Wedstrijdverslag IM Canada (Loïc Hélin)

Het zit er alweer op. Toch raar hoe zo’n Ironman-dag snel voorbijgaat. Het volledige relaas van de koers pen ik hier digitaal wel neer na de obligate burgers en pinten hier op het terras bij Doug en Diane.

Opnieuw 12e in een heel sterk bezette Ironman, misschien nog sterker bezet dan Lanza eerder dit jaar. Heel goed uit het water (47e op 2400 deelnemers, maar omdat we met de PRO’s apart startten kwam ik dus 29e aan land, in een grote groep met allemaal mannen Byrn en Shortis die normaalgezien 52′ zwemmen). Op de fiets niet te gek gestart en goed tempo onderhouden. Echter, op de laatste 30km na leek het alsof we de hele trip wind tegen hadden… Dat kan gebeuren als je de hele tijd door grote valleien rijdt…

Regelmatig had ik het gezelschap van de eerste vrouw, die amper 12′ trager fietste dan de snelste man… faut le faire… 4h51 is idem als in Hawaii 2 jaar geleden, maar nu wel op een veel zwaarder parcours en bijna de hele tijd alleen of op kop met een 4-tal als staart.

Tijdens het lopen kregen we de eerste helft een heel stevige tegenwind te overwinnen, wat niet alleen de tijden trager maakte, maar vooral iedereen half uitperste zodat er nog weinig profijt van de windmee was… 3h02 met een heel lange ‘small businesspauze’ en 20km vechten tegen de krampen is degelijk, zeker gezien de tragere looptijden in het algemeen.

8h53 echter is echter een dik PR: 8 minuten gaat er af van mijn tijd die ik in 2006 in Zurich neerzette. Happy is the least I can be! Tijdens mijn 5 Ironmans ben ik elke keer verbeterd, niet noodzakelijk in tijd (eindtijden van Ironmans zijn onmogelijk te vergelijken), maar zeker qua prestatie. Een top 10 zat er spijtiggenoeg niet in. Daarvoor waren de grens van de krampen iets te laag en er waren er vandaag gewoon 11 beter. Soit, als je ziet dat een Courtney Ogden hier al 2e of 3e is geweest en nu met een 8e plaats moet tevreden zijn, weet je dat hier niet veel jannekes aan de start stonden…

Intussen zijn we terug van de roll-down en het bange afwachten heeft het ultieme opgeleverd: een startbewijs bij de PRO’s in Hawaii. Het werd even spannend, maar mijn regelmaat werd deze keer dik beloond! Het is uiteraard heel kort dag om alles te regelen, dus start ik er meteen mee!

Dus op zaterdag 11 oktober om 6h45 start ik samen met de best of the best in de moeder der triathlons!! Schitterend!
Allez, de pintjes staan koud en de burgers liggen op de BBQ…

Thanks voor de steun aan iedereen, in de eerste plaats Wim van PX voor de super bolide met mogelijks nog superder wieltjes en Stijn en Stefaan Veldeman om deze onvergetelijke race mogelijk te maken! Ook Rudi van Trisport voor de super sportdrank, Bart van Skinfit/Erox zodat ik niet in mijn blootje rondloop, Suunto voor de schitterende boordcomputer aan mijn pols die nooit steekjes laat vallen en Claude van Vista Cycle voor de pedalen die het verschil maken. Thanks ook aan mijn Tiens Team om me raceklaar te krijgen na alle troubles van de afgelopen maanden: Philippe de Kiné, Vincent de Dokter en Kristof de man die me treffelijk leerde zwemmen; het thuisfront in Aaigem en Duffel voor de nooit aflatende support! Als laatste de allerdikste merci aan mijn grote schat die in Tienen/Leuven aan het werken is dat het geen naam heeft (doctoreren is een hondenstiel…) en die me weer eens bijna 2 weken heeft moeten missen! Dankjewel lieve schat dat je me de kans geeft mijn dromen waar te maken!

Meer info en foto’s op minisite.topsporters.net/helinl