12 meter of 25 meter? – een non-drafting discussie

Zouden triatleten het non-drafting spel eerlijker spelen als de afstand tussen twee fietsers verhoogd zou worden van 12 naar 25 meter? Die vraag stelden we in onze Poll Van De Week op Instagram. Na elke non-drafting wedstrijd is het opnieuw hommeles op sociale media. Atleten uiten hun ongenoegen wanneer ze tijdens hun – naar eigen zeggen – eerlijke wedstrijd voorbij geracet worden door een stayerpeloton of wanneer ze de aansluiting met de kopgroep niet kunnen maken omdat daar een uit de kluiten gewassen samenwerking plaatsvindt.

Elk verhaal heeft twee kanten en deze drafting discussie waarschijnlijk nog meer: er is het (zelf)respect van atleten, het optreden van officials, een rol van de organisatie en, tot slot, hebben we nog maar heel zelden een atleet horen toegeven dat zijn verworven penalty terecht was.

Fair play en pragmatiek

Het meest gesuggereerde topic in onze poll was dat de afstanden behouden dienden te worden en dat atleten de hand in eigen boezem moeten steken. Een wedstrijd wordt pas fair wanneer iedereen volgens de regels speelt. Het zal weinig tot geen verschil maken dat een atleet nu op 10 meter of 12 meter rijdt, zolang de afstand maar voldoende is dat er niet in-your-face overtreden wordt. Fair play en pragmatiek.

Wat als je geen official ziet?

Waar voor vele atleten het schoentje knelt, is bij de grote afwezigen. Veel wedstrijden verlopen zonder dat de fietsers één enkele official tegengekomen zijn. Laten we dan nog in het midden of het over een “officiële” of een “zwarte” wedstrijd gaat, maar officials zijn een minimum voorwaarde om overtreders te kunnen bestraffen. Als ze er dan toch zijn, worden er weinig kaarten uitgedeeld en de kaart die uitgedeeld worden zijn – volgens betrokken atleten – nooit terecht. Waar rook is, is vuur. Zolang dit laatste niet verandert en het stigma van een penalty onoverkomelijk blijft, zal er niets veranderen.

Veel starters op “korte” parcoursen

Als laatste kunnen we kijken naar de organisaties. Met een beetje simpele wiskunde kunnen ook zij een bijdrage leveren aan de draftingdiscussie. Een mooi voorbeeld hiervan vinden we op de blog van Trisutto, naar aanleiding van gelijkaardige discussies in Kona (2016).

“Op 5 minuten kwamen we met 350 atleten uit het water, allen tussen de 60 en 65 minuten. Om de reglementaire 12m te handhaven zou dit een onafgebroken sliert van 4,2km aan fietsers veroorzaken. Met een gemiddelde snelheid van 36km/u duurt het 7 minuten om deze afstand te overbruggen: 40% van deze groep heeft bijgevolg zelfs niet de plaats om in regel te kunnen rijden. Deze zelfde analyse gaat op voor deelnemers die tussen de 55 en 60 minuten gezwommen hebben en tussen de 65 en 70. Meer zelfs, hoe trager de atleten fietsen, hoe meer tijd ze nodig hebben om die 4,2km te overbruggen en hoe groter het percentage dat simpelweg niet in de regel kan zijn.

En inhaalmaneuvers? Stel dat iemand dit monster van 4,2km dat voortbeweegt aan 36km/u wilt in halen binnen het uur dient deze 4,2km/u sneller te rijden. Deze 40,2km/u gedurende 40km is een snelheid die pro’s met moeite halen in Hawaii. Meer realistisch is 38km/u, wat een inhaalmaneuver van 2 uur en 76km in parallel rijden impliceert.”

Gewoon olympisch: draften zonder discussie

Andere suggesties die binnenkwamen via instagram opteerden voor meer stayer wedstrijden. Deze zorgen niet enkel voor extra spanning en tactiek, ze waren in 2000 ook de reden dat triatlon opgewaardeerd werd tot Olympische discipline.

Non-drafting races schrappen is volgens ons weliswaar een brug te ver, het is en blijft tenslotte hoe onze geliefde sport ontstaan is.