Een verhaal uit de achterhoede – hoe Grinta-reporter en triatlete Joyce Verdonck de finish van Fre miste

Triatlete en Grinta-reporter Joyce Verdonck stond vorige week aan de start van de halve triatlon van Menen en beschreef achteraf op Grinta.be haar eenzame gevecht in de achterhoede. Het is voor velen een herkenbaar verhaal van een eenzame tocht, met nog weinig supporters langs de kant, behalve dat ene vrouwtje dat nog een halfuur voor haar voordeur bleef ziten, het vermeld worden door de 3athlon.be speakers (met veel plezier overigens!) en over blote billen en brandende billen. Daarom willen ook wij dit verhaal graag brengen…

Gezonde spanning

“Jodelajietie! Ik sta nog eens aan de start van een wedstrijd! De gezonde spanning giert door mijn lijf als ik de avond voordien al mijn spullen klaarzet. De nacht zelf slaap ik maar halfhalf zoals bij elke wedstrijd. Ik krijg berichtjes van familie en vrienden of ik al stress heb. Niet echt. Het is vooral opwinding om toch niet een heel triatlonseizoen naar de vaantjes te zien gaan. Op de valreep heb ik toch nog die éne wedstrijd. Top verschijn ik niet aan de start. De voorbije maanden sneuvelde het ene na het andere event. De vier wedstrijden waarvoor ik ingeschreven was, zijn geannuleerd of doorgeschoven naar volgend jaar. Wat ertoe heeft geleid dat ik vooral rustige duurtraininingen deed op de fiets. Lopen bleef redelijk beperkt. Deels door een blessure, deels omdat ik me gewoon te veel uitleefde op die toeristische fietstochtjes in eigen land.”

“Toen ik me in een opwelling eind augustus toch nog inschreef voor de triatlon in Menen, besefte ik dat het er eentje op karakter zou zijn wegens te weinig loopkilometers in de benen en te weinig power op de fiets. Maar alleen al voor de fun zou ik gaan. En omdat ik zo van heel dichtbij het afscheid van Frederik Van Lierde zou kunnen meemaken. Zou dat even anders uitdraaien.”

Brullen voor Fré

“Om 8 uur ‘s morgens parkeer ik mijn auto in Menen op het moment dat de eerste atleten al in het water liggen. De dames (niet-profs) hebben de pech om in de voorlaatste wave om 9u10 van start te gaan. Ruim een uur na de officiële start. Met mondmasker aan wandel ik de wisselzone in het Vaubanstadion binnen. Ik hang mijn fiets aan het rek. Leg mijn spullen in de voorziene box, overloop nog even of alles in de juiste volgorde ligt. Op dat moment hoor ik opwinding. De eerste atleten komen uit het water. Ook Van Lierde is erbij. “Komaan, Fré!” Ik brul mee met de atleten die aan de kant staan te kijken.”

“De dames naast me klagen over hun late startuur. Het is moeilijk om voor vrouwen de ideale wave te vinden. Laat je ze als eerste starten, dan worden ze overzwommen of steekt het gros van de mannen ze continu voorbij op de fiets. Maar starten ze bij de laatsten, dan staan er niet veel supporters meer op het moment dat zij hun laatste rondje lopen. Na ons zullen de trio’s starten, die ons hoe dan ook zullen voorbijsnellen. We weten nu al dat het einde van onze eigen wedstrijd een eenzame battle wordt.”

Blote billen

“Er komt een meisje terug van een dixi-toilet. Paniek. Ze is met haar trisuit blijven hangen aan iets scherps in het toilet. Een gat in haar pak. Een stuk van haar bil bloot. Of haar vriendinnen het kunnen oplossen met sluitspelden? Ik opper voorzichtig dat ik nog een reservepakje bij heb (met mij kan je naar de oorlog gaan, ik heb altijd vanalles reserve bij) en dat ze dat gerust mag gebruiken. Tuurlijk zijn de clubkleuren anders. Maar ze trekt dat van mij onder haar pakje aan. Billen bedekt. Eer gered. Ik zeg dat ik ook nog naar het toilet moet. Blijkbaar is er in geen toiletpapier mee. De vrouw naast me schiet me te hulp en geeft me een paar papieren zakdoekjes. De triatlonwereld als één warm, solidair nest.”

“Verdorie, slippers vergeten om naar de zwemstart te gaan. Dat wordt op blote voeten naar de oevers van de Leie trippelen. De grond is koud en er blijven allerlei korreltjes aan mijn voetzolen kleven die tussen het kunstgras zitten. Gek hoe je na een jaar geen wedstrijden te hebben gedaan, sommige dingen vergeet. Het schiet me te binnen dat ik ook vergeten ben een reservetampon in de wisselzone klaar te leggen, voor als ik na het zwemmen of fietsen even naar het toilet wil. Die tampon steekt nog in mijn trisuit. Teruglopen naar de wisselzone daar is geen tijd meer voor. Dus gooi ik hem in een vuilbak. Na het zwemmen zou die toch waardeloos zijn. Hopen dat ik na een uur of zes wedstrijd geen ‘lekjes’ heb. Snel de wetsuit aan, zwembril op de snoet en aanschuiven. Omwille van corona is er voor de amateurs geen groepsstart en mogen we één voor één om de paar seconden het water in. Net voor we het water in gaan, mag eindelijk het mondmasker af.”

Lees het vervolg en het volledige verhaal van Joyce Verdonck op Grinta.be…