Haltes naar de Hel: “De duisternis wordt mijn motivator…”

Op 22 december doet onze Tom Verelst een poging om de geschiedenisboeken in te gaan als finisher van de Hel van Kasterlee. Volg vanaf nu zijn Helletocht op 3athlon.be “Sinds augustus 2018 werden er geen wedstrijden meer gepland. Het voorjaar van 2019 werd gekenmerkt door ups en downs, in tegenstelling tot een constante training in de aanloop naar een nieuw seizoen. Het najaar van 2019 bracht geen off-season, daar er geen season geweest is. In tegendeel, het najaar van 2019 bracht kilometers, veel kilometers. Na een stille periode van anderhalf jaar kan een mens terug onder de levenden komen. Zichzelf heruitvinden uit de hel. Via de Hel…”

“Het is een bekend zeer dat wanneer het hoofd niet mee wil, het lichaam er ook mee ophoudt. Een oud zeer dat ik altijd met een korrel zout genomen heb, om niet te zeggen weggelachen, tot wanneer ik er zelf mee geconfronteerd werd. Geen zekerheid leidt tot geen ambitie. Geen ambitie stimuleert geen planning. Geen planning geeft niet de zin om te trainen. Zonder training is er geen zekerheid. Je lichaam voelt de nood om te bewegen, maar de laatste prikkel vanuit het brein blijft achterwege. Het is een neerwaartse spiraal die enkel doorbroken kan worden door reflectie en zelfrelativering. In mijn geval was het resultaat van deze oefening duidelijk: meer. Ik wil meer.

Dat mijn ambities altijd al op het langere of extremere werk gelegen hebben is nooit een geheim geweest en komt dus ook niet als een verrassing. Mijn aanbidding voor de xTri reeks heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. De Norseman is steeds als ultieme bucketlist wedstrijd naar voren geschoven geweest. De mentale blockage waarin ik mij bevond gaf me een easy way out om dit avontuur van ‘meer’ aan te vatten. Of althans om de beslissing te maken, want hoe begin je aan een verhaal van ‘meer’ zonder heel de wereld te hoeven afreizen?

Soms moet je het warme water niet opnieuw uitvinden, hoewel dat eind december wel eens nuttig zou kunnen blijken. Vriend en 3athlon.be collega Mario had voorbije winter laten vallen dat hij zou deelnemen in de Hel van Kasterlee. Het zaadje was geplant. Hoe lang, hoe ver, hoe koud en hoe nat kunnen we mijn zak met botten duwen vooraleer hij barst? Tijdens mijn niet bestaande mid-season break kwam de goedkeuring van de trainer: we engageren ons voor een rebound. Voor ons allereerste duatlontje. Een crossduatlon. De Hel van Kasterlee, naar het voorbeeld van Mario.

15km lopen, 120km op de mountainbike en afsluiten met een slordige 30km lopen. Op zich allemaal afstanden die perfect te beheersen zijn, maar het is de combinatie die toch een zekere stress doet groeien. De combinatie van de afstanden, maar evenzeer de combinatie van de omstandigheden, want niet alleen is het op 22 december vroeg donker, het riskeert ook nog eens nat en koud te zijn. In de Hel is de duisternis mijn motivatie: aankomen met daglicht is het ideale scenario, de laatste looprond aanvatten in het licht is sowieso de ambitie. Blijft er nog steeds het vraagteken van de wissels, want niet enkel heb ik nog nooit een duatlon aangevat, de weersomstandigheden en afstanden zijn eveneens een vuurdoop in wedstrijdsetting.

Zichzelf tegenkomen en daarna zichzelf opzoeken. Of is het zichzelf verliezen om zichzelf terug te vinden? Het resultaat is hetzelfde, de zoektocht van het leven is geen statisch gegeven.

Nu de loting voor de Norseman, wat ook in het kader ‘meer’ past, wederom op een sisser uitgedraaid is, blijkt dat ik nog steeds inspiratieloos ben over het verdere aanpakken van dat vierletterwoord. De kleine broertjes van dit evenement (met voorsprong de Celtman of Manx) lijken een valabel alternatief, maar momenteel word ik er nog niet warm van. SwimRun Norway? Mogelijks, maar waar vind je een zot die je wil vergezellen in 9km zeezwemmen en 52km lopen? Transcontinental Race naar het voorbeeld van mijn buurman? Misschien, maar dat wordt wel heel eenzaam. Anyhow, voor dit laatste is de suggestiebox nog steeds geopend.