Yuppies on Tour 5: Ierland – Seppe Schrijft

Seppe Odeyn pakte vorige week zijn eerste Ironman top-5 resultaat uit zijn carriere en dat vroeg om een nieuwe aflevering van de ‘Yuppies On Tour’ triatleet, al was het in Cork zonder zwemmen… “Je zal het maar voorhebben: thuiskomen van een wedstrijd en het enige droge in je valies is je wetsuit. Voor de mensen die zich afvragen hoe het komt dat Ierland zo een prachtig groene natuur heeft, wel het kan daar  van ’s morgens vijf uur tot ’s avonds tien uur non-stop gieten. En dan te bedenken dat mijn voorbereiding begon bij de klimatologische tegenpool van Ierland: Lanzarote. Ik kwam die vier weken tussen Ironman Lanzarote en Ierland goed door, herstelde en trainde waar nodig.”

Hoogste pub van Ierland

“Donderdag kwamen we aan in Dublin. Tijd voor de yuppies om voor jullie onze rol als reisreporters te vertolken. We trokken meteen de Wiglow mountains in op zoek naar de hoogste pub van Ierland: Johnny Fox’s. Eerste vaststelling, men rijd daar links en het stuur staat dus aan de andere kant in de auto. Gelukkig zijn de wegen in de Wiglow mountains aan de smalle en kronkelige kant zodat Stefaan eenmaal aangekomen bij onze pub, de dimensies van onze gehuurde Golf perfect wist. Gegeten bij Johnny zijn vos en weer onderweg naar Youghal waar de wedstrijd zou plaatsvinden. 2de vaststelling, 0% kans op regen is in Ierland nog wel degelijk regen…”

+1 op de schaal van Tallinn

“Tijd om op vrijdag de gevreesde watertemperatuur te controleren.  Het water was koud, een +1 op de schaal van Tallinn. Tallinn is sinds de Ironman voor ons namelijk een nieuwe nul waarde. Luckely we came prepared: Een neoprenen muts en kousen maakte het aanvaardbaar. We reden het fietsparcours nog met de auto en stelden vast hoe hard de Ironman hier leefde. Het parcours was een aaneenschakeling van versierde huizen, overal stonden borden om ons Ironmans welkom te heten in Ierland. Ook wel een 3de vaststelling de wegen waren niet van het zoeferige type. Op zaterdag was er de pro briefing, waar ik in goed gezelschap van Marino Vanhoenacker en Alistair Brownlee te horen kreeg, dat het zwemmen waarschijnlijk ingekort zou worden. Ze gaven namelijk slecht weer voor zondag. Nu ja slecht weer is meestal gewoon een kwestie van op de juiste app te kijken. Als je even zoekt vind je meestal wel een weersite die nog een kans op opklaringen geeft.”

Marino wist het

“Dat gold dus niet voor 23 juni in Youghal. Alle weerstations waren het eens: hondenweer. Wie hondenweer zegt komt automatisch bij ondergetekende uit. Dat was al zo sinds ik koers reed en 7 hel van Kasterlees later is die stempel redelijk op mijn rug gedrukt. Maar kijk ook ik slaag wel degelijk een zucht als je om 5uur in de ochtend al in de regen staat te wachten op het verdict of er gezwommen moest worden of niet. Marino stelde me al meteen gerust. Er gaat hier vandaag niet te veel gezwommen worden sprak Bink. Hij kreeg gelijk want het zwemmen werd afgelast. Uiteraard een opluchting niet vanwege de 15 minuten tijdswinst die ik net had gekregen maar om het feit dat ik die kolkende koude zee niet in moest. Vervolgens werd er een startvolgorde geloot en vertrokken we voor een tijdrit van 180km. Ik vertrok als 10de en 30 seconden achter mij vertrok favoriet Brownlee. Het vertrek was fantastisch door een massa supporters. Ik voelde me als een renner in de tour die zijn proloog afwerkt.”

“Nu is 180km nogal lang voor een proloog en na een goeie 6km kwam Brownlee me al voorbij gevlogen zodat ik snel uit mijn Tourwaan was. Ik kon niet aanpikken bij de Olympische kampioen maar concentreerde me vooral op mijn eigen wedstrijd.  Ik had ondertussen het gezelschap van een Rus en ging na 1 ronde naar de eerste passage van Windmil Hill. Ik zat met stress of ik dat onding wel zou opraken met mijn 42×28 als lichtste versnelling, want Windmill Hill is 250 meter aan gemiddeld 21%. Maar toen ik de helling opdraaide en ik de mensenmassa zag werd die passage één van de mooiste sportmomenten die ik al meemaakte…”

Op tijdritfiets in kleren van De Hel

“Ik reed door een tunnel van enthousiaste mensen, de aanmoedigingen en het gejuich waren oorverdovend en voor die 220 meter vergat ik even de koude, de regen en mijn vermoeide benen. Ik kreeg er zo een kick van dat ik mijn 2de ronde sneller zou rijden als mijn eerste. Ik kreeg na 90km ook het gezelschap van Justin Meltzer en samen met hem reed ik naar voren in de wedstrijd. Het weer maakte het wel zwaar ondertussen. Het voelde ook wel vreemd aan op mijn tijdritfiets met dezelfde kleren aan als in De Hel van Kasterlee. Je zal de dag voordien maar je nieuwe trui voorstellen en die dan heel de dag moeten verstoppen onder een regenjas.”

De pijnlijkste onderdrukt de andere pijnen

“Nog een laatste keer energie tanken op windmil hill en ook nu raakte ik vlot boven. De wissel in en klaar voor de marathon. Daar voelde ik wel het nadeel van 2x windmil hill, mijn rug had daar namelijk wat bedenkingen bij. Ik kon op de loopstukken bergop niet echt veel kracht zetten en zag Justin van me weglopen. Ik hoorde van de coach wel dat ik 5de liep.  Nu heb ik ooit eens gehoord dat als je verschillende pijnen in je lichaam hebt de pijnlijkste altijd de andere gaat onderdrukken.  Het was dus kwestie van mijn benen meer pijn te doen zodat ik geen rugpijn meer zou hebben. In de praktijk werkte dat ook perfect en na 15km had ik geen last meer van mijn rug.”

Red Bull in de ogen

“Maar zoals dat in een afsluitende marathon gaat het ene probleem is opgelost en het andere staat al klaar: Mijn energiepeil was niet je dat en ik wachtte misschien wat te lang om all in te gaan: Je voedingsplan laten voor wat het is en als een gek cola en red bull beginnen drinken bij elke bevoorading. Ik was redelijk gulzig en ik kan je verzekeren red bull heb je liever niet in je ogen. Gelukkig knapte ik er van op. Net als ik weer dacht die marathon nog negatief te gaan lopen. Was daar de wetenschap met dat wijzende vingertje dat even kwam zeggen dat die snelle suikers ook een weerbots hebben en er ook snel doorgejaagd zijn. 2 km om precies te zijn. Het probleem was dat de bevoorradingsposten 3km uiteen lagen en ik dus als een jojo heen en weer ging tussen: ik vlieg, ik ben er door en: ik ga stappen, ik ga er niet geraken. Maar kijk de jojo kwam aan en finishte nog altijd in de regen als 5de.”

“Ook al is er niet gezwommen ben ik best fier op dat resultaat. Ik mocht naar mijn eerste Ironman podiumceremonie, maar hoorde daar dat ik maar 35sec van plek 4 zat. Dat had natuurlijk alles te maken met die tijdritstartorde maar daar was op de tracker geen info over. Ik zat dus niet zover van plek 4 als ik dacht. Kleine domper al was het weer een fantastische avontuur! Next up: Wk duathlon in Zofingen, jep daar waar de rekening nog open staat!”