Girl Power: Ophelie Saussus “Ik hoor vaak dat ik geluk heb, maar ik werk er hard voor”

“180 km fietsen met je vader die 12 meter achter je fietst, dat laat geen plaats voor zwakke momenten. Elke keer dat ik wat trager ging, kwam hij toch wel even voorbij om te zeggen dat het tempo terug omhoog mocht…” We gaan door op het elan van straffe madammen in onze Girl Power reeks, met een wel heel speciaal verhaal. De piepjonge Ophelie Saussus is nog maar 21 en heeft reeds haar tweede kwalificatie voor Kona beet. Ze studeert burgerlijk ingenieur aan de KU Leuven en haar grootste motivatie blijft nog altijd ”this is so much fun!” Haar wilskracht en doorzetting zijn twee eigenschappen die me aantrokken om haar verhaal met jullie te delen. Lees even mee.

3athlon.be: Ophelie, hoe ben jij in het triatloncircuit verzeild geraakt?

Ophelie: “Mijn triatlon verhaal startte aan de finish van Challenge Roth. Niet mijn finish natuurlijk, ik was toen pas 13, maar die van mijn papa. Toen ik samen met hem door die finish liep, heb ik mezelf beloofd dat ik op een dag ook een Ironman ging worden. Deze dag kwam vroeger dan gedacht. Vijf jaar later, was het zover, in Zuid-Afrika, in net geen 15 uur hoorde ik de magische woorden: “Ophelie, You are an Ironman”.”

“Ik was 17 toen ik mijn eerste sprinttriatlon deed, al was dat toen nog op een mountainbike. Eindigen met 5km lopen, dat zou ik wel kunnen, dacht ik… Maar na 2,5 km moest ik al huilen, ik vond het zo moeilijk. Mijn vader zijn woorden zal ik nooit vergeten “Als je iets wilt dan ga je ervoor strijden”.”

Als je iets wilt, zelfs als iedereen denkt dat je het niet zal kunnen, zelfs als iedereen het je uit je hoofd wil praten om het te doen, en zelfs als je er helemaal niet klaar voor bent, gewoon DOEN…

“Met brede glimlach op mijn gezicht kwam ik die dag over de meet. Sindsdien is die glimlach mijn “signature move”! Van een sprint kwam een kwart en nog zeven maand later mijn eerste Ironman. Ik vertrok echter met een ander plan. Ik zou 3,8 km zwemmen en 90 km fietsen, dan zou ik beslissen of ik het nog leuk zou vinden.”

“Als je iets wilt, zelfs als iedereen denkt dat je het niet zal kunnen, zelfs als iedereen het je uit je hoofd wil praten om het te doen, en zelfs als je er helemaal niet klaar voor bent, gewoon DOEN! Dat is de raad die ik iedereen wil geven. Ik had nog nooit 3,8 km gezwommen. Mijn langste afstand ooit was 3 km, de week voor de wedstrijd op het IM parcours, nota bene ook de eerste keer dat ik in zee zwom, wel anders dan spelen.”

“Mijn langste fietstraining was er één van 100 km, waar ik dan ook nog minstens vijf keer gestopt ben en de volgende drie dagen was ik bekaf. Het looponderdeel was al helemaal te gek. 12 km dat kon ik, maar meer had ik niet gelopen. Ik had ook niet gepland te lopen dus was daar zeker niet op getraind. Ik ben nooit een zwemmer, fietser of loper geweest. Ik had nog nooit echt veel getraind, meer dan twee keer per week bedoel ik dan.”

Ik kwam juist onder de 15 uur over de finish van mijn eerste Ironman. Ideaal was het niet, maar plezant des te meer…

“Maar wat ik het liefste wou, was deelnemen aan een Ironman en het dan ook worden. En dat is wat ik heb gedaan. Ik kwam juist onder de 15 uur over de finish van mijn eerste Ironman. Ideaal was het niet, maar plezant des te meer! Een paar maanden later schreef ik mij in voor mijn eerste halve triatlon. Even een stapje terug leek me een veiligere optie :-)”

Zeer bijzonder Ophelie. Wel inderdaad een niet zo logische keuze om van kwart naar full te schakelen. Was dit een bewuste keuze?

“Ik wilde zeker eerst een halve Ironman volbrengen. Ik was echter nog te jong voor een halve in Frankrijk. Mijn vader was al ingeschreven voor de Ironman van Zuid-Afrika. Ik zou sowieso mee gaan om te supporteren. Daar kon ik wel deelnemen en de inschrijvingsfee van de IM daar is evenveel als een halve ergens anders, dus hebben we dat zo besloten.”

Mij hebben ze altijd verteld dat studies burgerlijk ingenieur dé zwaarste studies zijn. Veel werkjes en heel weinig vrije tijd en zeker niet te onderschatten leerstof. Hoe doe je dat allemaal?

“Triatlon combineren met mijn studies aan de KU Leuven is niet zo gemakkelijk. Ik heb motivatie nodig om aan mijn trainingen te beginnen maar nog extra veel motivatie om daarna nog te studeren. Het studentenleven daarbij combineren is ook niet zo vlot te plannen 🙂 “

Tot zes uur in de ochtend feesten zit er niet in voor mij, daar ben ik te moe voor. Toch doe ik mijn best om zoveel mogelijk af te spreken met mijn vrienden en de beste feestjes mee te maken. Die studententijd komt niet meer terug, dus ik vind dat wel belangrijk…

“Tot zes uur in de ochtend feesten zit er niet in voor mij, daar ben ik te moe voor. Toch doe ik mijn best om zoveel mogelijk af te spreken met mijn vrienden en de beste feestjes mee te maken. Die studententijd komt niet meer terug, dus ik vind dat wel belangrijk. Een vriendje hebben die ook veel sport is mijn groot voordeel. Elke ochtend samen zwemmen of lopen maakt het zoveel makkelijker om enerzijds op te staan en anderzijds alles te geven.”

Niet eenvoudig allemaal. Wat motiveert jou om toch verder te doen? Om te kiezen voor de sport?

“Kona, dit is mijn grootste droom en elke keer dat ik er over praat, pink ik weer een traan weg. Verrassend genoeg heb ik vorig jaar al mogen deelnemen aan dit WK. Anderhalf jaar na mijn eerste Ironman heb ik me gekwalificeerd. Nu ben ik niet alleen de jongste Belgische vrouw die een Ironman heeft beëindigd, maar ook de jongste die deel heeft genomen aan het WK. En dit jaar mag ik al terug. 21 jaar en al 2 keer naar Kona, ja daar ben ik best fier op.”

Vader en dochter samen aan de start, beter kan het niet? Toch wel! We hebben de wedstrijd ook toevallig “samen” gedaan. Mijn start was 15 minuten na die van mijn vader en per toeval kwamen we samen uit het water…

“Er is nog een tweede motiverende factor en dat is mijn papa. Vorig jaar mochten we samen naar Kona. Ook hij had zich gekwalificeerd. Vader en dochter samen aan de start, beter kan het niet? Toch wel! We hebben de wedstrijd ook toevallig “samen” gedaan. Mijn start was 15 minuten na die van mijn vader en per toeval kwamen we samen uit het water. Perfecte timing! 180 km fietsen met je vader die 12 meter achter je fietst, dat laat geen plaats voor zwakke momenten. Elke keer dat ik wat trager ging, kwam hij toch wel even voorbij om te zeggen dat het tempo terug omhoog mocht.” 

“We fietsten altijd 12 meter van elkaar natuurlijk. We are no cheaters! Na zeven kilometer had papa wat buikkrampen tijdens het lopen en hij dacht uit ervaring (zijn IM teller staat namelijk op 14 deelnames) dat ik ging vertragen op het einde. Ik ging mijn eigen tempo lopen en jammer genoeg, of gelukkig, is dat niet het geval geweest. Na 11u30 kwam ik over de meet. Geen hand in hand finish voor ons. Maar wij doen het gewoon opnieuw!”

Dat is zeer zeker iets om fier op te zijn! Proficiat! Vertel eens, hoe is dit allemaal zo snel gelukt?

“Van papa mag ik maar 1 Ironman per jaar doen om mijn lichaam wat te sparen. Mijn progressie in deze sport heb ik voor een groot deel te danken aan mijn coach, Robin Haeghebaert. Hij coacht mij nu al drie jaar. Ik heb me tot nu toe drie maal in China geplaatst voor een WK. De eerste keer voor het WK 70.3 in Chattanooga (na mijn deelname aan de 70.3 in Liuzhou) en twee keer voor IM Kona. De eerste keer nam ik deel aan de 70.3 in Xiamen en wilde de winnares van mijn age group niet naar Kona wegens andere plannen. Ik werd tweede en kreeg dus haar slot. Bij mijn tweede kwalificatie werd ik eerste in mijn age group in Xiamen met 4u56 en mag ik dus in oktober weer naar Kona! “

Ik hoor vaak van mensen “amaai, jij hebt wel geluk”… Dat is niet altijd leuk om te horen. De factor geluk is zeker van de partij maar ik werk er ook heel hard voor…

“Ik hoor vaak van mensen “amaai, jij hebt wel geluk”… Dat is niet altijd leuk om te horen. De factor geluk is zeker van de partij maar ik werk er ook heel hard voor. Werken met een coach is zeker iets dat ik aanraad, progressie komt niet enkel van het harde werk, maar vooral van slim werk. Ik train momenteel 12 tot 14 uur per week wat niet heel veel is. Heel specifieke en gerichte trainingen is voor mij echt de sleutel tot succes. Tijdens stages loopt het op tot 25 uur per week en de laatste weken voor een Ironman zitten we ook aan 18 uur per week.”

Heb je nog een doel? Wat kan je nog bereiken? Je hebt Kona al kunnen afvinken? Toch het ultieme doel van menig triatleet.

“Mijn ultieme doel is nog steeds plezier hebben. Dit is waarom ik deze sport doe, ik heb zoveel plezier tijdens trainingen en vooral tijdens wedstrijden. Dit is zo leuk! Vaak komen mensen naar mij toe na de wedstrijd om te vragen of ik het meisje was die de hele tijd lachte en om mij te bedanken voor de boost die ik hen gaf. En dat vind ik zalig, ik hoop dat ik kan blijven lachen!”

Super! Heb je ook nog advies voor onze lezers?

“Het beste advies dat ik kan geven, is dat je in jezelf moet blijven geloven. Ik had voor mijn eerste Ironman niet echt veel doorzettingsvermogen. De tel van de verschillende sporten die ik geprobeerd heb, ben ik kwijt. Triatlon gaf me mijn doorzettingsvermogen, het is vandaag mijn sterkte. Hoe moeilijker en hoe langer de wedstrijd duurt, hoe beter ik zal zijn. Opgeven is een woord dat ik niet meer ken. Wees fier met elke stap die je zet richting jouw persoonlijke doel.”

Het enige wat telt is dat je aan de start van je wedstrijd met een opgeheven hoofd kan zeggen “en nu gaan we alles op alles zetten” en dat je daar fier op bent en er plezier aan beleeft, het resultaat is dan alleen maar bonus…

“Na mijn eerste Ironman was ik zo super fier op mezelf, ik was zo trots! Niemand neemt je dat gevoel af. Nu heb ik dat gevoel zelf na elke moeilijke training die ik afwerk. In triatlon moet je niet per se talent hebben, super snel zijn of het beste materiaal gebruiken. Het enige wat telt is dat je aan de start van je wedstrijd met een opgeheven hoofd kan zeggen “en nu gaan we alles op alles zetten” en dat je daar fier op bent en er plezier aan beleeft, het resultaat is dan alleen maar bonus!”

Eerdere afleveringen Girl Power:

Liesbeth Leysen “In plaats van voor TV te zitten, trek ik loopschoenen aan”

Charlotte Deldaele “Ik wil mezelf overstijgen”

Nathalie Moerman “Triatlon is meer dan sporten, het is een soort therapie”

Sigi Schelkens “Wij vrouwen kunnen veel beter doseren…”

Laetitia over starten met triatlon “Gewoon, doen! It’s all in the mind”