Katrien Verstuyft na 6 podia: “Mentaal minder uitgeput dan andere jaren”

2018 was een topseizoen voor triatlete Katrien Verstuyft. De Merksemse pakte zes podiumplaatsen op de lange afstand dit jaar en bewees daarmee dat de lange afstand haar wel ligt. Voorlopig zijn het nog halve triatlons, maar wij vroegen in een uitgebreid interview uiteraard naar haar ambities op de volledige afstand. “Dit jaar heb ik Hawaii gevolgd totdat alle Belgische pro’s aan het lopen begonnen waren. En ik moet bekennen dat er voor het eerst een gedachte in me opkwam dat ik me daar toch ook eens zou willen meten met de besten. Maar ik ga me daar niet concreet op vastpinnen…”

3athlon.be: Had je zelf verwacht dat je dit jaar zo goed zou scoren op de halve afstand?

Katrien: In 2017 is mijn seizoen door omstandigheden pas laat op volle toeren beginnen draaien. Ik deed mijn eerste halve triatlon pas begin augustus op het BK in Eupen, een wedstrijd waar ik overigens heel slecht van herstelde. Pas een maand later begon het betere gevoel terug te komen op de Zwintriathlon en de T3 in La Roche om uiteindelijk de winst te pakken op de IM70.3 in Weymouth. Met ook nog een 2e plaats in Challenge Peguera-Mallorca kon ik mijn niveau op de halve afstand een beetje beginnen inschatten.

Als je je seizoen kan afsluiten met 6 op 9 internationale podiumplaaten, dan denk ik dat je tevreden mag zijn. Hier had ik waarschijnlijk vooraf voor getekend. Misschien had ik dit jaar eindelijk eens kans gemaakt op de titel van ‘Triatlete van het jaar’?

In tegenstelling tot de winter van 2017 kon ik 2018 wel zonder extra beslommeringen voorbereiden. Dus in die zin stond ik mentaal en fysiek al wel sterker aan de start van mijn seizoen, maar ik wist ook dat ik nog veel, voor mij, onbekende atleten zou tegenkomen op mijn pad. Dus het was telkens toch weer afwachten in welke mate ik weerstand kon bieden aan een aantal sterke namen op de lange afstand. Op de race briefings voelde ik me nog steeds de ITU-atleet die het lange afstandswereldje aan het indringen was, maar daar is nu al verbetering in gekomen 😉

Om dan echt op je vraag te antwoorden: ik ken te weinig van mijn huidige concurrenten om te resultaatsgericht naar een wedstrijd te gaan. Je hebt ook soms weinig zicht op wie er aan de start zal staan. Ik zie regelmatig atleten die op één of meerdere startlijsten staan en uiteindelijk niet komen opdagen (in functie van de concurrentie?). Daar doe ik niet aan mee. We maken in de winter een programma op, waar we ons zonder onvoorziene omstandigheden ook aan houden.

Na het voorsmaakje in Weymouth en Mallorca hoopte ik natuurlijk wel op enkele podiumplaatsen. Dat me dat op Rome en Vichy na, telkens is gelukt stemt me wel tevreden. Als je je seizoen kan afsluiten met 6 op 9 internationale podiumplaaten, dan denk ik dat je tevreden mag zijn. Hier had ik waarschijnlijk vooraf voor getekend. Misschien had ik dit jaar eindelijk eens kans gemaakt op de titel van ‘Triatlete van het jaar’?

Heb je iets fundamenteel veranderd aan je trainingen, zijn er onderdelen waar je anders, meer op traint?

In april 2017 ben ik beginnen samenwerken met Pieter Timmermans. Zoals eerder vermeld, had ik in de voorbereiding op vorig seizoen een zeer verstoorde winter. De grootste aanpassing voor mij is dus de verandering van trainer/coach en bijgevolg terug een nauwere en meer wetenschappelijke benadering met Jan Olbrecht en Vincent Vanbelle voor de lactaattesten. Wat stabiliteit en krachttraining betreft, werk ik nog steeds samen met Maarten Thysen van GRIT Leuven, die mij intussen al sinds 2010 daarin begeleidt.

Sinds februari 2017 komt er wel wat meer gepuzzel aan te pas door de combinatie met een halftijdse job bij Runners’lab.

Ten opzichte van mijn trainingen voor de OD ligt de verdeling uiteraard wel wat anders. De fietskilometers zijn toegenomen ten koste van de zwemkilometers. In zware trainingsweken kom ik wel eens uit bij 25u/week. Dat is zeker niet meer dan vroeger, maar het is wel al een paar keer gebeurd dat we de laatste dagen van een trainingsblok moeten bijsturen doordat de combinatie met 19u werk te zwaar doorweegt. Ten opzichte van mijn leven als voltijds proftriatleet heb ik vooral moeten inboeten in rust en buitenlandse stages.

Dit jaar heb ik Hawaii gevolgd totdat alle Belgische pro’s aan het lopen begonnen waren. En ik moet bekennen dat er voor het eerst een gedachte in me opkwam dat ik me daar toch ook eens zou willen meten met de besten. Ik ga me daar niet concreet op vastpinnen.

Ga je nog vol voor het podium van de World Bonus? En welke wedstrijden doe je nog?

Voor de World Bonus tellen je 6 beste resultaten van het Challenge-circuit mee. We hadden mijn planning zo opgesteld dat ik net 6 wedstrijden zou doen, maar ik ben aan 7 gekomen omdat mijn hart wou racen in Geraardsbergen, dus die werd kort voor die wedstrijd nog toegevoegd. Deze wedstrijd viel op het einde van een zwaar wedstrijdblok, dus we wisten op voorhand dat het daar kon tegenvallen maar dat viel uiteindelijk met een 2e plaats wel mee 😉

Het voordeel was dat ik in Sardinië mijn slechtste resultaat, 30ptn van The Championship, nog kon verbeteren en me kon optrekken naar de 3e plaats (ex-eaquo) op de ranking. Ik vermoed echter dat ik zal terugvallen naar de 4e plaats omdat Lisa Roberts Amerikaanse is en de overige wedstrijden zich vooral op dat continent afspelen. Ik ga daarvoor passen. Ten eerste omdat met 9 halve triatlons (+ enkele kwarts & (super)sprints) mijn lichaam ook wel toe is aan herstel. En ten tweede omdat ik netto enkel nog punten overhoud na aftrek van mijn slechtste wedstrijden en ik dus in een wedstrijd 3 plaatsen hoger dan Lisa Roberts zou moet eindigen om alsnog ex-aequo te blijven. Het verschil tussen 3e en 4e plaats in de ranking is $3000. Reken het om naar euro en trek daar de belastingen en kosten van overzeese vluchten en verblijf af en er zal niet veel meer overblijven van dat verschil… Dan geef ik liever de voorkeur aan rust en een goede wintervoorbereiding om een stevige basis voor 2019 te leggen.

En dan de grote vraag: ga je de stap maken naar de volledige en wanneer?

Je bent niet de eerste die deze vraag stelt… De druk van buitenaf ligt behoorlijk hoog. Ik wil dit enkel doen als ik me er volledig klaar voor voel. Pieter heeft die vraag in 2017 na die 2e plaats in Mallorca ook gesteld. Ik vond toen dat ik de halve afstand, en dan vooral het fietsen, nog niet genoeg onder de knie had om mij aan de volgende stap te wagen.

Dit jaar heb ik Hawaii gevolgd totdat alle Belgische pro’s aan het lopen begonnen waren. En ik moet bekennen dat er voor het eerst een gedachte in me opkwam dat ik me daar toch ook eens zou willen meten met de besten. Ik ga me daar niet concreet op vastpinnen. Daarvoor moet ik eerst mijn huidige seizoen nog evalueren. Ik vrees ook dat dit niet zal gaan zonder eens verlof zonder wedde te nemen om stage(s) in te lassen voor de broodnodige fietskilometers.

Dankzij mijn job heb ik alleszins de druk niet om van prijzengeld te moeten leven, maar het is wel aangenaam om van een wedstrijd thuis te komen met het idee dat je er dankzij je prijzengeld nog een beetje winst/inkomen aan overhoudt.

Dit jaar was het vooral Challenge. Naar de Belgische pers heeft Ironman nog meer uitstraling. Heb je daar plannen voor?

Ik ben me er volledig van bewust dat Challenge minder aanzien heeft ten opzichte van Ironman, maar ik doe deze sport ook vooral voor mezelf. Het niveau ligt nochtans zeer gelijklopend op de halve afstand.

Ik heb in 2018 proberen te focussen op het Challenge-circuit vanuit financieel oogpunt, omwille van budget tekort (prijzengeld + ranking en af en toe gratis transfer en verblijf). Dit jaar zat ik met een sponsorbudget dat nog niet reikt tot de helft van wat een profatleet nodig heeft om break-even te draaien, laat staan om ervan te leven. Dankzij mijn job heb ik alleszins de druk niet om van prijzengeld te moeten leven, maar het is wel aangenaam om van een wedstrijd thuis te komen met het idee dat je er dankzij je prijzengeld nog een beetje winst/inkomen aan overhoudt.

Zoals eerder aangekaart, moet ik nog bekijken welke wedstrijden gepland zullen worden in 2019. Dit jaar had ik drie wedstrijden op IM70.3 gepland, maar heb ik er eentje laten vallen omwille van vermoeidheid. Ik sluit niet uit dat het er volgend jaar meer gaan worden, maar ik denk ook niet dat ik het Challenge-cicruit volledig links zou laten liggen. De organisatoren van Challenge zijn zeer atleetvriendelijk en hulpvaardig, wat ik soms een beetje mis bij IM.

Blijf je overigens bij Atriac? Of wordt het niet eens tijd om voor individuele sponsoring te gaan, zoals veel andere pro’s die voor de World Bonus gaan?

Op deze vraag zou ik graag mijn joker inzetten.

Het is duidelijk dat bij Atriac de budgetten gefocust zijn op de korte afstand (ITU, BKs en T3). Voor volgend seizoen heb ik nog steeds geen budget voorgesteld gekregen. Dankzij de Stad Antwerpen heb ik dit jaar bovenop mijn Atriac-budget gelukkig nog een extra bijdrage gekregen. En voor volgend jaar zijn er contacten met een potentiële sponsor, maar het is nog veel te vroeg om hier verder over uit te weiden.   

Ik ben dankbaar voor het budget dat ik van Atriac krijg, maar het volstaat niet om een triatlonseizoen bekostigd te krijgen. Weggaan bij Atriac zou echter ook betekenen dat ik voor het budget dat ik (vorig jaar althans) kreeg, zelf extra geld moet bijeen zien te krijgen. Alle kleine beetjes helpen…

Ik probeer alleszins extra middelen te verwerven, maar het is tijdrovend (tijd die ik vaak te kort kom) en je moet de juiste contacten hebben. Meestal is het relatief gemakkelijk om aan materiaalsponsors te geraken maar als je ziet dat ik nu 2 jaar rondrijd met een tweedehands tijdritfiets van 3-4 jaar oud, dan weet je dat zelfs een fietssponsor niet voor de hand liggend is. Laat staan een financiële sponsor.

Bovendien is uit de kosten komen één zaak, maar ervan kunnen leven, is nog een andere zaak. Momenteel beschouw ik het als een luxe om terug te kunnen vallen op een vast halftijds inkomen. Dankzij de flexibiliteit van Koen Wilssens, CEO van Runners’lab, kan ik overigens meer verlof opnemen om mijn wedstrijden te doen en vervolgens tijdens de minder drukke periodes deze uren inhalen.

In Geraardsbergen zou ik twee vliegen in één klap kunnen vangen. Al verwacht ik dan toch een zwaarder bezet kampioenschap dan de afgelopen jaren in Eupen, wat dan weer meer glans zou geven aan een eventuele titel.

Staat Geraardsbergen opnieuw op je planning in 2019 en wat worden je andere doelen volgend jaar?

Heel graag! Een Challenge in België op een heel tof parcours, die overigens in 2019 meetelt als Belgisch kampioenschap. Het is nog een vraagteken of mijn toekomst bij Atriac ligt, maar het is mij intussen wel duidelijk gemaakt dat een Belgische titel op eender welke afstand voor de club meer doorweegt dan een internationale overwinning op de lange afstand (cf. Challenge Praag), wat dan voor mij persoonlijk toch een hogere stap is. In Geraardsbergen zou ik twee vliegen in één klap kunnen vangen. Al verwacht ik dan toch een zwaarder bezet kampioenschap dan de afgelopen jaren in Eupen, wat dan weer meer glans zou geven aan een eventuele titel.

De andere doelen zullen in de loop van december vorm krijgen, maar ik vermoed dat de The Championship in Samorin er wel zal tussenzitten. Ik heb intussen al 4 kwalificatietickets. Misschien moet ik er enkele op eBay gooien om wat extra budget te verwerven 😉

Hoe ziet jouw winter er straks uit? Korte of lange rustperiode, snel terug aan het trainen, welke trainingen…?

Vorig jaar mocht ik van Pieter 4 weken absoluut niets doen. Ik mocht nog net mijn woon-werk verplaatsing met de fiets doen. Toch een dikke 60 km die ik in trainingsperiodes maar al te graag bij mijn weektotaal aan trainingskilometers tel.

Ik voel mij mentaal minder uitgeteld dan andere jaren. Vermoedelijk heeft het goede weer in België er iets mee te maken. Maar er zijn enkele kwaaltjes die wel wat extra rust en opvolging kunnen gebruiken om met een gerust gemoed terug aan de opbouw te kunnen beginnen. Vanaf december zal de locomotief normaal gezien wel weer op gang gebracht worden.

Het viel me vorig jaar wel op hoe geleidelijk aan mijn opbouw bij Pieter was. Zeker qua fietskilometers stond ik half april in Rome met een klein hartje aan de start tegenover de full time-pro’s met winterstages in de benen. Het antwoord van Pieter was duidelijk: ‘We pieken niet naar Rome’. Achteraf gezien wist hij heel goed waarmee hij bezig was. Mijn fietsen verbeterde duidelijk van wedstrijd tot wedstrijd om vanaf Geraardsbergen op kruissnelheid te komen. Daarvoor skip ik graag alle fietskilometers in de Belgische vrieskou 😉

Ik voel mij mentaal minder uitgeteld dan andere jaren. Vermoedelijk heeft het goede weer in België er iets mee te maken. Maar er zijn enkele kwaaltjes die wel wat extra rust en opvolging kunnen gebruiken

Geniet je nu meer van de LD dan van de OD vroeger?

Ik mis heel hard het samen reizen en deelnemen aan wedstrijden op de OD, vooral dan de gesprekken en lachbuien met Claire Michel. Het deed zo’n deugd toen ze onlangs vanop haar stageplaats in Alcudia in Mallorca overstak om in Peguera te komen supporteren. Ik herkende haar stem onmiddellijk op het loopparcours. De tijd nadien was te kort om over alles bij te praten, maar het was een heel fijn weerzien.

Nu is het reizen wat eenzamer. Ik heb niet het budget om altijd iemand mee te nemen. Anderzijds stel je je meer open om contacten te leggen met je concurrenten en de Belgische age groupers, waaruit dan toch ook weer fijne contacten ontstaan.

Wat de wedstrijden zelf betreft, voel ik me minder gestresseerd dan op de OD. Het gevoel dat het zwemmen niet allesbepalend is, neemt veel stress bij me weg. Eén grote les, die ik uit het verleden geleerd heb, is dat het belangrijk is te genieten van wat je doet. Dat vergat ik vroeger wel eens omdat de stress de bovenhand nam.

Ik leef nu minder in die ‘bubble’. Dat ben ik nu wel aan het goedmaken, wat absoluut niet wil zeggen dat de ambitie is afgenomen. Ik ben nog altijd datzelfde competitiebeestje van vroeger, maar kan alles ook gemakkelijker relativeren. Een klant bij Runners’lab heeft er op mijn volgende werkdag geen boodschap aan dat ik een slechte wedstrijd zou gedaan hebben. Dan stap ik weer met beide voeten in een andere wereld… om na het werk weer voluit te focussen op triatlon 🙂