“Belevenis neemt het over van prestatiedrang” – De Rit van Kris Coddens

“Zeggen dat het goed is, dat blijven moeilijke woorden…” In ‘De Rit’ trekt Gert-Jan D’haene elke maand met een duursporter naar diens favoriete trainingsparcours op de fiets. Onderweg stelt hij hen een aantal diepgaande vragen. Het resultaat daarvan kan u maandelijks hier op 3athlon.be volgen. De tweede aflevering van De Rit brengt Gert-Jan D’haene meteen op volledig onbekend terrein, want nadat hij met Marten Van Riel de Noorderkempen en een stukje Nederland verkende in januari, mocht hij in februari naar de duinen en het strand van Middelkerke trekken, met offroader Kris Coddens…

Voor de rit van vandaag haal ik m’n MTB van stal. Ik trek naar Torhout om onze atleet te ontmoeten en vandaar uit trekken we zeewaarts om de duinen van onze Belgische kust te trotseren. Tussen de zandwegen door probeer ik meer te weten te komen over de atleet die deze wegen trotseert zoals een volleerde pistier in het Gents ‘Kuipke’ dat doet: Kris Coddens. De sympathieke Torhoutenaar die in het offroad circuit aan een carrière bezig is  om u tegen te zeggen. Ik sta voor de deur van waarschijnlijk het meest opvallende huis van de straat. Een modern uit metaal vervaardigde blokconstructie in het West-Vlaamse Torhout. Een keuring van het interieur volgt later want via de poort komt Kris buiten die me in mijn vertrouwde dialect begroet: ‘een kenner’. In de garage aanschouw ik meteen het knappe fietsenarsenaal dat er opgesteld staat zoals de beste fietsenmaker dat doet.

Er was geen piste in de buurt, dus gingen we zelf bergjes scheppen of naar hindernissen zoeken

Kris Coddens: Ik hou ervan om alles zelf te kunnen doen aan mijn fietsen en te weten hoe alles in elkaar zit, in plaats van dat zomaar aan iemand anders over laten. Daarnaast, niets zo fijn om met een goed onderhouden fiets aan een wedstijd te beginnen.

3athlon.be: Ik vind inderdaad geen spatje terug op geen enkele fiets die hier staat. Wat mij wel opvalt, is dat er tussen je volledige arsenaal geen enkele MTB met een vaste voorvork staat. Toch iets wat je steeds vaker ziet met de opkomst van de beachraces?

Ik heb wel een vaste vork liggen, maar gebruik die alleen als het op het strand te doen is. Het is niet dat ik er niet in geloof. Ze zijn lichter en stijver, vragen geen onderhoud, maar vaak ben je met een verende vork sneller, als die goed is afgesteld. Maar dat is natuurlijk niet altijd goed meetbaar. Als ik zie dat ze ook de ‘droge’ edities van ‘De Hel’ (van Kasterlee) de laatste jaren ook met vaste vork rijden lijkt me dat niet verstandig. Met vering zouden ze frisser en sneller aan het 2de lopen beginnen.

Terwijl we de auto inladen, blijven we wat verder palaveren. Het technisch vernuft van tweewielers… Het is duidelijke een passie die we allebei delen. Ondertussen hebben we de VW Transporter voorzien van twee mountainbikes, wat reservemateriaal en warme kledij. We zijn klaar voor onze verplaatsing richting de kust, richting Middelkerke waar we De Rit kunnen aanvatten. Ik gooi het vanaf nu over een andere boeg, we laten even de carbonkaders en schijfremmen voor wat ze zijn en ik ga wat dieper graven in het verleden van Kris.

Je bent licentiaat LO, wat er op wijst dat sport een rode draad in je leven vormt. Iets wat je aangeleerd hebt gekregen van thuis uit?

Dat kan je wel stellen ja. Mijn ouders zijn allebei licentiaat LO. Daarnaast is mijn vrouw het ook, dus het lijstje is compleet (glimlacht). Sportief waren mijn ouders zeker. Mijn pa deed aan atletiek en was aangesloten bij ‘Houtland Torhout’, de club waar ik mij als jongen ook bij zou aansluiten. Mijn ma deed dan weer aan volleybal. Een sport die ik als kind ook beoefende. Je bent jong en je wilt van alles wat doen, hè?

Hoe kom je dan via atletiek en volleybal bij een leven als Xterra profatleet terecht?

Er was meer dan dat hoor. Als kind heb ik altijd al een voorliefde gehad voor het avontuurlijke. Ik speelde graag met de BMX, niet in competitie maar gewoon zoals ik het formuleer… spelen. Er was hier wel geen piste of zo in de buurt, dus gingen we wel eens zelf aan de slag om wat bergjes te scheppen of zochten we de buurt af naar hindernissen. Ik werd graag uitgedaagd door moeilijke obstakels en daar draagt m’n techniek nu wel de vruchten van (Iets wat Gert-Jan aan den lijve heeft mogen ondervinden – redactie). Dat fietsen werd wel goed afgewisseld met skateboarden, skeeleren, in bomen klimmen en ravotten. Stilzitten was als kind niet m’n sterkste punt. 

Je hebt het vooral over spelen. Zat er dan niets van competitie tussen. Geen enkel wedstrijdje waar je jezelf eens kon meten met anderen?

Toch wel. De Nacht van Vlaanderen en de Corrida in Torhout waren loopwedstrijden die jaarlijks op het programma stonden. Na de BMX volgde ook al snel de mountainbike. Daarnaast was er ook nog skiën en windsurfen, het avontuurlijke hè. Dat windsurfen komt me nog steeds goed van pas want ruwe branding in het water is iets wat mij niet afschrikt. Als ik nog eens terugblik naar wedstrijden of evenementen, dan komt de Grand Raid Ardennes (voorganger Grand Raid Godefroy) ook meteen in mij naar boven, een MTB marathon in en rond Bouillon waar ik in m’n jonge jaren telkens aan een langere afstand meedeed. Vooral met m’n oudste broer ging ik veel op pad, en die reed later ook competitie bij de Beachbikers. Op die manier leerde ik dan weer de duinen kennen.

En voor dat gezin er kwam, had ik nog wat werk. De sport moest dus even wijken voor ‘den bouw’

Zin voor avontuur is inderdaad iets wat je nu als atleet wel typeert, dat zie ik terug wanneer foto’s of wedstrijdverslagen van jou verschijnen. Waar en wanneer kwam dan die klik om de weg in te slaan tot datgene wat je nu doet?

Die klik kwam eigenlijk nog niet meteen, ik was een echte laatbloeier. Pas wanneer ik naar de unief ging in Leuven was ik echt volgroeid. Daarom hoop ik dat door die jaren dat ik er later ben aan begonnen langer zal meegaan. Dus ik reken die jaren er maar al te graag bij voor mijn verdere carrière. Maar in Leuven is het dus echt begonnen. Met mijn studiegenoten (onder andere Stijn Goris en Kurt Lobbestael) deed ik mee aan een studie in het sportlabo. Ik zou meedoen aan het universitair kampioenschap duatlon waar mijn wedstrijdprestatie vergeleken werd met de resultaten in het labo. Reinout Van Schuylenbergh was toen assistent bij m’n eindwerk. Ik werd 3de op het kampioenschap na Joerie Vansteelant en Pieter Hélin, toch geen kleine namen. De goesting was er nu zeker om hier in verder te doen. Reinout Van Schuylenbergh was toen assistent bij m’n eindwerk en werd zo ook mijn eerste trainer.

Als ik je palmares onder de loep neem, zie ik inderdaad heel wat mooie resultaten in het begin van je carrière binnen de duatlonsport met top tien plaatsen op WK en EK. Iedereen kent je nu als kampioen in die andere discipline. Er moest dus nog een stap ondernomen worden…

Ja, maar voor die stap er kwam, werd het tijd voor iets anders, dromen naast de sport: mijn gezin. En voor dat gezin er kwam, had ik nog wat werk. De sport moest dus even wijken voor ‘den bouw’. 

Die bouw, een moderne woning die ik later op de dag volledig zal aanschouwen, is iets om fier op te zijn. Oog voor elk detail: een prachtig zicht door de raampartijen over de West-Vlaamse velden, de velden die dan weer volledig in contrast staan met de metalen constructie die binnenin het huis duidelijk maar op een gezellige manier aanwezig is. Terwijl ik hier mijn bewondering uitdruk voor de fraaie architectuur is het tijd om terug te keren naar de kern van mijn bezoek: ‘De Rit’. Na een verplaatsing van om en bij de dertig minuten zijn we aangekomen in Middelkerke. Ons startpunt van een tocht die doorheen de duinen en over het strand gaat van onze Belgische kust. Het vriesweer van de afgelopen dagen heeft er zelfs voor gezorgd dat punten die normaal zo goed als onberijdbaar zijn nu omgetoverd zijn tot hindernissen waar we ons maar al te graag aan wagen. Ik plaats mij in het wiel van Kris en kijk vol bewondering toe. Dit is duidelijk een man die op z’n bolide gegoten zit en met de nodige feeling de bochten aansnijdt zoals hij dat al van kindsbeen doet. Dat kindse komt ook helemaal naar boven wanneer hij verenigd is met z’n tweewieler. Hij amuseert zich duidelijk en ik laat mij volledig meegaan in dat enthousiasme met de nodige wheelies en slippers. De wheelies zijn voor Kris en dat andere voor mij…

Kris, je kent dit terrein duidelijk zoals je broekzak. Waar de meesten zonder te beseffen zomaar zouden voorbijrijden, sla jij de kleinste paadjes in met je ogen toe!

Ik train inderdaad geregeld hier aan zee. Hier kan ik makkelijk tot vier uur rijden zonder mij maar één minuut te vervelen. Toch train ik geregeld ook binnen op de rollen, dat maakt het ook makkelijker voor de regeling met de kids. Maar hier aan zee kan ik mij technisch volledig uitleven. Het is die voorliefde voor de MTB die mij deed belanden in het off road circuit, het is een uit de hand gelopen hobby geworden. Een hobby die ik mooi kan combineren met m’n job als leerkracht LO.

Is mooi dan ook gelijk aan makkelijk te combineren?

Makkelijk mag ik het niet noemen maar je zal mij niet horen klagen. Ik verteer de combinatie tussen mij job en mijn sport goed, iets waar ik mij gelukkig om prijs.

We malen de kilometers ondertussen verder af. Langs de vissershaven van Nieuwpoort gevolgd door een passage doorheen de oude vismijn waarna we belanden in de duinenpartij van Koksijde. Om het ritme wat te breken, besluit mijn band een korte pauze te houden maar voor ik het goed en wel besef, staat Kris daar al met m’n wiel in z’n handen. Een Europese kampioen die m’n lekke band stopt… Het is eens iets anders. Niet veel later zijn we terug weg, maar de duinen maken het bijpraten niet altijd even makkelijk. Al vormt dit geen groot probleem want soms zeggen beelden meer dan woorden. Ik laat Kris z’n ding doen…

Vooral dat moment waar we elkaar in de armen vlogen, dat kwam heel spontaan en was mooi om zien. Jim dronk er ’s avonds zelfs z’n eerste pint.

Wanneer kwam de kampioen in Kris naar boven? Het huis stond er op een gegeven moment…

Ik dacht het na de bouw eigenlijk wat rustiger aan te doen. Triatlon heeft me altijd aangesproken en als licentiaat LO leerde ik natuurlijk wel zwemmen maar niet op het niveau van m’n lopen en fietsen. Triatlon leek me gewon een mooie sport om wat meer recreatief te beoefenen. Zo waagde ik mij in 2011 dan ook aan mij eerste triatlon. Ik startte in Oostkerke en… ik won. Daar stond ik dan met mijn gedachte om het rustig te doen… De aard van het beestje zeker? Maar misschien was dat niet de belangrijkste overwinning.

Ik leerde daar ook Stefaan (Devliegere, de huidige trainer van Kris – redactie) kennen. De klik was er meteen en we zouden vanaf dan ook samenwerken. Stefaan was bezig aan zijn trainingscursus en is op en top gepassioneerd. Hij richtte een jaar later ons huidig team op en slaagde er ook in om mensen samen te brengen waartussen het klikt. In het begin waren dat Wouter Monchy, Veerle D’Haese en de broers Claeys. Later kwam daar ook nog Seppe Odeyn bij op aanraden van mij. Een stevige concurrent in het circuit die perfect in het profiel van het team paste. Ondertussen kunnen we zeggen dat Stefaan toch wel prachtige dingen verwezenlijkt heeft op heel uiteenlopende disciplines met zijn atleten.

Je pakte ook de overwinning in de triatlon van Brugge in 2013. Ik was er in mijn debuutjaar als triatleet zelf bij waardoor je naam als atleet voor mij aan die wedstrijd verbonden blijft. Een wedstrijd met toch wel een straffe erelijst, met namen als Frederik Van Lierde, Marino Vanhoenacker en Bart Aernouts. Jij klopte dat jaar onder andere de jonge Kenneth Vandendriessche.

Ja dat is inderdaad zo, al moet ik er eerlijk gezegd wel bij vermelden dat er dat jaar ook een halve triatlon op het programma stond waardoor het deelnemersveld verspreid lag over deze beide afstanden.

Ja… Maar je won en dat is toch wat telt?

Ok, dat is waar.

Ondertussen zijn we 4 jaar later en kan je trots zijn op een palmares met daarop een Belgische en Europese titel en enkele overwinningen in het Xterra circuit. Die zeges op de ‘verharde’ triatlons waren dus een opstap om het volledig waar te maken in het off road circuit?

Dat kan je wel stellen. Zoals ik eerder vertelde, ben ik in dat off road circuit beland door m’n voorliefde voor de MTB. Ik hield meer van het pure, er is geen discussie over stayeren want de hindernissen zijn wat ze zijn en als je goed bent, maak je daar gewoon het verschil. In 2012 waagde ik mij internationaal aan de Xterra Germany in Zittau. Ik werd er knap tiende en was tevreden maar vooral… ik had er enorm van genoten en ik wou meer. Ik was verkocht aan het Xterra gebeuren en wou hier dan ook in schitteren.

Dat gebeurde ook, je was de eerste Belg ooit die een Xterra (in Griekenland) op z’n naam wist te schrijven. Is dat een absoluut hoogtepunt in je carrière?

Die zal ik niet snel vergeten net zoals een paar andere momenten. Die Europese titel in Sardinië komt meteen in mij op. Ook omdat ik deze kon delen met een verbluffende Jim Thijs die het feestje compleet maakte door de derde plaats weg te kapen. Vooral dat moment waar we elkaar in de armen vlogen, dat kwam heel spontaan en was mooi om zien. Jim dronk er ’s avonds zelfs z’n eerste pint. Een ander moment is natuurlijk mijn overwinning op de Citadel in Namen. Het Xterra circuit dat voor het eerst neerstreek op Belgische bodem, een massa volk… Deze wedstrijd moest ik gewoon winnen. Het zijn stuk voor stuk mooie herinneringen en zo zijn er nog veel. Het mooie aan de discipline is vooral dat er niet altijd topprestaties nodig zijn. Als je pech hebt met een lekke band dan is de wedstrijd niet perse voorbij. Je moet gewoon die knop omdraaien en de natuur, de belevenis het laten overnemen van je prestatiedrang. Dan blijft het genieten. Die prestaties trouwens kunnen ook verschillen van wedstrijd tot wedstrijd, gewoon omdat geen enkele wedstrijd hetzelfde is. Je komt dezelfde deelnemers tegen op totaal andere wedstrijden. Ieder heeft z’n specialiteit en kan die op een bepaald parcours vroeg of laat ten volle benutten. Zij het in het klimmen, klieven door het zand, ietwat meer technische passages of net pure cross… je komt het allemaal tegen. 

Kris vertelt met hetzelfde enthousiasme als hij rondrijdt… We zijn stilaan terug op het punt waar we van start gingen. Met een voldaan gevoel stap ik van m’n MTB en kaarten we op de terugweg nog wat na over de rit, de belevenissen, over Kris. Als we weer bij Kris thuis arriveren, laat hij me wat extra beeldmateriaal zien van zijn wedstrijden en de plaatsen die hij echt de moeite waard vindt.

Ik heb dan het gevoel dat het allemaal rond mij draait terwijl Lies ook wel een grote passie heeft voor sport maar het aan de kant schuift zodat ik mijn ding kan doen. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor

Ik veronderstel dat je de verplaatsingen naar wedstrijden ook ten volle benut om de omgeving te ontdekken? Met je sport de wereld rondreizen moet toch een zalig gevoel zijn?

Ik geniet er inderdaad van, maar soms lijkt het allemaal ook veel aanlokkelijker dan het echt is. In het circuit ben ik één van de weinigen die het bestaan als pro-triatleet combineert met een vaste job. Dat maakt het enerzijds uitdagend maar daar komt ook het nodige puzzelwerk bij te pas. Het is niet dat ik extra vakantiedagen heb en organisaties plannen hun wedstrijd nu eenmaal niet altijd in periodes waarin ik van een verlengd weekend kan genieten. Dan gebeurt het vaak dat ik tot een dag voor de wedstrijd op de locatie arriveer om dan snel even het parcours te verkennen, materiaal klaarmaken, slapen en de dag erna moet presteren. Diezelfde avond stap ik dan vaak terug het vliegtuig op om het thuisfront terug te vervoegen.

Dan lijkt het allemaal inderdaad een stuk romantischer dan het in werkelijkheid is?

Let op! Ik doe het wel dolgraag dus ik heb het er zeker voor over. Maar zo kan je het ergens wel stellen, ja. Ook voor mijn gezin, voor Lies (de vrouw van Kris – redactie) zijn dit grote opofferingen. Iets waar ik mezelf soms wel schuldig om voel. Want ik heb dan het gevoel dat het allemaal rond mij draait terwijl Lies ook wel een grote passie heeft voor sport maar het aan de kant schuift zodat ik mijn ding kan doen. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor.

Maar die opofferingen brengen natuurlijk ook mooie momenten met zich mee. Die wedstrijden waar je gezin er dan wel bij kan zijn, laten het dan waarschijnlijk toe om die momenten nog intenser te beleven?

Dat is inderdaad zo. Deze zomer in Namen, die Xterra winnen met m’n kinderen in mijn armen, dat maakt dan zoveel goed. Het was tot dan geen makkelijk seizoen geweest. Ik raakte moeilijk op dreef. Naarmate het seizoen vorderde, kwam ik er wat door en dan net op dat moment er kunnen staan, dat was kicken. Al was ik dan achteraf ook niet meer zo zeker over mijn prestatie. Was het deelnemersveld wel sterk genoeg, wat als het zwemnummer niet was geannuleerd?

Ik besef dat ik met m’n job heel veel geluk heb dus die ga ik niet rap opgeven. Dat maakt wel dat Hawaii moeilijk te combineren valt met mijn verlof.

Ja maar Kris, dan kan ik opnieuw hetzelfde antwoord geven zoals bij Brugge. Je won, je kan toch niet beter doen dan als eerste die eindstreep overschrijden?

Laat dat nu net iets zijn waar ik het moeilijk mee heb. Het is ook een fase waar Stefaan en ik even niet meer op dezelfde golflengte zaten. Ik vond van mezelf dat ik enkele steken liet vallen, en ook wanneer het goed ging, waren er steeds punten waarvan ik vond dat die beter konden. Toen zei Stefaan dat ik gerust streng mag en moet zijn maar op een gegeven moment moet je ook durven zeggen dat het goed was. Geen makkelijke opgave, maar hij heeft natuurlijk gelijk. Als ik zie tot welke atleet hij mij gekneed heeft, dan had ik daar op voorhand zeker voor getekend.

Blij dat je dat beseft. Je bent een grote ambassadeur voor België binnen deze discipline. Je hebt off road op de Belgische kaart helpen zetten. Dan rest me nog een laatste vraag Kris, en voor deze vraag gaan we even kijken in de toekomst. Nationaal ben je misschien de grootste, internationaal sta je meer dan je mannetje en ben je een concurrent waar steeds rekening mee moet gehouden worden. Je nam al eens deel aan het WK Xterra in Maui. Keer je er ooit terug om er te strijden voor het allerhoogste?

Ik besef dat ik met m’n job heel veel geluk heb, dus die ga ik niet rap opgeven. Dat maakt wel dat Hawaii moeilijk te combineren valt met mijn verlof. Ik kan nog eens ouderschapsverlof nemen maar zou dat misschien liever spenderen aan meerdere wedstrijden waar ik anders ook niet aan toe zou komen. Mocht ik natuurlijk prof zijn, dan is dit een ander verhaal…

Ik blijf na de rit nog wat plakken bij Kris thuis. Ik mag de kookkunsten van de vrouw des huizes beproeven, de schommel van de kids midden de woonkamer keuren en de passie van deze atleet waarmee ik de hele dag op stap ben geweest nog wat verder ontdekken. Met hetzelfde enthousiasme als hij mij zijn kunsten liet zien, zijn ervaringen deelde… zo laat hij mij ook foto’s en films zien om de schoonheid van deze sport ook in beeld uit te drukken. Kris, je was een uitstekende gastheer en een ware ambassadeur voor jouw sport. Ik ben overtuigd, waarvoor dank.

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT
AFSTAND: 73,3 km
TIJD: 3:11:08
GEMIDDELDE: 23,0 km/u

KRIS

FIETS ORBEA OIZ
KLEDIJ ORCA
HELM ORBEA
VOEDING W-CUP

DOWNLOAD HIERONDER DE GPX-TRACK

Je kan ‘De Rit’ ook terugvinden op de persoonlijke blog van Gert-Jan D’haene