Wedstrijdverslag IM Sherborne (Kristel Laureyssen)

IM UK was een mooie en succesvolle wedstrijd maar het mag toch gezegd weze dat het een zware was. Niet alleen het nooit of te nimmer vlakke fiets- en loopparcours maar ook de weersomstandigheden kunnen de atleten hier zwaar op de proef stellen. Alhoewel dit laatste nogal meeviel en het tijdens de wedstrijd relatief droog was , werden we getrakteerd op een serieuze portie wind.

Vermits ik van werk verander had ik anderhalve maand de tijd om me alleen met trainen bezig te houden.  De voorbereiding was er dus eentje om van te dromen.  Alhoewel? Tijdens een laatste ritje
vrijdag op het parcours van Sherborne stegen vanuit mijn fiets toch wel erg rare geluiden op. Dan toch nog pech, weze het op mechanisch gebied.  Al gauw zag de door de IM ingehuurde mechanieker dat er een barst zat in de velg van mijn achterwiel. 
Ik had geluk dat Simon Ford, de invoerder van Eastonwielen in de UK, hier aanwezig was en me zijn trainingseastonwielen geleend heeft voor de wedsrijd.  Ik wil hem hiervoor dan ook oneindig veel bedanken.

Raceday.  Hier in IM UK is het een waterstart in het meer naast het kasteel. Je vertrekt zo´n 100m van de waterkant maar door de hevige neerslag die nacht en file op de baan omdat de voorziene parkings ondergelopen waren, konden sommigen atleten niet op tijd zijn en hebben we een kwartier in het koude water moeten spartelen.  Door het ongeduldig  ahoe geroep van de verkleumde atleten werd er uiteindelijk rond 6u20 dan toch een startschot gegeven en konden we beginnen aan onze 3,8km.   Met een 1300 tal atleten in het kleine meer van Sherborne is het onvermijdelijk om hier en daar een stomp te incasseren en te geven.
Zo goed en zo kwaad mogelijk baande ik me een weg langs de boeien en met een tijd van 1u02, 18e zwemtijd algemeen bij de vrouwen was ik best tevreden, alhoewel ik dat op die moment niet wist.  Eigenlijk heb ik tijdens de hele wedstrijd nooit echt mijn positie geweten tot aan de finishlijn.  Nu en dan wat meer accurate commentaar vanuit de organisatie zou hierin verbetering kunnen scheppen.
Meer dan 5 minuten verspeeld in de wisselzone omdat al het gerief dat vanachter in mijn fietstruitje en nodig was voor de 180km lange fietsrit overal in het rond vloog toen ik het over mijn hoofd probeerde te trekken..
Het fietsen leek in het begin als niets te gaan.  Mijn hartslag in het oog houdende stormde ik als het ware iedereen voorbij.  Gingen zij te traag of ik te snel?  Ik weet het niet, in de tweede ronde bleek de hoeveelheid mensen die ik inhaalde toch niet meer zo groot te zijn.   Wegrijden van Sherborne ging altijd vrij goed en soepel en zelfs met de beruchte Lion´s gate had ik ni veel problemen maar met het terugrijden moesten we bergop, bergaf tegen de wind inbeuken en dan was gas minderen de enige optie om je niet op te blazen.  Fietstijd was gezien de positie en omstandigheden onverwacht goed vermits ik toch weer wat last van rug had en nauwelijks op mijn beugels gelegen had, met 5u58 had ik de eerste fietstijd van alle vrouwelijke agegroupers en 7e beste fietstijd bij de vrouwen overall.
Wisselzone fietsen-lopen verliep wat vlotter en kon dan beginnen aan de marathon. Na twee plaatselijke rondjes met enkele veneinige knikjes en een stuk off-road (lees modder) in de omgeving van het kasteel en een stukje door het pitoreske historische centrum van Sherborne de beruchte trappenbrug over.  Dat leek echter nogal vlot te gaan, enkel wat voorzichtigheid geblazen en de leuning vasthouden bij het naar beneden gaan.
Dan de twee zwaarste rondjes over de Highway met telkens een stukje hoofdzakelijk bergop en tegenwind en dan weer een stuk terug. Voor de eerste keer in de wedstrijd zag ik Wim, die het goed deed en rond de 20ste positie liep.  We namen toch even de tijd om te stoppen en een zoentje te geven, wat kan het leven toch mooi zijn, yeah..    Rond me heen begonnen meer en meer mensen te stappen, zelf moest ik ook even een toilet binnenspurten omdat men maag overhoop lag en de immodiumtabletten toch niet zo goed bleken te werken.  Ik liep een vrouw voorbij die me vroeg in welke agegroup ik zat en een zucht van verlichting liet toen dat niet dezelfde als de hare bleek te zijn.  Ze zei tweede van haar agegroup te lopen en dat ze niet zou opgeven tot ze een keer naar Hawaii kon. Dat deed me beseffen dat ik waarschijnlijk in redelijk goede positie lag. Op km 39 moesten we nog een keer de trappenbrug over.  Het ging nog steeds goed.  Anderhalve km verder loopt een vrouw me voorbij die uiteindelijk 30 seconden vroeger eindigt.  Ik kom over de finish op 11u02 en hoor dat ik mijn agegroup (alle vrouwen tussen 35 en 39 j) gewonnen heb.   In de uitslag zien we dat ik 11e vrouw ben, later blijkt dat ik tiende ben geëindigd omdat een Japanse vrouw van 57 jaar met een zogezegde looptijd van 8 min verkeerdelijk in de top tien beland is, tenzij ze hare turbo op het einde heeft aangezet 🙂 Hiermee ben ik direct gekwalificeerd voor Hawaii (1 slot in mijn categorie) maar heb mijn ticket niet genomen gezien de korte voorbereidingstijd voor Hawaii en ik einde deze maand met een nieuwe job begin.  ´s Avonds doen we ons te goed aan de plaatselijke Fish and Chips, de ogen blijken echter groter dan de maag….