Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“100 km lang vragen je benen om rustiger aan te doen” – Gert-Jan’s Bilzen
Column

“100 km lang vragen je benen om rustiger aan te doen” – Gert-Jan’s Bilzen

GJ Dhaene Bilzen 111

Gert-Jan D’haene, onze 3athlon.be redacteur en collega-speaker, werkt dit seizoen naar de Challenge Roth toe. Hier kan je af en toe zijn RoadToRoth volgen. Een belangrijke tussenstop was er vorige week in Bilzen op de 111 waar Gert-Jan uitpakte met de 3athlon.be Sportoase uitrusting én met gloednieuwe SWS wielen (in 3athlon.be oranje natuurlijk) en 25 inch bandjes. Twee ronden ging het goed, maar daarna moest hij gas terugnemen. Lees hier hoe het hem verging.

“Debuteren in mijn nieuwe kleuren deed ik al in Cannes. Maar dit voor het eerst mogen doen op eigen grondgebied maakt het des te specialer. Bilzen fungeerde als gaststad (dorp) en Sportevents nam de rol als organisator op zich. 1 km zwemmen en 10 km lopen zijn nu geen uitzonderlijke afstanden maar dat je daartussen nog eens 100 km op de fiets over kaarsrechte wegen moet afleggen, maakt dit event toch wel uniek in zijn soort.

Zenuwen zijn er niet echt, maar gezonde spanning is natuurlijk wel aanwezig. Nieuwsgierigheid des te meer: nieuw materiaal en natuurlijk is dat net iets wat een atleet een extra boost geeft…niet waar?  Mijn gitzwarte TT bike met blits oranje SWS wheels plaats ik in de wissel, klaar om er straks de hevigste strijd van de dag met te leveren. Dat ander nieuwtje, de Orca Predator wetsuit trek ik niet veel later aan, wat wil zeggen dat de start nu echt niet meer veraf is.

​De vertrouwde nederlandstalige stem, meer bekende gezichten rondom mij in het water en een trouwe supportsaanhang langs de kant… het blijft fijn in eigen land te blijven strijden ondanks het geweld van talloze buitenlandse organisaties. Ik zie het niet als een must om hier te starten, eerder als een doel. Het startschot luidt, de rustige stroming in het kanaal verdwijnt en een bende bezeten atleten geven het beste van zichzelf tot aan die eerste boei. De posities liggen daar zo goed als vast en vanaf nu komt het er op aan de verschillen te beperken.

Vijftien meter voor je uit rijdt de voorgaande renner die het schijnbaar makkelijker heeft maar eigenlijk hetzelfde lot ondergaat

​Eenmaal uit het water staan die getrouwe bolides op ons te wachten. Drie rondes, biljartvlak langs het kanaal en een stevige wind vormen het recept van de komende 100 km. Vlak, het lijkt in de volksmond als iets simpel, maar het tegendeel is des te meer de waarheid. 100 km een kaarsrechte weg voor je uit zonder hoogteverschillen… Dat wil inderdaad zeggen geen klimmeters die het pittig maken maar eveneens ook geen afdalingen om die spieren ietwat te ontspannen. 100 km lang die spanning in de benen die je iedere minuut vragen om het even wat rustiger aan te doen.

Vijftien meter voor je uit rijdt de voorgaande renner die het schijnbaar makkelijker heeft maar eigenlijk hetzelfde lot ondergaat. Heb je een goede dag, dan wordt die stip voor jou wat groter tot je er naast komt, wordt die kleiner… dan voel je die pijn des te meer. Helaas merk ik na een vijftal kilometer dat dat tweede voor mij het geval is. Ik schakel de knop om: Plooien? Helaas wel… Breken? Nooit. Ik passeer de eerste doortocht en verplicht mezelf dat tandje bij te steken (eergevoel weet je wel). Mijn naam wordt gescandeerd en geef mijn buddy Hans een high five die aanvoelt als een tik op de kont om te blijven knallen. Dat doe ik, maar vandaag op mijn manier.

​Na een gevecht, vooral met mezelf, laat ik mijn bolide ietwat verweesd achter. Knallen doen we later nog vriend, beloofd! De loopschoenen zijn aangebonden en de laatste 10km kunnen aangevat worden. Het eerste stuk trekken we weg van de massa. Op de lange weg die ons terug leidt richting centrum van Eigenbilzen begeven zich enkel maar lopers die in niemandsland hun eigen gevecht verder zetten. Kilometer voor kilometer, jezelf verplichtend te blijven geven. Tot je die vertrouwde stem van weleer in verte terug hoort verschijnen. Eenmaal het centrum bereikt staat de man met de micro ons op te wachten om die laatste tik te geven en zo die laatste lus aan te vatten.

De stem van de speaker werkt misschien nog beter dan energiegels

De stem van de speaker, datgene wat misschien nog beter werkt dan energiegels en je die boost geven om de gashendel nu helemaal open te draaien. Nu blijkbaar niet helemaal want als een olympiër je langs de kant toeroept dat het nog te makkelijk lijkt, dan ben je gewoon verplicht nog een tandje bij te steken waarvan je zelf niet wou zien dat die er nog was. Merci Mr Croes om mij hier toch even op te wijzen. Ik laat de benen z’n werk doen en vat zo de laatste meters aan. De stem wordt terug luider en nu mag ik wel dat tapijt betreden dat voor ons allen, atleten, opengerold ligt. Ik verplicht mezelf de vuist te ballen. Niet uit tevredenheid voor de prestatie van de dag, maar wel als een dankjewel voor de mensen die er voor zorgen dat ik vandaag die finishlijn overschreed. Bij deze: Merci!”