Debby Gabriels, still standing, still running – Hoe kanker deze atlete niet klein krijgt

Op deze dag tegen kanker brengen we graag het verhaal van een straffe atlete die een paar maand na haar deelname aan de Hel van Kasterlee plots een heel andere wedstrijd voor de voeten kreeg gegooid. “Borstkanker!” luidde de harde diagnose acht maanden geleden, toen de wereld voor Debby even bleef stilstaan. Maar ze is niet bij de pakken blijven zitten, vocht keihard terug, probeerde te blijven sporten ondanks de bestralingen en de chemo. Een paar weken geleden deed ze mee als loper in trio in de Taxantria triatlon/duatlon en Debby zorgde daar voor de meest emotionele finish van het jaar, wat ons betreft.

Op een dag als vandaag vinden we het belangrijk om haar verhaal ook hier op 3athlon.be te brengen. In een sport waarin alles mogelijk is, is dit een verhaal van positieve ingesteldheid en mooie momenten in bittere tijden, een verhaal van volharding, doorbijten, blijven sporten, maar ook 95% enthousiasme en af en toe een traan, van chemo-mutsjes over hippe klakken tot en met het grijze broske van in Turnhout. Dat laatste maakte haar nog stoerder dan ze is en we zijn blij dat het tegenwoordig wat beter gaat met ons Debby, die we volgend jaar graag terug verwachten in de Hel om mee te doen voor het podium! Maar eerst dus een paar fragmenten uit haar verhaal, dat je integraal terugvindt op haar Debby Gabriels Coaching website.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Debby Gabriels (@debbygabriels)

“Bijna 8 maanden sinds mijn laatste post… Bijna 8 maanden sinds die verschrikkelijke diagnose… Ongeloof… onzekerheid… verdriet…boosheid…angst…,” zo begint het verhaal van Debby. “Maar 8 maanden later vertel ik graag mijn verhaal tot dusver. Inderdaad, tot dusver. Want het zit er nog niet op… Geen verhaal over mijn behandelingen, geen medische uiteenzettingen. Maar wel een verhaal over mijn positieve ingesteldheid, mijn dipjes en alle mooie momenten die ik beleefde de afgelopen 8 maanden.”

“De eerste 4 chemo’s waren de zwaarste: “Zou dit het worden de volgende maanden?” Ik keek er absoluut niet naar uit. Al snel verloor ik mijn haren, mijn hoofd werd wat dikker van de cortisone, alles wat ik deed vergde enorm veel energie. Maar ik weigerde eraan toe te geven. Ik bleef sporten, want dat werkte therapeutisch. Ik deed mee aan de 5km in Malle, de Lollepotters en de Bres triatlon in trio. Zalig! Ik kreeg hier enorm veel energie van en voelde me ook weer een beetje ‘sportvrouw’…”

“…En van zodra de traantjes weer gedroogd waren, was strijdlustige Debby daar weer met haar brede glimlach. Want je mag er van op aan. Ik ben elke dag blijven lachen en blijven genieten. Of lugubere grapjes maken… Moet kunnen… Ik trachtte dagelijks mijn kankerkaart in te zetten. Maar daar trapte Kristof niet in. En stiekem wilde ik ook niet anders behandeld worden. Juist op chemodag frietjes gaan halen. Daar had ik echt geen zin in ;-). Kristof heeft ook mijn haren geschoren. Een heel spannend moment was dat. Gelukkig bleek ik er nog goed mee te staan, net GI Jane. Angst werd zo al snel vervangen door opluchting. Weer een stapje verder…”

“…Jammer genoeg begonnen in de zomer ook stilaan mijn wimpers en wenkbrauwen uit te vallen en had ik het gehad met de chemomutsjes (het woord alleen al). Ik was mijn ‘kankerkop’ behoorlijk beu. Het dieptepunt kwam toen ik mijn nieuwe kleedje wilde aandoen maar ik geen mutsje had dat hierbij paste. Enkel een buff dat te strak zat en waardoor ik een nog dikkere kop leek te hebben. Mijn besluit stond vast: geen mutsjes meer voor mij. Vanaf nu draag ik enkel nog hoedjes en petjes. Niks meer waar je ‘chemo’ voor zet. En zo kon ik mijn ‘kankerkop’ weer een tijdje verdragen. “Het is maar tijdelijk, Debby!…”

“…Eindelijk! 4 weken rust. Genoeg ziekenhuis voor de zomer. Met veel goesting vertrokken we naar onze ‘home away from home’, ons huis in Slovenië. De batterijen terug opladen verdekke! Rusten, genieten en werken werden afgewisseld. Lange wandelingen, korte loopjes, optredentje hier, verjaardagsfeestje daar,… En tussentijds ook dat huis leeg maken en kuisen. Elke dag kreeg ik meer energie. Zolang ik mijn middagdutjes maar niet oversloeg en flink op tijd naar bed ging.

En ook de haren kwamen stilaan terug. De blauwe plekken boven mijn ogen bleken enkele dagen later wenkbrauwen te zijn. En ook mijn hoofd werd weer wat smaller. Ik zag er weer gezonder uit. De laatste week besliste ik ook dat ik door het leven zou gaan zonder petjes of hoedjes. Die moesten plaats maken voor een grijs broske!…”

“…Hoe ging dat verhaal al weer van Samsons’ haar en zijn krachten? Dat gevoel had ik alleszins. Hoe meer haar ik kreeg, hoe sterker ik me voelde. Ik schreef me samen met 2 White Cliffers dan ook nog last minute in voor de triatlon van Taxantria. Ik zou voor de eerste keer in 7 maanden 10km lopen. Het was een prachtige dag, de zon scheen en de vorm was daar. Al werd ik wel wat moe van het wachten tijdens de wedstrijd. Mijn teamgenoten moesten eerst nog 3,5km lopen en 40km fietsen. Eindelijk was het aan mij! De bedoeling was niet boven een hartslag van 165 te gaan. Want dat 10km volhouden zou al heel wat zijn. Maar het voelde goed, dus besloot ik het aan 170 te proberen. Na elke ronde werd ik luid aangemoedigd door mijn teamgenoten, familie en wildvreemden. Maar ook door Hans Cleemput, de speaker van dienst. Zijn krachtige woorden waren goed voor een kropje in de keel en bijna een traantje, maar ook voor vleugels! Ik liep mijn 10km aan een gemiddeld tempo van 5.12min/km en wist zelfs de laatste kilometers nog te versnellen! Topdag! Helemaal opgeladen voor stap 3: radiotherapie…”

“…Mijn haren zijn terug, ik zie er weer gezond uit (juist een kilootje of 5 te veel naar mijn goesting), ik ben 95% van de tijd weer mijn vrolijke, enthousiaste zelf. Maar… het is niet omdat mijn haren terug zijn dat ik genezen ben. Het zal nog een pittig gevecht worden met mezelf… Ik zal vast nog wel eens tegen een muur of twee aanlopen… Mijn conditie gaat misschien sneller terug zijn dan mijn spieren… En die vergeetachtigheid… daar zal ik ook nog even mee moeten leven… Maar hey, I’m still standing!

En dan is het nu tijd om te gaan werken naar mijn sportief doel voor 2023: De Ironman 70.3 in Luxemburg, samen met een bende toppers van de White Cliffs of Malle. Deze keer geen prestatiedoelen, wel gewoon genieten en uitlopen met opgeheven hoofd en weelderige haardos!”

Dit zijn slechts een paar fragmenten uit het verhaal van Debby. Het volledige verhaal kan je lezen op haar coaching website. We wensen deze stoere en sterke vrouw nog veel sterkte toe met haar laatste behandeling, maar we wensen haar ook nog veel leuke loop-, fiets en zwemkilometers toe!