De laatste Ironman van Wouter Monchy – Dubbele pech, doorzetten en een finish vol emoties in Mallorca

Wouter Monchy heeft afgelopen weekend zijn laatste Ironman afgewerkt als pro-triatleet. In de Ironman Mallorca kwam hij na 9u25’55 als 38ste bij de pro’s over de finish op bijna anderhalf uur van winnaar Leon Chevalier. Op het eerste zicht leek het qua resultaat een einde in mineur, maar zoals wel vaker bij Wouter Monchy zit er een heel verhaal achter zijn laatste wapenfeit, een mooi verhaal van dubbele pech, opnieuw fietsen, niet nadenken, geen emoties, dan toch emoties bij de finish… Binnenkort gaan we met Wouter dieper in op zijn carriere van 22 jaar triatlon met ups en downs, maar geniet ondertussen al van het verhaal van zijn laatste triatlon!

“Nooit opgeven en je eigen fysieke en mentale grenzen verleggen. 22 jaar lang is dat mijn drijfveer geweest in triatlon,” vertelt Wouter. “Een prachtige periode die me gevormd heeft tot wie ik nu ben. Met de steun van een hele hoop mensen heb ik dingen bereikt die aanvankelijk buiten mijn bereik lagen en dat doet me met een heel goed gevoel terugkijken op deze fantastische periode. Een periode die we afgesloten hebben met Ironman Mallorca en een laatste serieuze test van mijn eigen dogma.”

“Ik spring op de fiets en zwadder van links naar rechts”

“De start verliep fantastisch! Ik dook als één van de eersten de zee in en kon me in de kopgroep nestelen. Met grinta liep ik naar de fiets, klaar voor 180 km strijd. Ik spring op mijn fiets en zwadder van links naar rechts. Fuck, platte voorband. Ik hoop dat ik zelf een fout gemaakt heb en mijn ventiel niet goed toegedraaid heb ‘s ochtends. Ik maak rechtsomkeer naar de wissel en laat mijn band oppompen, 2 minuten verloren maar ik zit nog in goed gezelschap.”

“Na een tiental kilometer voel ik dat ik zelf geen fout gemaakt heb, mijn voorband loopt opnieuw stilletjes leeg. Ik roep naar alles wat beweegt voor een reservewiel. Helaas, geen depannage motor in Ironman Mallorca. Kort voor de lange klim besluit ik te stoppen en zelf een nieuw binnenbandje te steken. Twee pogingen, twee binnenbandjes en beide bandjes verliezen druk aan de ventielverlenger. Verdomme… Rommel die voor de start van de race nog nagekeken werd door de fietsenmaker. Ik sta daar, honderden atleten passeren. Er stopt een vriendelijke fotograaf die me even laat bellen naar Fran om te zeggen dat ik niet gecrasht ben maar dat mijn race er wel op zit.”

“De boodschap is duidelijk: op naar die finish”

“Tot coach, vriend en mental coach (ook bekend als mister ’tough as nails’) Stefaan, die ook bezig is aan zijn race, voorbij komt. Hij geeft me zijn reservebandje en ik kan verder. De man die ervoor gezorgd heeft dat ik de afgelopen jaren mijn eigen fysieke en mentale grenzen gesloopt heb, zorgt er nu voor dat ik mijn laatste race kan finishen. Ik laat even de emoties toe, denk aan Fran en de kindjes die op mij staan te wachten en ram de klim op. Ik passeer Stefaan. We maken er niet te veel woorden aan vuil maar de boodschap is duidelijk: op naar die verdomde finish.”

“De resterende 150 kilometer doe ik wat ik goed kan. Niet nadenken, geen emoties. Jezelf reduceren tot duwen op de pedalen en zo snel mogelijk naar de eindmeet, no matter what.Na de wissel permitteer ik mezelf een knuffel met mij geëmotioneerde ouders en neem de woorden van mijn mama ter harte: maak er iets moois van! Ik loop zo snel ik kan maar geniet ook van elke passage voorbij mijn gezin. En ik geniet van de laatste keer, op naar de finish. Die finish vier ik uitbundig met mijn vrouw, kindjes, ouders en schoonouders. Dit is ons moment en een bekroning van het fantastisch avontuur dat triatlon was voor onze familie. Pech is een relatief begrip. Bedankt aan iedereen die hier de afgelopen 22 jaar deel van uitgemaakt heeft,” aldus Wouter.