Laetitia overleeft oven van IM Frankfurt: “Het was een echte afvallingsrace”

Triatlete Laetitia Theus beleefde de hete Ironman Frankfurt vanop de eerste rij: “Een paar dagen na “de oven” van Frankfurt ben ik weer wat op adem gekomen. In augustus 2018 ergens, net na mijn deelname aan de laatste editie van de Ironman Maastricht, schreef ik me in voor Ironman Frankfurt 2019. De weersvoorspellingen krijg je uiteraard niet op voorhand mee en de sfeer in hoe je naar zo’n race kan toeleven al helemaal niet.”

“Racing Ironman is niet alleen maar fysiek. Mentaal moet je ook sterk zijn om zo’n wedstrijd tot een goed eind te brengen. Ik moet jullie dan ook niet vertellen dat als ik dinsdag, 5 dagen pre race, door nieuw management te horen krijg dat mijn contract stopt, de grond onder mijn voeten wel even wegzakt. Ik vertrek dus met een hoofd vol zorgen richting Frankfurt op donderdag. Mijn enthousiasme bij het zien van de venue en het ontvangen van de gegeerde rugzak is veel minder dan anders. Bovendien wordt er 39 graden voorspeld op raceday. Daar zit ik nu ook niet bepaald op te wachten.”

Hydrateren

“Naast een peer zeer korte en trage sessies op donderdag, vrijdag en zaterdag om in beweging te blijven, onderneem ik niet al te veel. ”Hydrateren Laetis, veel drinken.” Berichtjes van onder andere Sofie Goos, Sara Van de Vel en Liesbeth Leysen geven me de bevestiging dat veel drinken op voorhand geen overbodige luxe is. Vanaf dinsdag elke dag 1,5 liter water met electrolyten en 500ml ORS, maximum 1 tas koffie en extra groenten en waterhoudende fruitsoorten. Vanaf donderdag nog extra 1,5 liter carboload en grotere porties koolhydraten. Het lichaam optimaal « loaden » is voor een Ironman zowieso belangrijk. Als je dan zoveel energie kwijt raakt aan hersenspinsels, kan je dat maar beter perfect doen.”

“Zoals elke wedstrijd moet je de dag voor de race je materiaal inchecken in de wisselzone. Ook in Frankfurt zijn er weer 2 verschillende wisselzones. Ik blijf er bij dat ik 1 wisselzone makkelijker vind en het me minder stress geeft. Frankfurt heeft wel een fantastische organisatie. Het enige minpunt vind ik toch het zwemonderdeel. Zeer moeilijk bereikbaar omdat de organisatie alle wegen afsluit en er dus geen snel doorkomen aan is. Ik krijg te horen dat je het beste alles met de ingelegde shuttles doet. Verleden jaar kwamen atleten te laat toe op raceday en mochten ze wel nog starten aan hun inhaalrace, maar voor hetzelfde geld is het daar al afgelopen. Ik mag er niet aan denken hoeveel stress je dan extra hebt de ochtend van je wedstrijd.”

Onderhandelen over witte boterhammen

“Zaterdagnacht 3h30, de wekker haalt me uit een, 5de nacht op rij, zeer onrustige slaap en brengt me in Raceday modus! Het is niet mijn eerste keer, maar dat gevoel gaat nooit weg denk ik. Het hotel belooft een vroeg ontbijt, dus ik waggel naar beneden en kom tot de constatatie dat ze onder early breakfast banaan, koffie, notenbars en water verstaan. Mijn eerste overslagske is dan al een feit. Na wat onderhandelen, krijg ik toch mijn witte boterhammen met confituur (netjes gepresenteerd trouwens). Ik kan terug ademen.”

“Het is 4h45, ik wandel richting shuttles en de laatste feestgangers van Frankfurt city kijken me maar vreemd aan als ik voorbij wandel. Daar denk ik voor de eerste keer ”waarom doe ik dat eigenlijk allemaal”. Aangekomen in de wisselzone, eten op de fiets, bandjes oppompen, final check, klein zwemmeke en in zwemvak gaan staan, klaar voor de start. De organisatie lanceert een soort ”Haka” en dan krijg ik voor de eerste keer het ”daarom doe ik Ironman” gevoel. Zaaalig kippenvelmoment!!”

“Zwemmen werd een dag voor de race reeds officieel aangekondigd een non wetsuit race te gaan worden. 2de jaar op rij voor mij trouwens. Ik waag me aan een toertje wasmachine rond 7h. Heen gaat eigenlijk vlot. De zon zit los op kop en zelf met gepolariseerde glazen zie ik geen steek in de stukken terug. Ik volg dus de meest rechte zwemmers 🙂 Af en toe duw ik iemand weg die zijn voorrang van rechts absoluut wil nemen maar ik bewaar de rust en ga zeker geen ”gevecht” aan. Tijdens de eerste wissel haast ik me niet onnodig. Ik smeer me in, zorg dat alles goed zit want ik ben bewust van wat nog komen gaat.”

“The hill was empty”

“Fietsen gaat goed, zeer goed zelf, net voor de tweede lus, op 90k, nog de ”Heartbreak Hill”, echt ontzettend graaf met al die mensen en muziek! Na 95 kilometer zie ik voor het eerst mijn supporters en vriend die die ochtend op Frankfurt vloog uit Canada. Vol goede moed start ik de tweede lus. Het warmt snel op en op 150 kilometer krijg Ik het zwaar. Wind op kop en een gevoel alsof je voor een haardroger staat. Vreselijk. Ik blijf water over mijn hoofd gieten en veel drinken, maar krijg het alleen maar zwaarder. Die laatste 35 kilometer duren een eeuwigheid. Bij de 2de passage op de Heartbreak Hill .. geen kat meer.. en geloof mij het is niet omdat ik de laatste ben. Het is veel te warm – the hill was empty!”

“Mentaal gekraakt, kom ik de tweede wisselzone binnen en ik wil niet meer starten. Ik blijf 5 minuten zitten en voor me uit staren. Alles gaat door mijn hoofd, mijn werk, de hitte, wat nog komen moet, maar ook mijn support die daar buiten op me staat te wachten om me te zien lopen. Ik beslis naar hen toe te gaan en te zeggen dat ik stop. Ik ben op en zie een marathon in deze situatie in de verste verte niet meer zitten. Ik neem mijn, ondertussen gekookte, gellekes mee – giet toch ook nog een fles water over mijn hoofd leeg, kom uit de tent en zie mijn supporters niet veel verder staan.”

“Ik beslis om toch te lopen”

“Mijn ogen springen vol tranen. ”Komaan Tiske, probeer het!” roept mijn vriendin me toe. Ik kijk haar recht in de ogen, kijk naar haar man, haar kindjes, mijn vriend, ondertussen zijn er een hoop Franse supporters mijn naam aan het roepen ”Allé Laetita, allée vas-y”. Ik beslis om toch te starten en word vooruit geschreeuwd op dat stuk met mensen die in hun handen klappen en juichen omdat ik het toch ga proberen. Zeer speciaal en een megaboost wel!”

“Ik zoek een tempo dat ik hopelijk kan volhouden en hou de focus volledig bij mezelf, probeer niet naar anderen te kijken. Neem overal ijs voor in mijn trisuit te gieten en onder mijn pet te leggen, drink veel water en neem om de 3 kilometer een gelleke. Per ronde moeten we 2 keer een brug over en dat kleine bergopje is moordend. De stukken in de schaduw zijn nog net te doen, de stukken in de volle zon bloedheet. 39 graden. Ik zie dat mijn hartslag laag is, maar trek het me niet aan. Heb een bloedneus en vraag me af hoe dat kan, maar is dus blijkbaar ook een teken van extreme hitte.”

“Het is een afvallingsrace

“Er wandelen veel mensen, sommigen liggen langs de kant – jawel het is een afvallingsrace! Ik probeer mezelf blijvend te motiveren. De groep Fransen besluiten me elke ronde vooruit te schreeuwen trouwens – heerlijk! Na een 4de ronde moet ik niet meer rechtdoor, ik mag eindelijk naar rechts. Ik mag eindelijk naar wat wordt gezegd de leukste finishline onder de Ironmans te zijn. Ik jank mijn ogen uit mijn hoofd. Wat ben ik zo ontzettend gelukkig dat ik aan de marathon gestart ben en dat ik ondanks alles heb doorgezet! Een lichaam kan echt veel hebben, dit wordt me nogmaals duidelijk. Een positieve geest is goud waard.”

“Achteraf hoor ik dat er van de 3226 ingeschreven triatleten maar 2022 aan de finish geraakt zijn. Meer dan 37% heeft de finish dus niet eens gezien. Ontzettend trots op mezelf en gesterkt door de gedachten dat er in betere omstandigheden meer had ingezeten. Nu even wat rusten en genieten. Volgende week starten Peter en ik weer met de wedstrijdvoorbereidingen voor wat nog gepland staat in augustus, september en oktober! Ik ben dus nog niet klaar voor dit jaar :-)”

“Blijf in jezelf geloven, zelf al lijkt het een onbegonnen opdracht. Proberen is altijd de beste optie. Het moet maar eens lukken 😉 “