Girl Power: Sara Van de Vel “Ik ben de Yves Lampaert van de triatlon…”

“Sport is altijd al belangrijk geweest voor mij. Mijn grootste motivator is de mooie momenten die je beleeft tijdens training en wedstrijd. Het doet pijn maar het is ook zo genieten…” Deze week gaan we Sara Van de Vel even haar verhaal laten doen. Deze 24-jarige triatlete start sinds dit jaar bij de Pro’s maar ook zij is ergens begonnen. We hebben dezelfde coach dus heb ik af en toe de kans om samen met haar te trainen en dan besef ik alleszins dat ik nog wat meer boterhammen moet eten, want ze is snel, die Van de Vel! Lees even mee.

3athlon.be: Sara jij begon zoals iedereen onderaan de ladder. Wanneer besefte jij: “Ik wil triatlon gaan doen“?

Sara: “Ik ben met triatlon begonnen in 2013, nog niet zo heel lang geleden dus. Ik ben nu aan mijn zesde seizoen bezig. Sportief ben ik altijd wel geweest. Ik was een langeafstandsloopster. Voor de fun had ik al wel eens een duatlon meegedaan. Op atletiekstage in Sankt-Moritz had ik dan ontdekt dat ik eigenlijk wel kon fietsen. Ik kwam uit blessure en had mijn fiets bij, een oude u.scanini met een totaal verkeerd verzet voor in de bergen, hahaha. Na deze stage kwam triatlon wel vaker voorbij in mijn dromen, maar één ding hield me tegen… dat open water!”

“Ik had een enorme openwaterangst, tot wenen toe… En ja… dat is niet zo handig bij een wedstrijd met als eerste onderdeel zwemmen…”

“Ik had (heb nog steeds) een enorme openwaterangst, tot wenen toe… En ja… dat is niet zo handig bij een wedstrijd met als eerste onderdeel zwemmen. Via vrienden van mijn mama, die reeds bij Atriac waren ingeschreven, sloot ik me bij deze club aan. Toevallig zag ik een WINactie van een sportwinkel op facebook. Je kon een startpakket winnen voor Viersel. Normaal doe ik niet mee aan deel-en-win acties, maar deze vond ik wel de moeite. Gedeeld en gewonnen!”

“Dus nu moest ik wel mijn sprong wagen. In Viersel deed ik dus mijn eerste wedstrijd, de sprintafstand, in schoolslag. Met een grote glimlach (en een naamsvermelding van Hans) kwam ik ergens rond de 90ste plaats uit het water. Op de fiets begon ik aan mijn inhaalrace en in het lopen kon ik het afmaken. Ik won de race en de triatlon-microbe heeft mij nooit meer losgelaten.”

“Mijn eerste zwemtraining vergeet ik ook nooit. De zwemcoach zei “400 meter crawl opwarmen” en ik stond daar met open mond… Hoe moest ik dat gaan doen?…”

“Ik besloot om eens deftig te gaan praten met Atriac en daar werd ik toch even met mijn voeten op de grond gezet. Maar dat gesprek was wel mijn trigger om mijn uiterste best te gaan doen. Ik moest echt leren zwemmen. Mijn eerste zwemtraining vergeet ik ook nooit. De zwemcoach zei “400 meter crawl opwarmen” en ik stond daar met open mond… Hoe moest ik dat gaan doen? Ik geraakte niet in crawl tot de helft van het Wezenbergbad. Maar volharding helpt altijd. Zwemmen, kan je leren, en angsten overwinnen ook.”

Zo is dat Sara! We hebben momenteel dezelfde trainer. Ik ben er alleszins heel tevreden mee. Hoe ben jij bij Peter Croes terechtgekomen?

“Na 1 jaar Atriac was er een conflict tussen mijn looptrainer en de club. Via via kwam ik bij Peter terecht. We vieren dit jaar onze vijfjarige samenwerking. Nog een grappig detail; heel toevallig hebben wij ook ontdekt dat wij familie zijn. Mijn opa en zijn oma waren neef en nicht. Om op jouw vraag te antwoorden, ik ben ook erg tevreden met Peter als coach! Ik denk dat je dat kan beamen, als ik zeg dat hij heel erg begaan is met zijn atleten. Hij staat dicht genoeg bij de atleet en houdt net genoeg afstand. Dat vond ik heel belangrijk!”

“Aan zijn coaching tijdens het zwemmen heb ik echt veel te danken. Het heeft me enorm vooruit geholpen. Andere verstond ik niet, hij gaf uitleg en ik begreep het. Als hij iets voor de tiende keer moet uitleggen dan doet hij dat, nog altijd met evenveel geduld. Hij stelt mij gerust door zijn ervaring om om te gaan met stress. Als je 15 à 25 uren training moet doormalen, kan je maar beter een klik hebben met je coach en ik heb die zeker met hem.”

Helemaal mee eens! Jij studeert in Gent en woont in Leuven… dat zal ook wel niet eenvoudig zijn om het studentenleven links te laten zeker?

“Wel, tijdens mijn seizoen lukt me dat wel aardig om voorbeeldig te zijn. Tijdens het ‘off-season’ geniet ik dan wel van mijn studentenleven. Momenteel zit ik inderdaad op kot in Leuven en studeer ik in Gent. Aangezien ik maar twee dagen in de week naar Gent moet, is dit nu nog te doen. De tijd op de trein gebruik ik om te werken of studeren. De reden dat ik nog in Leuven woon, is dat het daar het ‘triatlon-walhalla’ is en het grootste deel van mijn vrienden daar woont.”

“Peter zei me laatst dat ik een Yves Lampaert ben. Tijdens het programma «Leve de Ronde » zei Patrick Lefevere over Lampaert dat hij ook wel wat last heeft om neen te zeggen tegen sociale activiteiten…” 

“Volgend jaar zal ik moeten verhuizen en hier kijk ik wel wat tegen op. Al is het misschien niet zo slecht voor de combinatie sociaal leven – triatlon, aangezien ik in Gent momenteel nog niet echt veel vrienden heb. Ik heb soms ook wel wat moeite om neen te zeggen tegen al die sociale activiteiten. Peter zei me laatst dat ik een Yves Lampaert ben. Tijdens het programma «Leve de Ronde » zei Patrick Lefevere dat over Lampaert omdat hij ook wel wat last heeft om neen te zeggen tegen sociale activiteiten.” 

Wat is jouw motivator? En waar wil je geraken? Wat is jouw doel?

“Sport is altijd al belangrijk geweest voor mij. Mijn grootste motivator is de mooie momenten die je beleeft tijdens training en wedstrijd. Het doet pijn maar het is ook zo genieten. Je beklimt een berg en als je boven bent… dat uitzicht… fantastisch toch?! De ‘gratis’ geneugten van het leven. Natuurlijk motiveert het mij ook om altijd beter te willen worden. Ik doe niets half en probeer altijd alles zo correct mogelijk af te werken.”

“Ik bouw mijn dagen rond mijn trainingsschema. Ik wil het beste eruit halen wat erin zit. Ik geniet ook enorm van mijn trainingen. Er zijn dagen dat ik op mijn eentje wil trainen, andere dagen train ik dan weer liever samen. De meeste van mijn vrienden doen hetzelfde. Dus ik geniet er echt wel van.”

“Ik ga niet flauw doen. Tuurlijk wil ik ooit naar Hawaii. Alles op zijn tijd…”

“Ik ga niet flauw doen. Tuurlijk wil ik ooit naar Hawaii. Alles op zijn tijd. Ik ben daarom sinds dit seizoen aangesloten bij LTTD, een warme club die de langere afstand hoog in het vaandel draagt. Ik focus dit jaar op de halve afstand om nog te ontdekken en te leren. Ik heb uiteindelijk ook nog maar drie halve wedstrijden achter de rug.”

Hoe heb je die ervaren? Wat was voor jou de leukste wedstrijd?

“Qua ervaring vond ik de 70.3 Ironman Turkije de leukste. Ik ben er helemaal alleen naartoe gegaan. Ik krijg ook nog steeds kippenvel als ik denk dat ik er als eerste vrouw ben beginnen lopen en dan ook won met negen minuten voorsprong. Het was wel een non pro race. Maar dat lint omhoog mogen steken, is toch speciaal.”

“Op het WK 70.3 Ironman Zuid-Afrika ben ik in de laatste kilometer nog overlopen, dus daar werd ik tweede overall met 30“ verschil. De 70.3 Ironman Dubai was dan mijn eerste wedstrijd waar ik als Pro ben gestart. Ik werd zesde overall, dat is niet slecht. Het lopen kon beter maar voor de rest was ik er wel superblij mee. Ik heb er beseft dat er nog veel ruimte is voor zoveel meer.”

Wat is je mooiste herinnering tot nu toe?

“Mijn mooiste herinnering is met voorsprong het BK sprint-triatlon in 2015. Ik heb er heel slecht gezwommen en verloor 1’40. Dan heb ik mezelf voor de spiegel gezet en gezegd “Sara hiervoor kwam je niet! Je kan beter”” en dan ben ik ‘voor mijn leven’ beginnen rijden. Iets voor het einde van het fietsonderdeel sloot ik terug aan bij de kop.”

“Sara, met zo’n beginnersfouten gaan we niet finishen, hiervoor zijn we niet gekomen. Ik begon te lopen met een gat van 10 à 15 meter. Dat waren wel de zwaarste meters van mijn leven tot nu toe…”

“Maar dan had ik weer een horror-wissel. Drie keer heb ik mijn loopschoen laten vallen. Ook daar heb ik weer mijn spiegel voorgehouden en gezegd ‘Sara, met zo’n beginnersfouten gaan we niet finishen, hiervoor zijn we niet gekomen’. Ik begon te lopen met een gat van 10 à 15 meter. Dat waren wel de zwaarste meters van mijn leven tot nu toe. Eerst ging Charlotte Deldaele eraf en dan Ine Couckuyt en ik won! Dat was een heerlijk gevoel en de ‘YES I CAN’ mentaliteit is altijd belangrijk tijdens wedstrijden. Je moet in jezelf blijven geloven.”

Heb je nog wat extra advies voor onze twijfelaars?

“Het zwemmen mag geen struikelblok zijn, schoolslag is ook een slag en crawl kan je leren! Het is zo fantastisch om het pure van het openwaterzwemmen te ervaren. Als je training niet gaat zoals gepland, dan is het zo. Je hebt toch sowieso een stap voor op het niet te doen.”

“Voeding is de vierde discipline in triatlon en oh zo belangrijk om dit ook te trainen. Door mijn studies heb ik zelf ook al wel wat advies gegeven aan medetriatleten en het is onwaarschijnlijk hoe groot de verschillen in eetgewoonten soms kunnen zijn. Het is dan ook heel fijn om te zien dat het slimme aanpassen van sommige voedingspatronen enorme verschillen kunnen maken. Geniet van de sport in al zijn facetten.”

Op 1 mei kan je deze Power Girl overigens vergezellen tijdens Sara’s Ride en nadien een lekkere pasta blijven eten.