASTELLI 
HELM: BONTRAGER
VOEDING: PERFORMANCE

DOWNLOAD HIERONDER DE GPX-TRACK

De Rit Marten Van Riel gpx

Je kan ‘De Rit’ ook terugvinden op de persoonlijke blog van Gert-Jan D’haene