Timothy Van Houtem: “Door Diego zag ik alle kleuren van de regenboog, maar ik was mee…”

In de Vercorsman is afgelopen weekend het triatlonseizoen eindelijk volledig begonnen voor Timothy Van Houtem, nadat hij in de Triatlon Van Vlaanderen in Oudenaarde pech had en de Embrunman geannuleerd werd, en het leverde hem meteen een podiumplaats op. En volgens Timo heeft hij die derde plaats deels te danken aan winnaar Diego Van Looy. “Halverwege de Col de la Machine werd ik dan bijgehaald door Diego Van Looy. Die ging echt hard te keer en het was even twijfelen: proberen mee te gaan of op eigen ritme verder gaan. Ik koos voor het eerste, zag een paar keer alle kleuren van de regenboog, maar was mee…”

Zijn eerste wedstrijd van het seizoen was de Triatlon Van Vlaanderen in Oudenaarde, begin juli. Maar daarin viel hij door een defecte DI2 schakelmechanisme uit de wedstrijd. Vervolgens werd zijn hoofddoel, de Embrunman, vlak voor de wedstrijd geannuleerd door de corona-crisis. En dus was de Vercorsman de echte start van het seizoen voor Van Houtem. “Bij de verkenning eind juli viel mij de de prachtige natuur en vergezichten in deze streek op. Jammer genoeg was daar op wedstrijddag weinig van te merken. De regen, mist en kou. maakten er meteen een heroïsche editie van,” vertelt Timo.

“Diego was bergop sterker”

“Door de Covid-maatregelen kon er niet opgewarmd worden en de sprong in het koude water kwam meteen hard aan. Ik vond echter vrij snel mijn ritme en zwom op mijn baksteenslag-niveau. In de wissel heb ik mijn tijd genomen om mijn ‘Gabba’ aan te trekken en hup de fiets op. Het was meteen vrij stevig klimmen, maar alles voelde OK aan. Halverwege de Col de la Machine werd ik dan bijgehaald door Diego Van Looy. Die ging echt hard te keer en het was even twijfelen: proberen mee te gaan of op eigen ritme verder gaan. Ik koos voor het eerste, zag een paar keer alle kleuren van de regenboog, maar was mee. Erwan Jacobi haakte eveneens zijn wagonnetje aan.”

“Ik gaf het beste van mijzelf, maar Diego was bergop sterker. Uiteindelijk schrok ik er zelf wat van dat ik tot de finale kilometers van de Mont Noir nog kon meegaan, maar toen moest ik een gaatje laten. In de mistige, koude afdaling, waar het zicht beperkt was tot 10 meter, kon ik echter terugkeren en raapten we eveneens Erik Merino op. Met zijn drie bereikten we de wissel. Uiteraard was ik weer als laatste weg en ik werd vervolgens door een scheidsrechter terecht tot stilstand gebracht omdat mijn nummer scheef hing…”

“Even zwaar als LD triatlon Alpe d’Huez”

“Ik was mijn kluts hierdoor wat kwijt, ik liet ook nog twee keer een gel vallen waardoor ik moest terugkeren en meteen een halve minuut op Diego en Erik verloor. Het podium was ver weg en het leek erop dat de vierde plaats mijn deel ging worden. Merino viel in de laatste ronde echter volledig stil waardoor ik finaal nog als derde kon eindigen na een impressionante Diego en Thomas Navarro. Dit was één van mijn betere wedstrijden van de laatste jaren en ik was zeker tevreden van mijn niveau, maar Ik ben ook nuchter genoeg om toe te geven dat de 2 jongens voor mij nog van een andere categorie zijn. Voor de liefhebbers: organisatorisch was deze wedstrijd dik in orde en een echte aanrader. Qua zwaarte zeker vergelijkbaar met de long distance triatlon van Alpe d’Huez,” aldus Timo.