“Handjes in de lucht en genieten”

Naast de tweede plaats voor Marino Vanhoenacker en de zesde plaats van Dennis Devriendt viel vooral de zege bij de M30 op van onze landgenoot Wim Van Linden in de 70.3 Ironman van Sankt-Pölten. De Waaslander zorgde ook voor onderstaand wedstrijdverslag. "Donderdag vertrokken we voor een verlengd weekendje naar Oostenrijk. Het zonnige St. Pölten was het dorpje dat op zondag het decor zou worden van de Austria Ironman arena. We hadden een kamer geboekt buiten het centrum en niet zo ver van de start zodat we rustig zaten, maar toch alles vlot konden bereiken. Kamiel had de heenreis goed overleefd en was ook in St. Pölten volledig op zijn gemak. Ik echter kon de nachten voor de wedstrijd de slaap niet vatten."

"Zaterdag voelde ik me dan zo slecht dat ik twijfelde om te starten. Ik besloot alles gewoon in gereedheid te brengen en af te wachten tot de start. De wekker stond om 04:00u, maar ik had er niet veel problemen mee vermits ik toch weer wakker in mijn bed lag. We hadden de avond op voorhand alles klaargelegd in de badkamer, zodat ik Kamiel niet zou wakker maken tijdens het omkleden. Daarna nam ik mijn ontbijt in het naastgelegen keukentje en vertrok naar de wisselzone. Nog even de bandendruk goedzetten, drinkbussen vullen, schoenen op de pedalen klikken en hop naar de start.

Ik voelde me redelijk, maar niet super. Ik nam me voor om gewoon te starten en eventueel te stoppen als het niet meer zou gaan. Ik begon me wat op te warmen en ging nog even kijken naar de start van de pro’s om 07:00u. De adrenaline schoot dan meteen de hoogte in alsook de druk op de darmen en de blaas.

Onze age group startte om 07:15u. Ik kon me vrij goed vooraan leggen en was meteen goed vertrokken. Maar dan kreeg ik het even heel moeilijk. Mijn benen en armen voelden al verzuurd aan en ik had moeite met de ademhaling. Ik moest een groepje lossen en even op eigen tempo voortgaan. Ik kon dan toch enkele voeten vinden om in te gaan liggen en het ging steeds beter. Na 850m kwamen we aan wal en moesten we 200m lopen naar een naastliggend meer. Ik kon de atleet aan wie de voeten toebehoorden voorbijlopen en in het tweede deel van het zwemmen zwom ik ervan weg. Af en toe kreeg ik wel eens een teen in mijn oor of neus van een schoolslagzwemmer uit de vorige wave, maar ik kon toch redelijk navigeren tussen deze trage zwemmers. Het begon steeds beter te gaan en ik kwam als 11e aan land.

Het fietsparcours begon 25km op een autostrade met een lichte tegenwind. Het ging goed bij mij en ik haalde weer veel atleten in, maar het was moeilijk in te schatten of deze uit mijn age group waren of uit de vorige. Na 25km gingen we van de autostrade af en begonnen we aan een klim van een paar km. Ook hier ging het goed en ik merkte dat het bergop beter ging bij mij dan bij de rest. Er vormde zich een groepje van een tiental man, waarin we de rest van de autostrade aflegden tot aan km 60. Een aantal uit de groep hielden zich niet volledig aan de stayerregels en kregen opmerkingen van de scheidsrechters. Ik weet niet of er effectief kaarten zijn uitgedeeld. We begonnen dan aan een zware klim van een 8-tal km. Hier zette ik het gas helemaal open en kon van iedereen wegrijden. Ik wist dat het na deze klim vooral golvend bergaf was (met nog één kleinere klim ertussen) en dus kon ik er op de klim wel alles uit persen. Op een drietal km van de wisselzone zei mijn vader me dat ik tweede lag (van mijn agegroup) en dus had mijn ontsnapping wel zijn vruchten afgeworpen.

In het lopen zocht ik meteen het goeie tempo, maar na 2km schoten er krampen in mijn hamstrings. Shit, hier stopt het toch niet? Gelukkig kon ik na even te stretchen terug verder gaan en na een km iets rustiger te lopen, was alles terug ok. Ik zocht mijn tempo terug en kon op zoek naar de leider. Ik heb hem niet gezien, maar ik ben hem dus wel gepasseerd, want aan de aankomst stonden ze klaar met een aankomstlint voor mij. Zaaalig… Handjes in de lucht en genieten… Meteen kwam er wel eentje met een papiertje af dat ik moest tekenen en of ik nu even naar de dopingcontrole wilde gaan. Na anderhalf uur wachten, was dit dan ook voorbij en kon ik dan echt gaan genieten van mijn bloedblijnen, mijn verbrande schouders, mijn zere benen en mijn overwinning natuurlijk!

Domper op de feestvreugde was dan nog wel dat Veerle vandaag terug moest gaan lesgeven en dat we niet konden blijven voor de ceremonie. Mijn ouders zijn dan gebleven om de trofee aan te nemen. Wij zijn dan meteen vertrokken naar huis om doodmoe om 03:00u ’s nachts in ons bed te kruipen…

Groeten," aldus Wim.