EK duathlon Rimini (It) : Joerie Vansteelant

Zaterdag was er het Europees kampioenschap duathlon korte afstand (10-40-5) in het Italiaanse Rimini. Het loopparcours waren 4 ronden in het centrum en dus vrij bochtig. Het fietsen waren 6 rondes langs de kustbaan. Dit is voor mij zeker geen idaal parcours, maar ik voelde mij de laatste tijd toch vrij goed, en hoopte ergens rond een vijfde plaats te eindigen. 

Ik had mij voorgenomen om mij in het eerste lopen niet te veel te forceren. De laatste jaren kon je zien dat op dergelijke parcoursen bijna alles terug tezamen komt, toch zeker als je na 10 km lopen met minder dan een minuut achterstand het wisselpark binnenloopt. Er werd niet zo snel gestart en ik had een goed gevoel. Ik bleef de hele tijd zo goed mogelijk vooraan, maar na vijf kilometer ging het serieus sneller en alles werd op een lint getrokken. Al snel vielen er gaatjes en ook ik besloot om net niet te volgen en zo mijn krachten wat meer te sparen voor het tweede lopen. Na 10 km lopen liep ik de wisselzone buiten, samen met Rob Woestenborghs, op 14 seconden van de koplopers.

Eigenlijk was ik er vrij gerust in dat we dat gaatje in een mum van tijd terug dicht zouden rijden. Normaal word er in duathlon altijd geaarzeld de eerste kilometers en zo kan je gemakkelijk terugkomen. Maar we konden al snel zien dat er direct goed werd samengewerkt, wellicht omdat er niemand van de Belgen mee was. Samen met Rob probeerde ik het gaatje dicht te rijden, maar we hadden geen verhaal tegen de kopgroep van een circa vijftiental atleten. Na twee ronden stopten we onze poging en lieten we ons inlopen door de achtervolgende groep, waarin ook Jurgen Dereere verzeild was geraakt na een mindergoed eerste lopen. Even later kwam ook Benny aansluiten, samen met belofte Bart Aernouts, maar het was toen al te laat om het gat naar de kop nog dicht te rijden.

Ondertussen was het lichtjes beginnen regenen waardoor het wegdek spekglad was. Valpartijen waren onvermijdelijk, gelukkig meestal zonder erg. Omdat Bart niet de goeie loopconditie te pakken had, en er nog enkele beloften in onze groep waren, probeerde hij in de laatste fietsronde weg te rijden. We stopten af met de Belgen zodat Bart met wat extra bonustijd aan het laatste lopen kon beginnen. Op drie kiliometer van de wissel was ik nog betrokken in een valpartij, maar ik kon vrij snel terug aansluiten bij de groep.

Ik begon nog snel aan het tweede lopen, en samen met Rob hadden we vrij snel Bart terug te pakken. We probeerden hem nog wat mee te nemen in ons zog zodat er geen andere beloften zouden terugkomen. Toch kwam er nog een Brit terug en dus lieten we hem het tempo maken, in de hoop dat Bart zou kunnen volgen en in de eindsprint winnen (en zo de zilveren medaille te pakken). Een ronde later konden we zien dat dit niet meer zou lukken en dan liepen we terug ons eigen tempo.

Uiteindelijk kwam ik aan op een ontgoochelende 14e plaats. Als ik de uitslag bekijk, met de tijden van het tweede lopen, wordt het alleen maar erger. Zelfs met mijn zelfde tweede looptijd, en die kon toch nog wat sneller, zou ik op een zevende plaats geïndigd zijn. Het enige positieve is dat ik het einde van het seizoen toch kan afsluiten met winst in de wereldbeker.