De stille werker is niet meer…

Afgelopen zaterdag is Jan van de Velde overleden. Hij was ex-voorzitter van de VTDL, maar hij was vooral bekend als de osteopaat met de gouden handen. Al enige tijd zijn er plannen aan het smeulen om de echte pioniers van de Belgische triatlonsport terug samen te brengen voor een reünie. Alleen jammer dat dergelijke samenkomst meestal gepaard gaat met een triestige gebeurtenis zoals het recente overlijden van ex-voorzitter Jan van de Velde.  Jammer, doodjammer, want Jan zou met zijn subtiele maar gevatte opmerkingen de hele meute aan het lachen hebben gebracht. Bij het doorzoeken van mijn foto-archief, merkte ik ongewild dat deze zoektocht meteen zijn belangrijkste houding typeerde. Duidelijke foto’s kan ik pas vinden als hij aan het werk was om triatleten onder handen te nemen. Bij vieringen of officiële fotosessies stond Jan steeds een beetje achterop want in de picture staan was echt niets voor hem. Vandaar ook de verwondering van zijn vrienden toen hij de federatie ging depanneren als voorzitter. Maar deze functie was niet echt zijn ding. Liever stroopte Jan zijn mouwen op om sporters te helpen met zijn magische handen.

Voor een wervelende TV show had France 2 in 1994 de top-20 van de triatlonwereld uitgenodigd voor een heuse indoor-triatlon op de wielerbaan van Bercy. Een prestigieuze wedstrijd die Luc Van Lierde won met negen seconden voorsprong op Simon Lessing en Ralf Eggert.  Een knappe zege waarin Jan van de Velde een grote inbreng had. “He is a magician with golden hands,” waren de woorden van Glen Cook toen hij Jan aan het werk zag bij Luc. En daar gaat Claude van den Hurck volledig mee akkoord. “Het is inderdaad een raar verhaal maar het is toch echt gebeurd”, vertelde Claude toen we nara een opmerkelijk verhaal vroegen over Jan.

“Na de shiftingen in Bercy liep Luc van Lierde er heel erg zenuwachtig bij en zag het helemaal niet meer zitten om de finale voor die massa mensen te betwisten. Jan van de Velde, die naast voorzitter van de federatie ook osteopaat was, gaf Luc de raad om de resterende uren te gaan slapen. Vol van adrenaline en zenuwen zei Luc dat het zeker niet zou lukken. Maar dat was zonder Jan gerekend die Luc mee naar zijn hotelkamer nam om hem onder handen te nemen. Terwijl Jan bezig was met relaxatiemassage kwam Glen Cook binnen die naast het bed ging zitten om nog een praatje te maken. Na amper tien minuten keuvelen viel Luc tijdens het gesprek in slaap. Glen Cook schrok zich een bult en zei “Look, he has fallen asleep. That man is a magician with golden hands”. Vijf uur later ontwaakte Luc zo fris als een hoentje en kon met volle goesting naar de finale trekken.”

“Maar het zijn niet alleen de toppers die Jan graag onder handen nam. Vraag dat maar eens aan Gino De Bruyn die bij Jan te rade ging toen hij in vol ornaat klaar stond om naar een trouwfeest te vertrekken. Jan stuurde zijn vrouw alvast voorop en nam Gino onder handen zodat hij toch naar de wedstrijd kon.”

“Als ik Jan met enkele woorden moet omschrijven dan kan ik niet anders dan zeggen dat hij een man was met een gouden peperkoekenhart die niet graag in de picture stond. Met zijn prestaties in de sport heeft hij nooit opgeschept want toen ik hem vroeg wat die regenboogband in zijn praktijk betekende, kreeg ik niet direct een antwoord. Pas achteraf ben ik te weten gekomen dat het zijn souvenier en bekroning was van een deelname op het wk voor medicals.”

Bij de gedachte aan Jan van de Velde flitst het voorval tijdens het Europees kampioenschap in Novo Mesto me meteen voor de geest. Voor die wedstrijd waren we met de Belgische delegatie naar Slovenië getrokken in de luxueuze Vip bus van Xenia. Naast sport was er daar helemaal niets te beleven in de buurt van ons hotel. Samen met collega Marc Mercy trokken we in de late uurtjes op zoektocht naar een pub. Plots botsten we op Jan Vandevelde die in gezelschap was van Jacques Vissers. Tijdens ons gesprek zat er een veldmuis aan mijn voeten die ik wonderwel kon grijpen. Jan vroeg me wat ik met dat muisje ging doen en zijn gezicht stond plots op heel ernstig toen hij mij geloofde dat ik van plan was om de muis in de kamer van de Jeannine de Ruysscher en Mieke Suys zou zetten. Tenslotte is de muis in een plaatselijke Mercedes terecht gekomen omdat het dak op een kiertje stond. We waren het voorval meteen vergeten tot ’s anderendaags bij het ontbijt de Mercedes aan ons terras stopte. Toen zei Jan dat de man al naar de garage was geweest omdat hij iets hoorde piepen in zijn auto…

Bovenstaande foto typeert hem. Bij het ontbijt zit Jan uiterst rechts van boven, in de achtergrond, zoals hij het het liefste had…

Jan was geliefd bij de atleten. Zelfs de grote Spencer Smith was aangedaan door het heengaan van Jan. “Jan was such a kind man. I always remember Jan for his gentle demeanor. We spoke at great length whilst I was on the table pre and post race, and I owe many of my victories to Jans great hands. Thank you Jan for everything. You will be greatly missed”, liet Spencer ons weten. “Jan was zo’n vriendelijke man. Ik herinner me Jan altijd voor zijn aardige houding. We hebben veel en lang gepraat als ik op de tafel lag voor en na wedstrijden en ik dank veel overwinningen aan de handen van Jan. Jan, bedankt voor alles, we zullen je missen!”

Wij wensen de familie en vrienden van Jan heel veel sterkte toe!