Subscribe Now
Trending News
By using our website, you agree to the use of our cookies.
Geert Byttebier maakt in IM Argentinië zijn droom waar
Geetr Byttebier op weg naar glorie in de Ironman Argentina 2018 (foto: Geert Byttebier)
Nieuws

Geert Byttebier maakt in IM Argentinië zijn droom waar

In onze eerste Throwback Thursday van 2019 keren we niet zo heel ver terug in de tijd, naar de Ironman van Argentinië waar Geert Byttebier op 2 december 2018 zijn grote droom nastreefde: een ticket voor het WK Ironman in Hawaii. “Deze wedstrijd had iets meer slots (75 ipv 40) en dus besloot ik, in alle stilte, om na de Ironman Vichy in augustus, toch nog de sprong te wagen. En jawel, deze keer is het gelukt. Kona here I come!”

“Na een mooi jaar van sportieve uitdagingen (Ironman 70.3 Marbella, Challenge Venetië (1e plaats), European Championship Glasgow, Ironman Vichy (13e plaats), Marathon Frankfurt (3u28)… was de laatste uitdaging van het jaar een deelname aan de Ironman Argentina, dat tevens het Zuid-Amerikaans kampioenschap was,” vertelt Geert.

Water te koud, zwemmen ingekort

“Mijn droom , zoals voor vele triatleten, was om eens te kunnen deelnemen aan het wereldkampioenschap in Hawaï. Deze wedstrijd had iets meer slots (75 in plaats van 40) en dus besloot ik , in alle stilte, om na de Ironman Vichy in augustus, toch nog de sprong te wagen. En jawel, deze keer is het gelukt. Kona here I come!”

Geert Byttebier tijdens de run in Argentinië (foto: Geert Byttebier)

“De voorbereiding verliep perfect tot drie weken voor de wedstrijd toen ik door een overbelaste knie niet meer de trap kon afgaan zonder pijn. Dan maar geen lopen meer en veel rust. Een ietwat moeilijke keuze maar toch de juiste keuze, zo bleek achteraf. De conditie was er en de focus hebben we op het zwemmen gezet met een week van 28 km zwemmen en geen lopen. De knie heeft tijd gehad om te herstellen en tijdens de wedstrijd heb ik er geen last van gehad. Gelukkig.

De ochtend van de wedstrijd werd er afgekondigd in de wisselzone dat het zwemmen ingekort was omdat de temperatuur van het water te koud was. Het werd 1500 meter in plaats van 3900 meter. Het voelde inderdaad frisjes aan. In combinatie met de hoge golven, was het best wel hevig om de dag mee aan te vangen.

Na 27 minuten stapte ik uit het water met een gemiddelde van 1’26 per 100 meter.”

Verdomme, waar is die finish nu?

“Er waren 3 rondes en het parcours was deels met de wind mee en deels tegen de wind in. Ik had mijn vol wiel mee, wat een gok was, want bij hevige windstoten (zoals de dag ervoor, aan 75 km/u) word je gewoon weggewaaid. In de eerste ronde was de wind nog te doen, maar de tweede ronde was het beuken tegen de wind en maken dat de fiets niet onderuit geslagen werd. Met wind mee was het natuurlijk best genieten. Niets geestiger dan vlammen aan 50 km per uur. Ik wist dat Laurent Jalabert in mijn categorie meedeed, en dat hij hier zijn voordeel uit ging halen. Uiteindelijk heeft hij de 180 km in 4u54 (36,6 km/u) gedaan, terwijl ik er 5u23 (33,34 km/u) over gedaan heb. Tja, ik kreeg info door tijdens de rit dat ik eens 2e was, dan weer 4e, …

Na de 180 km fietsen begon dan de marathon, een aangename afwisseling in de lange dag -). Bijna onmiddellijk had ik een haas gevonden die rond de 4m30/km liep en het voelde goed aan om hem te volgen. Wederom waren er 3 ronden , deels met en deels tegen wind.

Na 8 km gaf mijn Garmin horloge aan dat de batterij leeg was… tja, dan maar op gevoel lopen zeker… Gelukkig was er de echtgenoot van een andere Belgische atleet die mij elke ronde wist te vertellen wat mijn positie was. De hele marathon liep ik in derde positie, met nr 4 op twee minuten en de rest in zijn zog op enkele minuten.
Ik wist dat ik mij niet kon permitteren om verval te hebben, dus doorzetten, was de boodschap. Vooral de laatste 10 km tegen de beukende wind de snelheid van 12 km/u aanhouden, was best pittig.

Geert Byttebier vindt dan toch de finish in Argentinië (foto: Geert Byttebier)

Op 40 km hoor ik dat ik nog steeds op de derde plaats zit en dus op het podium sta. Ik geef nog eens alles, en ga richting finish. En toen ben ik onoplettend geweest… de finish lag niet in het zicht, eerder op een verhoog en een kleine oploop zonder aanduiding liep er naartoe. Dit had ik niet gezien en ik liep dus door, denkende dat het verder was. Ik zag dat ik fout zat, maar twijfelde… Verdomme, waar is die finish nu… en dan ben ik maar al spurtend teruggekeerd.”

Waarom triatlon en de vele uren trainen?

“Het resultaat: nummer 4 kreeg de derde plaats met zes seconden verschil cadeau van mij. Balen is dit, maar goed, wat is gebeurd, is gebeurd. Ik heb mijn Kona ticket en ik weet dat ik eigenlijk naast Jalabert op het podium stond ware daar niet mijn onoplettendheid. En als ik zie hoe close ze achter mij eindigden, besef ik wel hoe scherp de competitie was.

Al bij al ben ik dus best tevreden: 2018 was me het jaartje… na 4 jaar triathlon voel ik me meer en meer evolueren en dat doet plezier. De trainingen zijn hard en veeleisend. Maar tijdens de wedstrijd voel je gewoon het resultaat van je hard werk.

Wat een intense mooie wedstrijd was het, en toch, het is alsof ze zo voorbij waren die 9u33’12. ‘Waarom triathlon en de vele uren trainen?’ vraag ik mij soms af ? Wat is er nu zo leuk aan het wederom op die fiets kruipen en tegen de wind in te beuken in de kou,…of om 7u ’s morgens in het zwembad te springen om toch nog die 4 km af te werken om dan zo snel mogelijk in de file te gaan staan richting Brussel…wat maakt het zo leuk om op zondagnamiddag alleen langs de vaart je 20 km af te werken als 2e training van de dag?…Wat is daar nu aan? Het is toch veel leuker en gezelliger met een glas wijn voor de haard een ‘filmke’ kijken…?

Awel, mijn antwoord op die vraag is heel simpel; inderdaad, het is veel leuker bij de haard! -)

En toch, de intensiteit van het trainen, het opzoeken van je grenzen, betekent voor mij: mezelf herontdekken. Elke dag opnieuw. In mijn successen en tegenslagen. Groei en evolutie voelen, is gewoon spannend. Hierdoor voel ik mezelf alive and kicking, zoals men zegt. Ja ja, pittige doelen stellen, is één ding, maar de maanden ervoor groeit ook echt het verlangen om die race te mogen doen, om het beste van jezelf te kunnen geven. 9 a 10 uur volop knallen, yeah…right on.”

Geert Byttebier met zijn slot voor Kona 2019 (foto: Geert Byttebier)

Fouten maken is part of the story

“En zelfs het missen van de afslag naar de finish was eigenlijk achteraf een mooie (maar niet makkelijke) ervaring in leren loslaten. Ik heb mezelf wel honderd keer afgevraagd hoe ik dat nu heb kunnen missen en zo mijn twee minuten voorsprong en derde plaats aan de vierde heb kunnen weggeven…Maar ook hier is er iets te leren, hoe dom dit ook was. Fouten maken is part of the story…

Ik kijk alvast uit naar 2019 om met volle goesting naar het Wereldkampioenschap IM in Kona toe te werken. En bij deze mijn wens aan jullie voor 2019; kick ass big time warriors out there !” aldus Geert.

Wij kijken ook alvast uit naar oktober 2019 Geert! Tot dan!