Christoper Steen: “Ik verplicht mezelf om even te genieten van de Celtman”

Omdat we gentlemen zijn bij 3athlon.be gaven we vorige week voorrang aan de dames en kon u hier al het verslag van Pascale Dries en Els Loodts lezen over de Celtman. De beste Belg eindigde in de extreme Schotse triatlon op de 15de plaats en hieronder volgt het verhaal van Christopher Steen over ijsklompen als voeten, de bizarre schoonheid van de kwallen in het water, een gemakkelijk te onthouden fietsparcours en jezelf verplichten om toch even van de natuur te genieten…

“Oktober vorig jaar; ik heb zonet m’n eerste volledige triathlon beëindigd en gezworen om nooit meer aan de start van zo’n onding te verschijnen…

Vandaag is het vrijdag 26 juni. Het is vier uur ‘s morgens en ik neem afscheid van m’n vriendin Annelies en haar broer Koenraad (m’n “support team”). Daarna stap ik in een bus die me van T1 naar de startlocatie van de CELTMAN 2015 moet brengen. Op de bus denk ik terug aan de finish van die eerste keer en ik vraag me af hoe het zover is kunnen komen.

De CELTMAN. Wat is het? Het is een triathlon in Schotland over de Ironman afstand. Als je een kijkje gaat nemen op de site (www.cxtri.com) belooft de organisatie alvast koud water, kwallen, veel wind, een pak hoogtemeters, slechte zichtbaarheid en veel regen. You gotta love it!

Terug naar de start. Volgens de organisatoren is de watertemperatuur tussen de 11 en de 13°C. Het koude water, check! Een extra neopreen bodywarmer, zwemsokken en een gevoerde badmuts zullen ervoor zorgen dat ik daar niet al te veel last van heb. De kwallen? Vooral NIET aan de kwallen denken!

Ik stap de bus uit en loop het strand op. Overal staan vuurkorven opgesteld waaraan de atleten zich nog even kunnen opwarmen. Aan de waterkant staat een groepje muzikanten opzwepende muziek te spelen. Voor ik het goed en wel besef zijn de bussen alweer verdwenen. Er is nu geen weg terug meer. Na de obligate groepsfoto gaan alle atleten het water in. Ik zie dat ik niet de enige ben die zich opeens afvraagt waaraan hij begonnen is. Mijn handen en voeten hebben nu al koud maar m’n hart wordt verwarmd door de vele aanmoedigingen van m’n collega’s.

De start wordt gegeven tussen twee kayaks en aanvankelijk gaat alles goed. Ik zwem soepel (voor mijn doen dan) en slaag erin om redelijk vooraan te blijven. Op een paar geïsoleerde exemplaren na zijn er nergens kwallen te bespeuren. Het water is helder, dus ik kan die beesten van ver zien komen. Het stelt me gerust en ik zwem verder. Na 1500m begin ik kramp te krijgen in m’n rechterkuit. Geen paniek, even oprekken en zwemmen maar. Honderd meter verderop: kramp in de linkerkuit. Zelfde procedure.

De groep waarin ik zat is verdwenen en ik zwem nu alleen. De kramp blijft terugkomen en een kayak die in m’n buurt blijft vraagt of ik OK ben. Ik steek m’n duim op om aan te geven dat ik nog niet klaar ben om op te geven. Ondertussen zijn m’n handen gevoelloos geworden en merk ik dat m’n zwemstijl hoekiger aan het worden is. Ik zie ook meer en meer kwallen en ik vind het op een bizarre manier wel mooi om ze zo te zien zwemmen. Zolang ik ze maar niet hoef aan te raken…

Ik bereik de wisselzone. Lopen is niet zo gemakkelijk meer. M’n voeten lijken wel ijsklompen; m’n handen zijn waardeloos. Annelies helpt me met omkleden en Koenraad reikt me een warme thee aan. Een godsgeschenk! Ik vraag nog een tweede kopje, maar dan blijk ik al aangekleed te zijn en Annelies zegt dat het nu wel eens tijd wordt voor mij om op m’n fiets te stappen. Ik was zowaar vergeten dat dit een wedstrijd was.

Het fietsparcours: 202km met 2000 hoogtemeters dwars door het woeste Schotse landschap. De route? Eén keer links en twee keer rechtsaf! Op de vraag “Wat als je verloren rijdt?” kregen we op de briefing als antwoord: “Then you’re officially a moron”. Bon… dan maar proberen om niet verloren te rijden… ☺ Voor bevoorrading ben je afhankelijk van je eigen support team dat met de wagen het fietsparcours op kan.

De beloofde wind tekent alvast present. Gelukkig blaast die om te beginnen in het voordeel. Ook de regen mag niet ontbreken. Welkom in Schotland! Fietsen doe ik beter dan zwemmen, dus ik begin al snel atleten in te halen. In het begin zijn dat er nog veel, maar na verloop van tijd zie je haast niemand meer. Om het uur ontmoet ik Annelies en Koenraad met onze camper. Die is ondertussen al versierd met een piratenvlag en de twee lijken zich kostelijk te vermaken. Beste bevoorrading ooit trouwens! Het doet me enorm plezier om te zien hoe alle support teams, zij het gezin of vriendengroep, op deze manier ook actief betrokken zijn bij de wedstrijd. De sfeer is fenomenaal.

Daar komt de laatste afslag. Je weet het op voorhand, maar toch blijf je ergens hopen dat dit niet hoeft te komen: je krijgt de rekening gepresenteerd voor de meewindkilometers uit het begin. Veertig kilometer pal tegenwind op een moment dat je met je hoofd al in de wisselzone zit. Coach Christian was er niet maar ik hoorde hem wel. “Mentale weerbaarheid” is, geloof ik, de term die hij daarvoor gebruikt. Blijven stampen dus!

Uiteindelijk bereik ik de wisselzone waar Annelies en Koenraad me al een tijdje opwachten. Ik had gehoopt om hier even tot m’n positieven te kunnen komen. Aan hun enthousiasme te merken, zou daar niets van in huis komen. Wat blijkt: ik kom (véél beter dan verhoopt) als 18^de binnen! Ik heb veel fietsers ingehaald, maar zo veel? Dit geeft me een boost en ik doe m’n best om de tweede wissel tot een (relatief) succes te maken.

Het loopparcours is als volgt:  Iedereen begint met een stuk trailrunnen van ongeveer 18km over Coulin Pass richting T2A (extra wisselzone). Daar aangekomen word je afhankelijk van je aankomsttijd verwezen naar het bergparcours of naar een lager gelegen parcours. Voor dit stuk moet je vergezeld zijn van een “support runner”. In mijn geval was dit Koenraad. Als je het bergparcours op mag, lopen de laatste 9 kilometers over asfalt richting aankomst. Hierbij hoef je niet meer vergezeld te zijn (maar het mag wel).

Coulin Pass gaat snel, te snel eigenlijk om voluit van het landschap te kunnen genieten. Ik verplicht mezelf ertoe om te stoppen aan de bevoorradingsposten. Ik kijk eens rond en zo ver ik kan zien, niets dan wilde natuur. Echt om stil van te worden. T2A komt dichterbij en ik weet dat ze me daar al gespot hebben want ik hoor m’n naam roepen in de verte.

Koenraad staat al te springen om te vertrekken. Bij mij lijkt het vet van de soep. Omdat ik onder de 11u binnen ben, mogen we het bergparcours op. Het gaat onmiddellijk steil omhoog en er zit niets anders op dan te stappen. Een uur later worden we beloond met het mooiste panorama dat ik ooit heb mogen aanschouwen. Als er één beeld is van CELTMAN dat ik nooit zal vergeten is dat het. Achteraf hoorden we dat geluk hadden want het was de eerste keer dat het op de dag van de CELTMAN niet bewolkt was daarboven.

We nemen een aantal foto’s, maken wat plezier met de officials en vervolgen onze weg naar de tweede berg. In principe maakt het niet uit hoe je daar geraakt maar de veiligste (en snelste) weg is over de bergkam. Prachtige hike! Eens op de tweede berg zien we een aantal teams naderen en besluiten om het tempo opnieuw wat op te drijven.

De weg naar beneden gaat langs een “scree slope”, een “boulder field” (je moet het meemaken om het te begrijpen) en de oever van een meer. M’n bovenbenen en kuiten zijn dan al goed om zeep en het wordt een walk&run tot aan de hoofdweg. Bedankt Koenraad voor de steun daarboven!

Beneden staat Annelies klaar met de fiets om me naar de finish te begeleiden. Het doet pijn. Door constant op me in te praten slaagt Annelies erin om me aan het lopen te houden. Ik weet nu dat het binnen is! Even later loop ik als 15de onder de finishboog en zweer ik dat ik nooit nog aan de start van zo’n onding verschijn…

Bedankt Annelies en Koenraad; een beter support team had ik me niet kunnen voorstellen. I love you guys! Bedankt coach Christian Meuser (3coach); ik kan nu wel zeggen dat ik er klaar voor was. Bedankt Waaslands triathlon en duathlon team voor de vele aanmoedigingen en de vele uren die we samen al trainend hebben doorgebracht. Bedankt Dominique en Valerie (Kinetouch Vrasene); jullie hadden duidelijk de moeilijkste opdracht met die rug en die achillespees ☺”