Girl Power: Sigi Schelkens “Wij vrouwen kunnen veel beter doseren…”‘

“Na ‘Energy Lab’ wist ik pas: “ik ga finishen” en dat deed ik ook. Ooit wil ik terug gaan en dan liefst zonder gebroken ribben…” Deze week stel ik u graag voor aan triatlete Sigi Schelkens. Een 51 jarige power woman, mama van drie en gelukkig getrouwd met Kristof. Ze werkt halftijds in de oogkliniek in Deurne en sinds de kids op kot zitten, heeft ze weer extra tijd om te trainen.

Ik leerde haar kennen via via en verleden jaar namen we samen deel aan de Ironman van Klagenfurt. Voor mij werd het een DNF door een ontsteking aan mijn oog, opgelopen tijdens het zwemmen. Die dag ben ik dan wel in supportersmodus gegaan en zag ik hoe Sigi derde werd in haar age group. Maar liefst 10 jaar doet ze al aan triatlon en evenveel Ironman wedstrijden mocht ze al afvinken. Ook deed ze reeds vijf halve wedstrijden mee. Stoppen? Neen, dat doet ze nog lang niet. Hopelijk kan dit verhaal jullie motiveren om te blijven bewegen en te geloven in je eigen kunnen.

“Sigi, You are an Ironman…” Die woorden smaakten naar zoveel meer en ik schreef me onmiddellijk in voor de Ironman van Nice het jaar daarop.

3athlon.be: Sigi, hoe ben je aan triatlon begonnen?

Sigi: “De Antwerpse regionale zender ATV belde me omdat ze op zoek waren naar vijf kandidaten voor het programma ‘Ik ben een triatleet’. Dat betekende acht maanden trainen voor de Ironman van Lanzarote, onder begeleiding. Lang heb ik daar niet moeten over nadenken. Ter voorbereiding heb ik wel 1 of 2 kwartjes meegedaan, vooral om de wissels te oefenen maar acht maanden later stond ik dus aan de start van een reuzeleuk verhaal. “Sigi, You are an Ironman…” Die woorden smaakten naar zoveel meer en ik schreef me onmiddellijk in voor de Ironman van Nice het jaar daarop. De trein was vertrokken.”

Je bent vrij laat begonnen. Hoe combineer je het trainen met 3 kinderen, een huishouden, een job, een sociaal leven? Hoe train je en hoeveel uren neemt het in beslag? Ga je af en toe op verlof om te trainen?

“Ik heb nooit echt hinder ondervonden om mijn trainingen te plannen, zelfs niet met drie tieners en een huishouden. Mijn halftijdse job liet me natuurlijk wel toe om die tijd nuttig te gebruiken. Ben Braem is al 10 jaar mijn coach. Je hebt wel iemand nodig die het voor jou in goede banen leidt. Zonder lijkt het mij toch erg moeilijk. We werken altijd opbouwend naar het doel, met trainingsweken van acht uur in de rustige weken tot 20 à 25 uren in de zwaarste weken.”

Ik plan mijn trainingsweken naargelang het weer, de feestjes en de vrienden die me vergezellen tijdens trainingsdagen…

“Jaarlijks doe ik 1 Ironman voor de zomer en dan afhankelijk van welke wedstrijd probeer ik een trainingsweek te plannen en eventueel een halve Ironman, ter voorbereiding. Ben stuurt me een weekschema en dan vul ik zelf in wanneer ik wat train. Op de duur weet je dat je best niet drie dagen achter elkaar gaat lopen en die flexibiliteit werkt het beste voor mij. Naargelang het weer, de feestjes en de vrienden die me vergezellen tijdens trainingsdagen, plan ik dan mijn weken. Ik probeer de balans sociaal leven en trainen in evenwicht te houden en dat lukt nog steeds bijzonder goed. Ik hoor toch niemand klagen.”

Welke wedstrijden heb je al meegedaan?

“Ik deed de 70.3 Mallorca al vijf keer mee. Verleden jaar werd ik er derde in mijn age group. Drie keer stond ik al aan de start in Ironman Lanzarote, waar ik ook al eens derde werd in mijn age group. Verder waren er ook 1 keer Ironman Nice, 1 keer Texas, twee keer Frankfurt en twee keer Klagenfurt . Verleden jaar werd ik er derde in mijn age group maar in 2015 werd ik er eerste in mijn age group en toen had ik het felbegeerde ticketje Kona beet!”

Ik ga graag naar festivals, maar het jaar van Hawaii heb ik al mijn festival-tickets doorverkocht… Ik moest immers na Klagenfurt nog drie maanden verder trainen…

Je mocht dan in oktober naar de hoogmis. Ironman Hawaï. Hoe was dat?

“Ja, dat was fantastisch natuurlijk. Ik heb toen wel een enorm moeilijke zomer gekend. De reden waarom ik altijd mijn Ironmans vóór de zomer kies, is omdat ik ontzettend graag naar festivals ga en toen heb ik wel al mijn ticketjes verkocht. Ik moest dan nog drie maanden verder trainen na de finish in Klagenfurt en dat bleek toch niet zo simpel. Maar met de steun van heel veel vrienden en familie ging dat aardig.

“Een week voor mijn vertrek hadden we een fietstocht gepland. De laatste 160 km richting Hawaii en dan ging het mis. Tijdens de tocht kwam ik ten val en brak ik twee ribben. Uiteraard ging ik Hawaii niet laten staan en een week later vertrokken we. De ochtend van de wedstrijd heeft Kristof me nog letterlijk uit mijn bed moeten helpen maar met alle pijnstilling voor handen dat mocht en kon, ben ik gestart. Hawaii heeft geen bochten dus op 120 km in het fietsen heb ik toch wat moeite gehad om wakker te blijven 🙂 Na ‘Energy Lab’ wist ik pas: “ik ga finishen” en dat deed ik ook. Ooit wil ik terug gaan en dan liefst zonder gebroken ribben.”

Vrouwen kunnen veel beter doseren. Zelden zie ik een vrouw geparkeerd aan de kant staan tijdens de marathon met krampen of een slechte maag

Heb jij wat advies voor onze lezers? 

“Vrouwen kunnen veel beter doseren. Ik merk dat heel erg tijdens een wedstrijd. Zelden zie ik een vrouw geparkeerd aan de kant staan tijdens de marathon met krampen of een slechte maag. We denken ook vaak: “Ik kan dat niet…” Fysieke kracht hebben mannen van nature meer dan vrouwen, maar mentale kracht … Dat zijn twee aparte dingen en laat dat laatste toch zeker zo belangrijk zijn tijdens het volbrengen van een Ironman. We kunnen veel meer dan we denken.”

“Het graag doen, is wel belangrijk. Anders blijft het niet duren. Als er een training niet lukt, sla die dan gewoon over en doe verder in je eigen ritme. Maar je mag natuurlijk niet alles overslaan 😉 Doorbijten hoort er ook wel bij! Probeer niet de gemiste trainingen (door ziekte of off day) in te halen en hierover zeker niet panikeren. Go with the flow. Ik ken geen triatleten die dit tegen hun zin doen. Op Hawaii lopen er ook alleen maar gepassioneerde atleten rond, niemand is daar tegen zijn zin :-)”

Ik heb ook ontzettend veel geluk met een aantal vaste trouwe supporters want steun in wat je doet is ook zo belangrijk. Het maakt het allemaal zo veel leuker en finishen is dan een kers op een heerlijke taart…

Op wat ben je het meest fier Sigi?

“Niet per se het doen van de wedstrijd maakt me gelukkig, maar wel de vele uren trainen in aanloop naar. Ik word ook een dagje ouder, stijver ook 🙂 Dus ik vind het fantastisch dat ik dit nog steeds zeer vlot kan blijven doen. Als ik dan mag starten, ben ik echt gelukkig. Ik heb ook ontzettend veel geluk met een aantal vaste trouwe supporters want steun in wat je doet is ook zo belangrijk. Het maakt het allemaal zo veel leuker en finishen is dan een kers op een heerlijke taart. En die smaakt telkens opnieuw naar meer! Zolang mijn lichaam mee wil, blijf ik dit doen en ik raad iedereen met een klein beetje twijfel aan om het gewoon te doen. Het is fantastisch!”