Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“De Nainggolan van de ploeg, maar minder breed” – De Rit van Kenneth Vandendriessche
3quest

“De Nainggolan van de ploeg, maar minder breed” – De Rit van Kenneth Vandendriessche

kenneth-vdd-8_orig

“Het was dan wel recreatief, toch stond de fiets bij ons centraal. Ofwel keken we allen samen naar de klassiekers of we gingen kijken naar wedstrijden…” Ruddervoorde, we zijn een week voordat het grote triatlongeweld in Brugge neerstrijkt voor de jaarlijkse triatlon. Ik ben het geweld voor en zal nu al de wegen trotseren in het ‘Brugse Ommeland’. Zoals gebruikelijk doe ik dit andermaal niet alleen en laat ik me in deze aflevering van De Rit bijstaan door de atleet die deze streek als het ware uit zijn broekzak kent. De jongeman die me vergezelt, is voor mezelf geen onbekende, helemaal niet. Ik ben dan ook vastberaden om het grote publiek een andere inkijk te kunnen geven op één van ons lands grootste hoop op nieuw Ironman succes… Ga zitten, neem een tas koffie of thee en leer Kenneth Vandendriessche beter kennen.

Ondertussen is het een drietal maand geleden dat ik de oprit opreed ten huize Vandendriessche in het bescheiden Baliebrugge. Zoals ik eerder aangaf, is dit niet de eerste maal dat ik hier aanbel want Kenneth en ik kennen elkaar al gedurende langere tijd. Ik wil de uitdaging aangaan om nog wat dieper te graven in het verleden van een goede vriend en om dat dan ook zo goed mogelijk neer te pennen. Ik moet toegeven, ik heb het mezelf niet eenvoudig gemaakt want bij ieder woord die ik op m’n klavier intik moet ik precies telkens nog eens nagaan of ik het zo wel wil verwoorden. Het is alsof een leerkracht over m’n schouder meekijkt en alles nauwlettend controleert, met deze keer ikzelf die zowel de rol van leerling als leerkracht op zich neemt. Maar wanneer jullie dit beginnen lezen is mijn opdracht dus wel degelijk geslaagd. Die zonnige dag in juni heb ik opnieuw de gewoonte om aan te bellen maar zoals vaak heeft de gastheer me al opgemerkt en gaat de poort al open. Geen officiële verwelkoming maar meteen een hartelijk begroeting tussen twee maten die gevolgd wordt door een vloeiende West-Vlaamse conversatie. Inderdaad, we hebben wat bij te praten…
​
3athlon.be: Je ziet het, Kenneth, het goede weer heb ik besteld zodat je niet te hard moet wennen om terug enkele dagen in België te zijn. (Sinds Kenneth uitkomt voor het professionele Iztu team is Lanzarote zijn vaste uitvalsbasis geworden).

Kenneth Vandendriessche: Dat weet ik te appreciëren. Het is trouwens altijd een fijn gevoel terug op mijn vertrouwde wegen te kunnen rondrijden. Maar misschien is de benaming ‘vertrouwde wegen’ wel fout gekozen want ik kan onmogelijk zeggen dat de wegen in Lanzarote nog grote geheimen voor mij hebben.

kenneth-vdd-10_1_orig

Je ‘halftijdse’ verhuis naar het eiland is toch wel een belangrijke stap in je verdere ontwikkeling als atleet geweest, niet?

Dat kan je wel stellen. In 2016 heb ik gekozen om echt alles op mijn sportcarrière te zetten. Volwaardig prof worden, was in mijn ogen de stap die ik moest zetten om er alles uit te halen. Dat ik een jaar later deze mooie ondersteuning geniet, van mijn team, noem ik loon naar werken. Ik denk dat ik dat zo wel mag zeggen.

Ikzelf heb die andere rit die Kenneth aflegde vanop de eerste lijn de voorbije jaren kunnen meevolgen. Startpunt was het jonge talent bij wie het potentieel al snel merkbaar was. Op jonge leeftijd behoorde Kenneth al tot de Belgische duatlontop met nationale en internationale titels als logisch gevolg. Het eindpunt was het doel om van deze passie ook zijn beroep te maken. Topsporter… Hij wou en zou het worden. De rit die ik vandaag met Kenneth volg gaat dwars door het Brugse ommeland. Via Ruddervoorde en Loppem trekken we richting het kanaal Brugge-Oostende. Een jaarlijkse gewoonte dat bij Kenneth deze rit op het menu staat want binnen een 10-tal dagen is er de Triatlon van Brugge, een wedstrijd die al jaren steevast op Kenneth zijn programma staat en waar hij meer dan ooit gebrand is om deze ook voor het eerst op zijn palmares te kunnen toevoegen.

Ik was er de ‘Nainggolan’ van de ploeg maar dan wel de iets minder brede versie…

​Het zou niet misstaan. Na klinkende namen als Van Lierde (Frederik), Vanhoenacker en Aernouts nu ook jouw naam op het palmares van Brugge te zien pronken en dat als man van de streek. Is dat iets wat je bezig houdt?

Ik ben er al enkele keren dicht bij geweest en daarom kriebelt het natuurlijk des te meer om er het zegegebaar te kunnen maken. Ik vind het nog altijd één van de mooiste wedstrijden in België en nee, dat zeg ik niet omdat ik een local ben (glimlacht). Een triatlon met naam en faam doorheen het hart van de stad, dat heeft wel iets.

kenneth-vdd-1_orig
​
Dat je een van de favorieten bent, kent geen twijfel. Maar had je dat zelf enkele jaren geleden durven denken dat jij één van de te kloppen mannen zou worden in de triatlon. Meer zelfs, ondertussen mag je jezelf Belgisch Kampioen noemen op de halve afstand.

Zoals ik eerder aangaf was het altijd mijn droom om topsporter te worden. Ik keek naar TV en zag met grote ogen die atleten bezig. Vanaf toen was ik enkel maar bezig om ook zo iemand te worden en met de jaren is die doelstelling groter en groter geworden en gelukkig genoeg ook meer en meer realiteit.

Je spreekt over tv, dan zullen dat wel geen triatleten geweest zijn die je live aan het werk zag?

Nee, dat is waar, eerder voetballers. Van kinds af aan trok ik naar de voetbalclub. Tot mijn 16de was ik bij DC Ruddervoorde de centrale middenvelder. Ik was er de ‘Nainggolan’ van de ploeg maar dan wel die iets minder brede versie (lacht). Het eerste plan was dus om profvoetballer te worden, al ben ik daar vrij snel van afgestapt.

Hoe kwam je bij voetbal terecht?

Dat zal waarschijnlijk onder mijn vaders invloed geweest zijn. Mijn pa was als jongeman een groot voetbaltalent, alleen was de stressbestendigheid niet zijn grootste talent. Ik koester nog altijd die jaren bij de club. Ik heb er veel plezier beleefd maar toen ik andere sporten leerde kennen, besefte ik dat hierin wel mijn toekomst lag.

kenneth-vdd-7_orig
​
Die andere sport was dan duatlon, de discipline waar je toch wel je doorbraak bij het grote publiek maakte. Hoe ben je daar terecht gekomen?

Dan kom ik terug automatisch terecht bij m’n ouders. M’n pa is een fervent fietser. Het was dan wel recreatief, toch stond de fiets bij ons centraal. Ofwel keken we allen samen naar de klassiekers of we gingen kijken naar wedstrijden. Daar waren dan ook duatlonwedstrijden bij. Net zoals mijn vader bij mij gaf ook z’n best vriend, Henk, diezelfde microbe door aan zijn zoon. Zo waren we met een viertal die vrijwel wekelijks met de MTB de wegeltjes in de omgeving onveilig maakten. Het was een mooie tijd waar ik met een lach en jammer genoeg ook met een traan naar terug kijk. Dit jaar moesten we door een slepende ziekte van Henk afscheid nemen. Iets wat vooral bij m’n pa een diepe indruk naliet. Op de begrafenis heb ik dan ook beloofd m’n eerstvolgende bloemen aan zijn vrouw te schenken als een vorm van dank voor alles wat Henk voor ons gedaan heeft. Een extra stimulans want belofte maakt schuld, niet waar?

Ik vergeet nooit wat mijn familie voor mij doet…

Dat is een mooi gebaar. Sorry dat ik het even over een andere boeg gooi. Je moeder staat ook als 1 blok achter jou samen met je oom en tante, iets wat mij iedere wedstrijd opvalt. Zelf tot in het buitenland blijven ze jou op de voet volgen.

Dat is inderdaad iets wat met de jaren gegroeid is en waar ik hen enorm dankbaar voor ben. Ik hecht veel waarde aan m’n familie en zal nooit vergeten wat zij voor mij doen. Zij zijn mijn grootste fan maar stiekem ben ik dat ook van hen, hoor. Mijn jongere broer is ook wat in de wereld aan het rollen en ik neem dan maar al te graag de taak als leermeester op mij.
​
Een beetje zoals je vader voor jou was!

Ja, maar samen met mijn moeder. Meer zelfs, waarschijnlijk heb ik het talent wel van haar geërfd. In haar jeugdjaren was ze namelijk een talentvol veldloopster die ook wel mooie resultaten bijeen verzamelde. Ikzelf schopte het ook in die discipline tot provinciaal kampioen bij de jeugd.
​
Terwijl we de jeugdjaren van Kenneth doorlopen malen we de kilometers verder. Ondertussen hebben we het Kanaal Brugge-Oostende bereikt en zetten we onze weg verder via het parcours waarlangs de triatlon loopt. Het is even een moment dat we bij het gesprek een pauze inlassen want bij Kenneth staat er een serie van versnellingen gepland die dag. Leve Coach Luc (Van Lierde). Ik zou de sympathieke kerel willen uithangen en Kenneth hierbij met veel plezier vergezellen, maar ik besluit na de aanzet van de jongeman mij toch maar in het wiel te posteren, zij het voor tweehonderd meter. Ik laat Kenneth rijden met het excuus dat er voor mij een rustige duurrit voorzien was. Een trainingsschema kan je niet zomaar in de wind slaan, hè Luc? Het is dan wel niet mijn eerste rit met Kenneth, toch valt er me meteen één ding op: er zit blijkbaar nog een extra laag buskruit in die slanke benen en ik kijk vol bewondering toe telkens hij de rug recht en vervolgens de wattages de hoogte in jaagt naar waarden waar ik mijn benen van wil besparen.

Je hoeft niet om te kijken, je bengelt toch achteraan het pak…

Voilà, die kilometers zitten er ook alweer op. Misschien straks even een koffietje?

Ik dacht dat je het nooit zou vragen, m’n beste. Nu we het toch even over je trainingen hebben. Merk je grote verschillen nu je met Luc aan de slag bent gegaan?

Iedere trainer heeft z’n eigen identiteit en werkt volgens zijn eigen plan. Dat is toch wel iets wat ik belangrijk vind. Anders zou ik m’n hele leven bij dezelfde trainer kunnen blijven als ze toch allemaal hetzelfde opschrijven. Ik ben er dus wel van overtuigd dat de stap naar Luc de beste keuze was op het juiste moment.

kenneth-vdd-13_1_orig
​
Hoe is die samenwerking dan tot stand gekomen?

Vanaf het seizoen 2016 werkte ik samen met Luc maar het jaar daarvoor leerde ik hem kennen in de IM 70.3 van Turkije. Ik was er mee met Hannes Callebaut en Frederik Van Lierde (die de wedstrijd ook won) die er ook van start gingen. Luc was aanwezig als trainer van Frederik. De avond voor de wedstrijd zaten we met z’n vieren samen en blikten wat vooruit richting wedstrijddag. Ik had opgemerkt dat de zee er wild bij lag en vroeg Fré hoe ik best met die enorme golven omging. Hij gaf me de raad af en toe achterom te kijken om toe te zien hoe de rest van het pakt zwemt. Waarop Luc meteen inpikte door me er al lachend op te wijzen dat ik dat zeker niet moet doen, gezien ik waarschijnlijk toch achteraan het pak zou bengelen. Dan moet jij het me maar eens allemaal leren, dacht ik bij mezelf en zoals je ziet is het niet bij die gedachte gebleven. In het najaar besloten we samen te werken en het seizoen nadien was de trein vertrokken. Er volgden mooie resultaten met een Belgische titel als het ultieme geschenk. Ik kan dus wel stellen dat ik met Luc mooie stappen gezet heb maar dat deed ik eveneens bij Chris.
​
Samen met Chris Cornu zette je inderdaad je eerste stappen in de triatlon. Was hij de eerste trainer die je onder z’n hoede nam?

Die eer is weggelegd voor Walter De Voogt. Mijn eerste club was die van Baliebrugge waar ik m’n eerste stappen in de duathlon zette en van die club was hij de voorzitter. Hij was als het ware mijn gids binnen deze wereld die me rustig liet opbouwen tot mijn 18de verjaardag.

Op de Eddy Merckx van mijn grootvader

Was de duatlon van Ruddervoorde dan ook je eerste wedstrijd?

Uiteraard. Op mijn 15de ging ik er naartoe met m’n pa. Toen stond ik nog langs de kant te supporteren maar het jaar nadien kreeg ik groen licht om zelf eens mee te doen. Op de ‘Eddy Merckx’ van mijn grootvader meldde ik mij aan in de wissel. Het was meteen raak, ik won m’n eerste wedstrijd en kreeg meteen een nieuwe bolide: een gloednieuwe Martelli. Ik sloot me toen ook aan bij het team. Even later leerde ik Chris kennen, die had duidelijk potentieel in mij gezien en de samenwerking was een feit. Op dat moment was hij ook trainer van Pieter Serry en samen trokken we vaak op pad. In de winter van 2011 was er zelfs even twijfel of ik al dan niet de overstap richting wielrennen zou maken.

kenneth-vdd-21_1_orig

Maar dat is dan uiteindelijk niet gebeurd?

Inderdaad. Ik had dat jaar ook Joerie Vansteelant leren kennen. Hij was mijn grote held en als verrassing werd er een ontmoeting met hem geregeld. Als jonge knaap doet dat wel wat. Joerie legde mij diezelfde winter het project van ETZ (Energy Team ZuidWest) voor dat hij samen met voorzitter Diederik Derijcke uit de grond had gestampt. Ik was meteen verkocht en sloot me aan bij de troepen uit Wevelgem. In de jeugd A kwam ik vaak uit tegen generatiegenoten Tim Van Hemel en Xander Denys en van die laatste werd ik nu ook teamgenoot. Ik behaalde mooie resultaten waaronder goud op het BK Ploegenduatlon, zilver op het BK LD Duatlon na Rob Woestenborghs en een zilveren plak op het EK bij de beloftes. Ook mocht ik voor eerst proeven van een WK waar ik in Nancy bij de beloftes samen met Pieter Heemeryck een mooie uitslag behaalde. Ik werd 4de, net voor Pieter.
​
Frankrijk ligt je wel, want behaalde je daar dat jaar ook niet je eerste triatlonzege?

Die zege kwam er inderdaad in Lyon. Het was een kortere wedstrijd in het toenmalige Tristar circuit. Ik kwam er samen met Joerie die er de lange afstand (111) deed. Beiden mochten we het zegegebaar maken. M’n eerste triatlon was dus ook een succes. Nu, veel moet ik je eigenlijk niet uitleggen over mijn ETZ periode, hè?

Twee jaar nadat Kenneth de rangen vervoegde, belandde ik zelf ook in het team. Een team dat binnen de duatlon de zeges aaneenreeg. Maar wat mij van die periode het meeste bijblijft waren de vriendschapsbanden die er werden gesmeed en nog steeds worden onderhouden. Vanaf dat jaar heb ik alle stappen van deze jongeman op de voet mee gevolgd. We beslissen een koffiestop te houden langs het kanaal en hervallen in de oude verhalen.

kenneth-vdd-22_1_orig
​
Over onze belevenissen gesproken… Als we momenten van ons oprakelen komt daar automatisch de naam van Vincent (Vandewalle) bij. Hoe is die vriendschap tussen jullie tot stand gekomen?

Voordat we allebei teammaats waren bij ETZ hadden we elkaar leren kennen op stage in Vittel. We deden beiden aan atletiek bij AVR en vanaf toen trokken we steeds meer met elkaar op. We zijn ook op hetzelfde moment begonnen met zwemmen en op die manier hebben we onze (triatlon) carrière grotendeels samen opgebouwd. Zo kwam Vincent dan ook terecht bij ETZ. Het was voor mij een mooi afscheidsjaar van ETZ om samen met Vincent mijn 3de BK Ploegenduatlon te kunnen winnen.

Opleiding sportmanagement heeft geholpen…

Het jaar nadien zat je eerst nog in een ander team voordat je op eigen houtje verder aan je carrière timmerde. Je bleef ook nog enige tijd onder de hoede van Chris Cornu verder trainen. Hoe is die overgang naar Luc verlopen?

Eerst en vooral wil ik zeker benadrukken dat Chris voor altijd een belangrijk aandeel zal hebben in mijn carrière, zowel vroeger als nu. Ik kende onder hem mijn eerste grote successen en werd bij hem ook voor de eerste maal Europees kampioen duatlon bij de elites, een prachtige overwinning voor ons beide. Helaas gingen die laatste 3 jaar met Chris ook gepaard met heel wat tegenslagen. Ik kende heel wat pech na verschillende valpartijen en dat vreet toch wel wat aan de motivatie. Ik leerde Luc al enige tijd geleden kennen toen hij een maand trainer was van Team Shifting Gears. Die samenwerking met de club was dus van korte duur, net zoals dat bij mij het geval was. Laat mij stellen dat de ‘match’ er niet was. Ik besloot om verder te gaan op eigen houtje onder de vorm van persoonlijke ondersteuning.

Dat waren niet de meest rustige jaren in je carrière. Naast het sportieve moest je nu ook zelf volledig instaan voor het financiële plaatje.

Dat is zo, maar het waren wel twee enorm leerrijke jaren voor mezelf. Ik heb er mezelf zowel als mens als atleet volledig kunnen ontplooien. Het feit dat ik daarbij de opleiding sportmanagement op de VIVES school in Brugge had gevolgd was zeker niet onbelangrijk om dit allemaal te kunnen realiseren. Het was ook met dit opzicht dat ik voor deze studie had gekozen.

Je had duidelijk voor jezelf de keuze gemaakt dat je topsporter zou worden. Was het feit dat je Luc daarbij op je pad tegenkwam dan nog eens een volgende boost?

Inderdaad. Tijdens die bewuste wedstrijd in Turkije werd de basis gelegd tot de latere samenwerking. Ondertussen is hij 2 jaar mijn trainer en sinds deze samenwerking heb ik nieuwe stappen gezet in mijn triatloncarrière met heel wat mooie overwinningen. Ook mijn eerste podium op een Ironman 70.3 was een zeer speciaal moment waar ik lang van droomde.

kenneth-vdd-19_1_orig
​
Naast zijn werk als trainer zorgde Luc voor nog een belangrijke stap in je carrière: een profteam!

Met Itzu wou Luc structuur en vooral een team aanbieden aan enkele jonge atleten die hij onder zijn hoede had. Na de Volcano Triatlon in Lanzarote is de opstart begonnen. Bij mijn eerste gesprek met Luc was Koen (Janssen, manager van het Itzu Triteam) er ook bij omdat hij ook door Luc werd getraind. Tijdens de Ironman van Maastricht leerde ik Koen beter kennen nadat hij ons uitgenodigd had en enkele maanden nadien was het officieel dat het nieuwe team er zou komen. Zo zijn we uitgegroeid tot het mooie project dat we nu met het Itzu-team zijn.

Als ik in België train, passeer ik altijd langs grootvader

Ondertussen zijn we terug op de fiets gesprongen. Via Oudenburg en Aartrijke rijden we terug richting Ruddervoorde om zo deze mooie rit af te ronden. Maar onderweg heeft Kenneth nog een belangrijke taak te vervullen: een bezoek aan zijn allergrootste fan. Nabij Roksem draaien we de Oude Brugseweg af en rijden we de koer binnen van een rijhuis. Die grootste fan is een gezellige man van leeftijd in geruit bovenhemd die al wat bol staat van het gezonde leven. Zijn grijze snorranden trekken naar boven wanneer hij zijn pupil de deur ziet binnenwandelen. Een bezoek aan grootvader Vandendriessche is een must als we in het verleden van Kenneth willen terugkijken.
​
Als ik in België train, is er altijd wel een rit dat ik langs hier passeer. Hier kan ik je ook het hele verhaal van mijn carrière laten zien want er is geen moment of gebeurtenis voorbij gegaan zonder dat mijn grootvader die heeft verzameld.
​
Die grote verzameling bevindt zich in het fotoalbum dat wordt bovengehaald. Alle papierknipsels die je maar kan bedenken vind je hierin terug. Er is geen schrijfsel over de jongeman Kenneth Vandendriessche voorbij gegaan of die was al lang opgemerkt en vastgelegd in deze prachtige verzameling. Met diezelfde fonkelende ogen zoals Kenneth binnenkwam, kijkt de oude man terug in het grote boek, bladzijde na bladzijde. Het maakt me stil… Als ze me vragen wat fierheid is, wel dan heb ik dat nu zeker wel gevonden.

kenneth-vdd-27_1_orig
​
Ik besef dat ik momenteel nog te weinig aan bezoek toekom. Toen ik nog werkte, kwam ik hier wel geregeld eten want mijn werk bij Vanhoeck NV (beter bekend onder de naam MEZ motoren) was hier niet veraf. Het was ook dankzij mijn grootvader dat ik daar ben beginnen werken. Een goede vriend van hem had daar 50 jaar zijn boterham verdiend en gaf mijn naam door aan de baas: Freddy Casteleyn. Freddy was zelf op en top gepassioneerd door de wielersport en stak dan ook kapitaal in een eigen wielerploeg. In de brigade met roodgele uitrusting reden onder andere renners als Klaas Vantornhout, Sven Vanthourenhout en de betreurde Wouter Weylandt. Freddy steunde mij in m’n carrière dan ook in hart en nieren en ik verkreeg zo flexibele uren om dit alles te kunnen combineren met mijn sportcarrière. Ik ben dan wel een groot jaar geleden gestopt met werken, toch is Freddy nog volop aanwezig. Zelfs begin dit jaar in Cannes stond hij langs de promenade voor mij te supporteren, ik kan daar niet dankbaar genoeg voor zijn.

Je familie is duidelijk de rode draad doorheen je profcarrière. Iets wat je duidelijk koestert?

Zonder hen was ik niet geworden wie ik nu ben. Mijn grootvader kon wel niet veel aanwezig omdat hij voor mijn oma moest zorgen. Maar vanop afstand was hij er door mijn vader vanop de eerste rij bij. De duatlon van Ruddervoorde was voor hem een wedstrijd die ieder jaar met stip in zijn agenda genoteerd staat, een ware hoogdag waar we met z’n allen naar toeleefden…
​
Naar die locatie waar de hoogdagen door de familie Vandendriessche werden beleefd, keren we nu terug. De laatste tussenstop was er eentje om in te kaderen gedurende mijn reeks. Het typeert deze wereldburger, zoals ik hem ondertussen kan noemen, die nooit zal vergeten waar hij opgegroeid is. Ondertussen zijn we 3 maanden later zoals ik in de intro aangaf. Ik heb er verdomd lang over gedaan om dit alles te noteren maar het was het waard. Kenneth nam eindelijk die overwinning in Brugge nadat hij de week ervoor al voor een verrassing van formaat had gezorgd. In Luxemburg haalde hij de belangrijkste overwinning in zijn leven. Ja, hij kwam als eerste over de streep van een Ironmanwedstrijd maar laat ons dat even in de schaduw plaatsen. De grootste prijs was dat hij 5 dagen na dit gesprek meteen zijn belofte kon waarmaken. Die bloemen zullen vast en zeker een mooi plaatsje krijgen, m’n goede vriend. Merci…

kenneth-vdd-29_1_orig
​

Foto’s: Mario Vanacker

RITGEGEVENS

DE RIT:

AFSTAND: 80,00 km
TIJD: 2:17:17
GEMIDDELDE: 35,0 km/u

KENNETH:

FIETS: Ridley Dean Fast
KLEDIJ: Bioracer
HELM: Lazer
VOEDING: Hiddit

strava_2_orig