“De Hel, part 11 of the world tour” – Seppe Schrijft

Laat me even de toestand schetsen waarin ik me bevond aan het begin van deel 11. En hoe beter schetsen  dan met een korte dialoog bij Kine Kjell:  “Je nek en rug zitten redelijk vast, ben je soms gevallen?”  Ja Kjell, ik ben van mijn voetstuk gevallen en dat doet pijn. Die nek en rug waren redelijk snel terug in orde. Maar de ontgoocheling van het WK was toch een zware klap. Dat dat eventjes pijn ging doen, had ik ook wel zien aankomen. Maar eenmaal in het dal gekomen dacht ik daar toch weer snel uit te klimmen. Ware het niet dat mijn liefde voor aardrijkskunde me al snel de ernst van de situatie deed inzien. Zo herinner ik me nog de top aardrijkskunde vraag uit het middelbaar: Teken de verschillende dalen. Makkelijke vraag ook want het woord zegt hoe het dal eruit ziet. Een U en V-dal, spreekt voor zich. Maar na een week of 3 voortsukkelen besefte ik dat ik me in een vlakbodemdal bevond. Het woord zegt het hier ook en het zou dus even duren voor de weg terug wat omhoog zou gaan.

Ondermeer in de uitgestrekte vlakte van dat dal: DNF in de reuzen van Wetteren door materiaalpech en DNF in de halve marathon van Kasterlee door een hamstringblessure. Vier weken voor de hel was dat heel moeilijk. Ik was de World Tour al begonnen met een hamstringblessure dus de cirkel was op dat vlak redelijk rond. Maar kom, meetkunde heeft me dan weer nooit geboeid, dus ik lag niet direct wakker van een cirkel.

Als je elke spier in je lichaam hun zegje moet laten doen, waar zijn we dan mee bezig?

Eerste zorg was uiteraard fit aan de start geraken. Tweede probleem was dat ik door mijn dal periode ook nog wel wat looptrainingen nodig had om voor mijn 7de overwinning te kunnen strijden. Het werd dus een moeilijke voorbereiding in de laagvlakte waarin het niet makkelijk was een combinatie te vinden tussen voldoende te herstellen en toch nog de nodige trainingen te doen. Fietsen ging wel goed. Ik reed de beachrace van De Panne en Koksijde en kon in die laatste nog het King of the Beach combiklassement winnen. Twee weken voor de Hel kon ik dus een halve marathon lopen na een beachrace.

In mijn 8ste deelname aan de Hel kon ik toch nog een vakje afvinken: sneeuweditie. Niet veel weliswaar, maar er lag toch een mooi sneeuwtapijtje bij de start om 8 uur. Mijn hamstrings vonden dat minder plezant maar als je elke spier in je lichaam hun zegje moet laten doen, waar zijn we dan mee bezig? 15 km lopen in de sneeuw is redelijk belastend voor het gestel. Ik bleek er ook nog eens slecht in te zijn of niet de juiste techniek te hebben? Bart Borghs, Geert Lauryssen en Rik Thijs hadden duidelijk voor de ijsbreker techniek gekozen en liepen al heel vroeg weg van me. Ik had voor de ’tennisraketten-onder-je-schoenen’ techniek gekozen wat me dus al snel alleen bracht. Tijd om een eerste keer mijn hulplijn te gebruiken want ook dit jaar was de Odeyn crew weer ter plaatse. Bobby nam de peptalk in het eerste lopen voor zich en gaf me nog snel de profetische woorden mee dat het een koude dag zou worden, Gooik toestanden. Gooik staat namelijk bekend om zijn microklimaat. Als ze daar in het voorjaar een koers organiseren is het net boven het vriespunt en regent het een ganse dag.

Ik heb dit jaar in de Baltische zee gezwommen tussen de ijsschotsen, ik kan daar wel tegen

Ik nam dus mijn tijd in de wissel om alles goed dicht te doen en mijn schoenen vast te draaien nu ik nog gevoel had in mijn vingers. Eenmaal op de fiets kan ik jullie bevestigen dat een witte Hel net hetzelfde is als een witte Kerst: alleen maar mooi op een postkaartje. Verder pure miserie, te beginnen met dat sneeuw nogal kan schuiven. En ik had dan nog het geluk dat er 3 jongens voor mij al een spoor reden in de Kastelse bossen zodat ik toch wist waar ik moest rijden. Ik was wel voorzichtig die eerste ronde en zat iets meer dan 3 minuten achter op leider Geert, maar 1’30 op Rik en ik was Bart al voorbij gereden. In de tweede ronde vond ik dan het goeie ritme en was er al een iets breder spoor getrokken zodat het ook iets minder begon te schuiven.

Bij het ingaan van ronde 3 hoorde ik dat Geert had opgegeven en zag ik Rik een 20 tal seconden voor me rijden. Ik kwam aansluiten bij Rik maar zag hem na een lastige strook niet meer in mijn wiel zitten. Ik reed dus op kop en zag het parcours nu meer en meer veranderen in zware modderstroken gecombineerd met dooiwater, zo’n dingen zie je niet op je witte kerstkaart natuurlijk. Het was inderdaad koud Bobby, maar verdekke mensen, ik heb dit jaar in de Baltische zee gezwommen tussen de ijsschotsen, ik kan daar wel tegen. Bij het ingaan van de laatste ronde was ook Rik uit de wedstrijd verdwenen en was Kevin Van Hoovels mijn eerste achtervolger op 4 minuten. De laatste ronde kreeg ik het echt lastig. Mijn benen hadden koud en ik had niet meer de nodige power voor alle korte klimmetjes. Eten pakken uit mijn achterzak was door mijn gevoelloze handen veranderd in een grijpmachine in het lunapark. Je knijpt je hand dicht, haalt hem weer open en hoopt dat er iets in zit. Zoals bij elke avonturier begon ook de eenzaamheid te wegen, ik had echt nood aan iemand die zei: ‘ge staat ni plat ze, het zijn u benen!’

Het leuke aan de hel zijn de vele verhalen achteraf

Eindelijk in de wissel was ik wat duizelig, maar Bobby kreeg mijn schoenen uit en aan. En voor ik het wist was ik al aan mijn laatste 30 loopkilometers begonnen. Ik had wel wat voorsprong verloren en had nog 1’40 op Kevin. De Odeyn crew was nu bij mij in de klassieke rolverdeling: DJ Birger, chrono Smalle, Fixer Bobby en gast Roussel. Ze loodsten me door de moeilijke eerste kilometers bijgestaan door de betere beats. De tijdsverschillen liepen al snel op. En na 15 kilometer lopen had ik 10 minuten voorsprong. DJ Birger gooide er zowaar een verzoekje tussen van mijn dochter. Lopen als een beer was een zeer toepasselijk nummer!

Mijn hamstrings besloten het toen nog wat spannend te gaan maken door zich even aanwezig te melden. Ik liet mijn tempo serieus zakken en begon de kilometers af te tellen. Op het einde dubbelde ik Bart Van De Water. De man die mij in mijn eerste Hel nog de weg wees en een trapje hoger stond op het podium. Voor mij was dat een heel speciaal moment omdat ik plots besefte hoe lang ik dit nu al doe en hoe lang het ook maar goed blijft gaan. Mijn 7de rode loper moment als winnaar blijft nog altijd even bijzonder. Kevin werd 2de en Sikke Van Roy 3de .

Het leuke aan de Hel zijn de vele verhalen achteraf: Te beginnen bij mijn eigen vrienden en familie. De coach Stefaan maakte zijn heldebuut. Enorm veel respect voor hem, na zijn grote Kona droom doortrainen om samen met mij in de Kastelse modder een punt te zetten achter onze World Tour. Nog een debutant: mijn zus Joke rijdt nog maar een drietal maanden met de MTB en bracht haar Hel tot een goed einde. Met een indrukwekkende laatste loopproef werd ze heel knap derde dame. En ook onze pa kwam ongeveer samen met mijn nonkel aan na een lange dag!

Maar ook die andere verhalen die je de dagen nadien meekrijgt zijn indrukwekkend. Er was tegenslag voor Geert Lauryssen met een spierscheur in zijn hamstrings, Ward Vander Meiren scheurde zelfs zijn achillespees en moest geopereerd worden. Veel beterschap mannen! Wim De Coene zag niets meer door de koude op zijn netvlies maar bereikte wel de aankomst. Ja, het was weer een heroische editie waar zelfs Sporza aandacht voor had dit jaar.

​De world tour zit erop en we kunnen plannen beginnen maken voor volgend jaar!