Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
“Texas, part 5 of the world tour” – Seppe Schrijft
Column

“Texas, part 5 of the world tour” – Seppe Schrijft

Tine Fre Seppe Texas

Het spreekt nogal voor zich dat er geen sprake van een world tour kan zijn zonder de Verenigde Staten van Amerika aan te doen. En het zou ook onze world tour niet zijn moesten we van de Ironman wedstrijd in Texas geen gebruik maken om Amerika voor jullie te ontdekken! Eerste tussenstop: Dallas… jawel, van de serie. Na een lange vlucht kon ik daar samen met Stefaan mijn benen voor de eerste maal strekken op Amerikaanse bodem oftewel American soil, van in de zin: they attacked us on American soil.

Hooters van de bucket list

Om de volgende dag naar The Woodlands, Texas te rijden waar de wedstrijd was. Iedereen kent de Amerikaanse wegen wel van op tv, al is het maar van die spectaculaire achtervolgingen gefilmd uit een helikopter, alleen houden de gefilmde wagens zich meestal niet aan de verkeersregels en die bleken in Amerika toch net iets anders te zijn. Vrachtwagens rijden waar en hoe snel ze maar willen op de autostrade. Om over die regels bij een stopstreep nog maar te zwijgen, het duurde een dag of 3 voor we die doorhadden maar gelukkig nooit een helikopter van CNN boven onze kop gehad. Maar uiteraard waren we in Amerika om te racen en om onze bucket list Amerika af te vinken. We hadden geluk, op 2 km van ons base camp was een Hooters waardoor we dat al konden schrappen.

De eerste Ironman van het jaar is op voorhand best spannend. Ik was er klaar voor had een goeie voorbereiding achter de rug met als hoogtepunt de Malteni Bootlegger ultra cross die ik reed en compleet onderschat had, waardoor ik 13 uur onderweg was voor 250 km modder, kasseien en terrils.
Ja dat was me het dagje wel en ik zou daar een blog of 10 mee kunnen vullen maar dat is voor later, waarom moeite doen als er toch geen nobelprijs literatuur uitgereikt wordt…

50 age groupers zwemmen over me heen

Stefaan Seppe Orca Texas

Maar bon Ironman dus en als pro-atleet heeft dat een aantal voordelen: een speciale briefing met landgenoten Tine Deckers en Frederk Van Lierde is al een grote eer. De start van een Ironman vanop de eerste, allé tweede rij meemaken is dan weer eerder overroepen en ik kan jullie zeggen: dat is zoals met de cross, op tv zie je dat beter hoor.  Het enige wat ik zag was opspattend water en badmutsen die weg zwommen. Nu er was ook een nadeel aan pro zijn waar ik niet echt rekening mee had gehouden.

Blijkbaar was het water te warm voor de pro’s om met wetsuit te zwemmen. Ik snap die regel wel, een pro triatleet wordt geacht zichzelf 3.8 km drijvende te kunnen houden zonder hulpmiddelen en dus zijn ze iets strenger voor de pro’s dan voor de age groupers. Ik had het dus wel vlaggen dat ik de uitzondering was die de regel bevestigde. Ik had dat ook wat onderschat zonder wetsuit zwemmen, ik moest echt moeite doen om de voeten van de voorlaatste te houden.

Mijn benen ondervonden een aantrekkingskracht met de bodem van het meer die sterker was dan mijn drijfvermogen en hoewel ik mij aan de eerste boei bedacht dat een speedboot op diezelfde manier in het water lag, ondervond ik precies toch wat meer weerstand dan die speedboot. De zwemlocatie was wel schitterend, met gigantisch grote villa’s rond het meer die ziedend traag passeerden. Als afsluiter kreeg ik in de laatse 500 meter nog een snelle age grouper of 50 over mij heen gezwommen met hun wetsuits aan.

Michelle lift mee

Stefaan Seppe Texas

Eenmaal het water achter me gelaten kon ik op zoek naar de Toll road waar we het grootste deel van onze 180km fietsen moesten afwerken. Ik vond redelijk snel een mooi ritme en haalde heel wat atleten in. Na het eerste keerpunt zag ik voor me een groepje met de eerste vrouwen en een aantal mannen erin. Ik verschoot een redelijke cartouche om dat gat te dichten. Nu ja in Texas wordt al wel wat vaker geschoten en zo kwam ik in de kop van de vrouwenwedstrijd te zitten, wat uiteraard voor mij niet telde daar ik van het andere geslacht ben, maar het was een begin en ik bleef positief. Er werd in die groep alleen nogal wat gediscussieerd over drafting zones. Ik had daar niet echt zin in dus besloot ik al gauw mijn eigen tempo weer op te pikken en te kijken wie er zou volgen.

Dat bleken uiteindelijk Mike en Michelle te zijn. Fantastische DJ naam trouwens. ‘Gentelmans’ als Mike en ik zijn, verdeelden we mooi het werk en liftte Michelle mee met ons. Met nog 30 km te gaan liet ik M&M achter om mijn solo project verder te zetten. Ik was niet de enige met een solo project want van voor in de mannen wedstrijd was een indrukwekkende Starykowicz die op zijn Orbea een nieuw wereld record reed. Ook Stefaan kruiste ik en hij was ook goed onder stoom. 

Bluffen op de meet

De wissel dan voor mijn afsluitende marathon. Ik voelde me eigenlijk nog redelijk goed maar ik kon dat niet doortrekken in het lopen. Ik haalde niet de gehoopte tempo’s. Ik hield nog lange tijd stand maar na km 33 zakte mijn tempo wel heel erg weg. Kilometers aftellen tot het einde dus op wel een fantastisch loopparcours. Ik loop namelijk nog altijd liever rond een meer dan erin te zwemmen, gekruid met een enthousiast publiek. De Amerikanen bleven maar roepen, ‘come on you’re looking great’ of ‘like your style dude’. Maar het was niet echt looking great meer. Het enige wat ik kon bedenken was ‘Make Seppe great again’. Maar dat soort mirakels bestaan helaas niet.

Ik zwalpte op de finishlijn af, goed wetende dat iedereen thuis voor de livestream zat, daar ik niet iedereen ongerust wou maken. Dacht ik nog bij mezelf, even bluffen op de meet, dan mag je instorten. Maar zelfs mijn bluffen was nog net voldoende om overeind te blijven. Een aantal vrijwilligers ondersteunden me naar de Pro lounge, nog zo een voordeel van pro zijn. Alleen maakte ik niet meteen indruk op de andere pro’s die al een uur binnen waren terwijl ze mij als een walvis besproeiden om wat af te koelen. De vrijwilligers vroegen of ik alleen was op de wedstrijd? Nee, natuurlijk niet… mijn coach is hier. Waar die dan was? Ze keken maar raar als ik zei dat hij dacht ik wel aan zijn laatste ronde bezig was. Maar in feite klopte dat niet: Stefaan was de finish al aan het bestormen zoals dat hoort te zijn, niet zwalpend maar het rode tapijt kapot stampen. Hij finishte onder de 9 uur en behaalde super knap zijn slot voor Kona. Diepe buiging, grote meneer!

Chimay in New York

Seppe Chimay New York

Stefaan mocht naar Kona en dat moest gevierd worden, beginnende met een roadtrip van 500 km naar New Orleans waar we in een wervelende jazzfestival nacht terecht kwamen. Stond niet op mijn bucketlist, maar voor zij die nog eentje in opbouw hebben zeker opzetten!
Om vervolgens door te vliegen naar New York waar we 25 km door de avenues en streets van Manhattan wandelden en onze lijst verder af werkten door naar een baseball match van de New York Mets te gaan kijken, poseerden met de NYPD, gingen lopen in central park, om af te sluiten met een quarter pounder hamburger alvorens de USA tour af te sluiten en terug te vliegen.

Mijn reisbeoordeling van de USA is dus zeker positief en Ironman Texas was een fantastische wedstrijd. Mijn eigen race beoordelen is iets moeilijker, ik ben natuurlijk geen topzwemmer maar had hier toch meer van verwacht. Fietsen was op mijn niveau en in het lopen had ik niet de power om het helemaal af te maken. Ik werd uiteindelijk 28ste, maar had wel op iets meer gehoopt. Geen zorgen natuurlijk, ik betaal nog veel leergeld op de lange afstand en het is nog wat zoeken. Maar Stefaan bewees dat je soms 15 Ironmans nodig hebt om de perfecte race af te leveren. 

EK duatlon een week later

Ook na dit weekend zal ik weer heel wat bijleren, of het bijvoorbeeld interessant is om 7 dagen na een Ironman een Ek duathlon te doen met jetlag en 5 dagen geleefd als een toerist! Next up dus EK duathlon in Vejle.