Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Mijn ambitie reikt verder dan triatlon alleen” – De Rit van Sofie Hooghe
De Rit

“Mijn ambitie reikt verder dan triatlon alleen” – De Rit van Sofie Hooghe

De Rit Sofie Hooghe 4

“We hadden zelf een deal gesloten. Als ik mijn eerste wedstrijd won, kreeg ik een nieuwe fiets. En wat denk je?…” Voor ‘De Rit’ zoek ik het deze keer niet zo ver.  De atleet waarmee ik op pad trek, woont net als ikzelf aan de poort van de Vlaamse Ardennen. Als u deze aflevering leest, zijn de voorjaarsklassiekers ondertussen achter de rug. Maar ten tijde van deze De Rit waren we eind maart. Vandaag verkennen we de wegen waar binnen een tweetal weken het grote volksfeest terug kan losbarsten: ‘De Ronde van Vlaanderen.’ Terwijl de kuitenbijters onze benen zullen prikkelen zal ik er proberen voor te zorgen dat onze atleet een inkijk geeft in haar leven. Jawel, haar… ‘Het werd eens tijd’ hoor ik sommigen zeggen. Voor het vierde verhaal in deze reeks gaan we de vrouwelijke toer op. Ik trek richting Anzegem waar sinds kort deze goedlachse dame haar thuisbasis heeft: Belgisch kampioene Sofie Hooghe.

Na een autorit van slechts een twintigtal minuten kom ik de oprit opgereden van de nieuwe locatie waar Sofie vertoeft. Ze is nog maar net het ouderlijk huis uit om te gaan samenwonen met haar goede vriendin Lena. Sofie en ikzelf zijn streekgenoten maar daarnaast ook vrienden (ik denk wel dat ik mezelf zo mag noemen) wat het voor mij daarom niet evidenter zou maken om een interview als dit af te nemen… dacht ik. Eenmaal binnen moet ik opletten dat ik niet over de tentoongestelde schoenencollectie struikel, duidelijk de eerste vrouw die de revue passeert. Sorry, ik wil niet hervallen in de gebruikelijke clichés, maar het wordt me nu eenmaal op een presenteerblaadje aangeboden. Ik wandel de woonkamer binnen en de tafel staat gedekt.

De Rit Sofie Hooghe 8

Sofie Hooghe: Ik hoop dat je grote honger hebt, want de berg moet op! (Pannenkoeken staan op het menu.)

3athlon.be: Daar mag je op rekenen en pannenkoeken gaan er altijd in. Zal een stevig ontbijt nodig zijn?

De Vlaamse Ardennen liegen nooit, hè. Het leuke eraan is wel dat het een constant variërend parcours is. Je kan hellingen nemen of als het wat vlakker mag kan je gewoon langs het water blijven. Zelf de taalgrens oversteken is geen probleem want dat is vlakbij. Het enige wat je blijft terugvinden is de rust om er door te rijden. Zalig is dat. 

Welke optie nemen we vandaag?

Voor ‘De Rit’ kunnen we die hellingen onmogelijk laten liggen en ik rijd er ook graag op. Al gaan we niet rechtstreeks naar de eerste helling. We maken eerst een korte aanloop waar we een kleine tussenstop zullen nemen. 

We verlaten ‘De Sterhoek’ in Anzegem en vervoegen de Vlaamse wegen. Het weer? Dat lijkt ons vandaag ondanks alle slechte voorspellingen toch gunstig gezind te zijn. We laten de Vlaamse Ardennen letterlijk voor even links liggen en rijden via de binnenwegen richting grondgebied Heestert. Niet toevallig, want het is daar waar Sofie opgegroeid is en tot over enkele weken nog steeds woonde.

De Rit Sofie Hooghe 7

Ik had een deal met mijn pa. Als ik mijn eerste wedstrijd won, zou ik een nieuwe fiets krijgen. En wat dacht je?

Mijn rit kon onmogelijk compleet zijn zonder dat ik daar zou passeren. Het was voor jaar en dag mijn start- en eindpunt van al mijn trainingsritten. Dus ik heb de poort met de fiets al heel wat doorkruist. Ik herinner me nog levendig mijn eerste fiets. Een fiets met een stalen frame waar ik mijn versnellingen nog moest regelen op de buis. Zowel mijn zus als ik hadden elk zo een exemplaar.

Je woont niet alleen in ‘De Vlaanders’, Sofie, maar je bent als een echte Flandriens dan nog eens grootgebracht!

Dat kan je wel stellen, ja. (glimlacht) Met z’n vijven dan nog! Mijn pa heeft dat goed gedaan, 2 dochters en 3 zonen op z’n eentje grootbrengen, daar doe ik werkelijk mijn hoedje voor af. Het is helemaal zijn verdienste waar ik mijn waarden en normen heb geleerd. Respect is dan ook iets dat ik hoog in het vaandel draag. Hij was dan ook de grote drijfveer binnen mijn triathloncarrière. Hij was in het begin mijn coach, mijn vaste sponsor en tot op heden mijn grootste fan. Die sponsoring startte trouwens al vrij snel met een nieuwe fiets!

Je hebt dus geen tientallen wedstrijden moeten deelnemen à la Briek Schotte?

Gelukkig niet! We hadden zelf een deal gesloten. Als ik mijn eerste wedstrijd won, kreeg ik een nieuwe fiets. En wat denk je?…

Zoals je het mij met enthousiasme vertelt, kan ik er alleen maar van uitgaan dat het wonder geschied was!

Ik won inderdaad mijn eerste wedstrijd. Weet wel niet meteen van buiten of dit nu een duathlon of een triathlon was, maar het belangrijkste is dus dat ik won. Ik kreeg een gloednieuwe Carrera onder mijn kont geschoven, mijn eerst echt racefiets. Ik ben eigenlijk zeer benieuwd of hij daar nog ergens staat, dan haal ik hem meteen nog eens naar boven.

De Rit Sofie Hooghe 2

Ik heb in mijn carrière veel gezien en vooral die zaken neem ik mee naar later.

Niet veel later rijden we door de grote poort de kleine hoeve binnen waar Sofie is opgegroeid. Eddy (vader van Sofie) staat ons meteen aan de voordeur op te wachten. Het is niet de eerste keer dat ik ten huize Hooghe op bezoek ben, maar het onthaal blijft telkens even hartelijk. Eddy ‘de soezenman’ (Eddy is naast landbouwer ook gekend als de man die graag achter het fornuis staat en zijn soezen zijn nu eenmaal een van de specialiteiten van het huis) begeleidt ons meteen naar binnen om er nog snel een koffie mee te pikken. Ondertussen is de jongste van het huis zich volop aan het voorbereiden om er even tussenuit te gaan. Jan, de broer van Sofie, zal weldra vertrekken voor een trip naar Australië. Bij de Carrera hadden we helaas minder succes, die was in tussentijd het huis uit, iets wat wij ook doen. We springen de fiets op en rijden nu richting de Vlaamse Ardennen.

De fiets had je al, maar hoe ben je in triathlon gerold, Sofie?

Ik ben begonnen met turnen in de lokale turnclub, maar al snel ben ik overgestapt naar triathlon. Ik was tien jaar en ik zag heel wat mensen rondom mij zwemmen, fietsen en lopen. Er was namelijk niet ver van mij in Zwevegem een grote club: No Limit Team. Ik dacht: ‘Iedereen doet dat hier, ik dan ook.’ Sara (oudere zus van Sofie) was trouwens ook al lid, dus was de stap snel gezet richting NLT.

Een carrière die toch ondertussen al een bestaan heeft van vijftien jaar. Dat kan wel tellen, want je bent nog steeds maar 26.  Wat is voor jou het hoogtepunt in je sportieve carrière, momenten die je inkadert?

Ook al is het bij de categorie juniores, een wereldtitel is toch altijd speciaal, hè. Je naam horen en vlak daarna het woord ‘World Champion’ geeft je toch het nodige kippenvel. Dus die wereldtitel in 2010 bij de juniores is iets wat meteen in mij opkomt. Die Belgische titels bij de pro’s zijn natuurlijk ook fantastisch dus die vier gouden medailles die ik in mijn bezit heb, maken mij toch ook wel trots. Maar de allermooiste overwinning is gewoon de ervaring die ik heb mogen beleven. Ik heb in mijn carrière veel gezien en vooral die zaken neem ik mee naar later. Daarom was 2014 voor mij een echt grand-cru jaar.

De Rit Sofie Hooghe 11

Grand-cru in prestaties kan je inderdaad wel zeggen. Je werd Belgisch kampioen OD Triatlon hier niet ver van in Kortrijk en ook internationaal haalde je sterke prestaties, individueel en als team in Rusland. Maar ik denk dat je ergens naartoe wilt naast die prestaties?

Dat is inderdaad zo. Nog even over Kortrijk: dat was gewoon fantastisch omdat mijn familie en vrienden toen aanwezig waren. Die afsluitende tien kilometers waren telkens een feest toen ik nabij de finishlijn passeerde. Twee jaar later was dat hetzelfde tafereel in Izegem met het grote verschil dat mijn nichtje Hélène ondertussen de familie Hooghe had vervoegd. Dat ik haar net na de finish in mijn armen kon nemen is een moment om nooit te vergeten. Maar waar ik wou naartoe gaan over 2014: in Australië vertoeven. Ik logeerde toen bij Blair, een kennis van Jul Clonen. Twee weken was ik daar alleen en het was van dag één genieten. Ik voelde mij volledig op mijn gemak en tijdens de lange trainingsritten gaf ik mijn ogen de kost en maakte mijn hoofd volledig vrij. Er was vanaf dat jaar toch wel wat druk want over twee jaar zouden de Olympische Spelen in Rio er aankomen. Maar in die periode kon ik dat even vergeten. Ik leerde meer genieten en ben sindsdien toch wel wat veranderd. Ik keek vanaf toen anders naar bepaalde dingen en leerde meer genieten.

Was dat dan nodig misschien?

Dat denk ik wel. Het hielp me om alles beter te relativeren. Het zal me ook geholpen hebben het jaar nadien toen alles niet meer zo goed wou lukken. De resultaten waren er niet meer en de olympische droom vloog aan diggelen nadat ik geen ondersteuning meer kreeg via de VTDL. Ik verloor zelf wat het geloof in mezelf, maar dat was ook een bewijs dat anderen ook het geloof kwijt raakten in mezelf. Toch wou ik bewijzen dat ik het nog steeds kon zonder de steun van Liga en bleef hard verder werken. Het was mijn 2de jaar in mijn nieuwe club (LTTD, toen nog LTTL) dus wou ik de ploeg ook niet ontgoochelen. Maar Rio, dat werd een onmogelijke zaak en dat zag ik na verloop van tijd ook zelf in.

De Rit Sofie Hooghe 10

Heb je daar dan een verklaring voor?

Ik leg de schuld daarin volledig bij mezelf. Ik luisterde niet altijd even goed naar de instructies die ik kreeg en naarmate het minder ging, werd dit dan ook niet beter. De schuld op iemand anders steken zou ook geen enkele zin hebben, het is nog altijd ikzelf die moet presteren en niet iemand anders in mijn plaats. Misschien was net mijn sterkte om er toch te blijven voor gaan. Vanaf mijn 3de middelbaar leefde ik volledig voor deze sport dus kon ik dat niet zomaar laten begaan.

Hoe heb je die periode toen beleefd?

Dat was een mooie tijd natuurlijk. Onder impuls van mijn coach Stijn Goris zette ik vanaf mijn 15de ieder jaar een stap vooruit in de Topsportschool in Leuven. Ik zat toen samen in de klas met Jolien Lewylie, Karolien Geerts, Simon Naessens en Gert-Jan Dewilde, een toffe bende en een zalige tijd. Later keerde ik terug naar West-Vlaanderen en bleef verder werken aan mijn weg naar de top en het vervolg ken je ondertussen.

Terwijl het verhaal over Sofie verder gaat, gebeurt net hetzelfde in het traject dat wij afleggen. Ondertussen hebben we de Kluisberg in de benen waar we tot in het bos naar boven reden om vervolgens langs het Franstalige gedeelte de afdaling te nemen. Als je dan via Orroir, Amougies en Russeignies terug Vlaanderen binnenrijdt, dan weten de kenners zeker wat ons nu te wachten staat: De Vlaamse Ardennen. We rijden heel even over de Ronde Van Vlaanderenstraat om daarna de kleine wegen op te zoeken. De Kwaremont laten we voor wat het is, maar we trekken richting die andere zware puist die op ons ligt te wachten: De Paterberg.

De Rit Sofie Hooghe 9

 

Ik stel voor dat we het even stil maken en onze adem sparen om deze bult goed te verteren?

Goed idee, maar helemaal tot boven rijden, hè!

Daar twijfel je toch niet aan?

Ik verlang soms naar die prestatie te kunnen leveren zonder dat daar een tijd of een ranking aan gepaard gaat, maar dat je gewoon ‘wauw’ kan zeggen omdat je het gedaan hebt

Na een langgerekte afdaling moeten we in de remmen voor een negentig graden bocht naar rechts. Bijna moet je vertrekken vanuit stilstand en wanneer je goed en wel beseft dat je omhoog rijdt begeef je jezelf al op de kasseien van de Paterberg. Slecht 400m lang maar met een piek van 20%, het wordt meteen duidelijk wat deze helling zo legendarisch maakt. Terwijl we het steilste stuk oprijden, worden we omringd door vrachtwagens en kranen die alles in de gereedheid aan het brengen zijn voor de grote show: ‘Vlaanderens Mooiste’. Maar vandaag is het aan deze twee flandriens die met glans in hun opdracht slagen en veilig en wel de top bereiken. Boven linksaf draaien en we zetten onze weg verder doorheen de velden van de Vlaamse Ardennen.

Ondertussen kunnen we toch wel zeggen dat je terug boven water bent gekomen, hè. Sportief was je vorig seizoen terug op niveau en je lijkt er helemaal klaar voor om er terug in te vliegen.

Dat is inderdaad zo. Mijn eigen stek doet me zeker goed en ik werk vanaf dit seizoen ook samen met Stijn Demeulemeester. Hij zal mijn sportieve doelen nu onder zijn vleugels nemen. Ook van mijn team geniet ik nog steeds het vertrouwen en daar word je alleen maar vrolijk van.

Een team waar je ondertussen toch ook al je vierde jaar mee in zee gaat. Enkele jaren geleden verliet je het vertrouwde huis…

Dat was nu eenmaal de keuze die ik toen moest maken om die stap hogerop te zetten en ik ben er nu zeker van overtuigd dat dat de goede stap was. Ik was op een moment in mijn carrière waar deze keuze gewoon nodig was. Ik ben NLT natuurlijk dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben. Ik heb er mijn eerste stappen in de sport gezet, ik heb er de kans gekregen om mezelf te ontplooien en te worden tot de atlete die ik nu ben. Daarom heb ik net dat wrang gevoel over het toch wel moeilijke afscheid dat daarmee gepaard ging. Ik heb dat wel leren relativeren en onthoud vooral de mooie momenten die ik er beleefd en dat zijn er heel wat.

De Rit Sofie Hooghe 3

Ik ken Sofie ondertussen al enkele jaren en het valt me deze rit wel op: deze dame geniet meer van deze rit dan dat ik in het verleden merkte. Geen turen naar het horloge hoe lang we bezig zijn en ronduit vertelt ze ook over de omgeving. We passeren het dorpsplein van Zulzeke waar ze meteen opmerkt dat het hier in de kerstperiode vol met lichtjes hangt in de boom nabij de kerk. Ik kan het mij levendig voorstellen, want ik zie precies de fonkeling in haar ogen. Misschien heeft dat wel nog een andere reden, maar dat komen we misschien later nog te weten… We rijden verder via de smalle wegen richting het centrum van de Vlaamse Ardennen: Oudenaarde.

Triatlon heeft toch wel een belangrijke stempel gedrukt op je leven. Je bent nog steeds een jonge twintiger en kan je nog heel wat bewijzen. Is dat je ultieme doelstelling?

Mijn doelstellingen reiken veel verder dan de triathlonsport alleen. Bewegen zal ik wel altijd blijven doen, want dat is echt mijn passie. Maar er zijn nog zoveel dingen dat je daarmee kan doen. Het avontuurlijke is iets wat me echt aantrekt en dat heb je natuurlijk wel in onze sport, maar ook in nog zoveel meer. Ik verlang soms naar die prestatie te kunnen leveren zonder dat daar een tijd of een ranking aan gepaard gaat, maar dat je gewoon ‘wauw’ kan zeggen omdat je het gedaan hebt. De Mont Blanc beklimmen bijvoorbeeld, hoe gek is dat niet? Dat is nog wat anders dan de Paterberg. Als je kan beseffen en later vertellen dat je op die top stond, dan heb je toch ook wel iets gepresteerd.  

De Rit Sofie Hooghe 5

 

Met deze mooie droom keren we terug huiswaarts. We vertellen ronduit verder over onze eigen ambities, dromen en delen ervaringen uit die we beleefden. Ze geniet duidelijk van kleine dingen en verliest daardoor misschien ook wel uit het oog dat wat deze jongedame op haar leeftijd reeds beleefd en klaargespeeld heeft, iets is waar velen ‘wauw’ op zouden zeggen. Sofie, het was fijn om met jou op deze manier eens op pad te mogen gaan, merci!

De Rit Sofie Hooghe 6

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT:

AFSTAND: 67,0 km
TIJD: 2:29:34
GEMIDDELDE: 26,8 km/u

SOFIE

FIETS: Cervelo R3
KLEDIJ: Decca
HELM: Lazer
VOEDING: Sportscontrol

De Rit Sofie Hooghe gps

Je vindt De Rit ook op de persoonlijke blog van Gert-Jan